ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το Καρναβάλι παραδοσιακά, τροφοδοτούμενο από την πραγματικότητα, τάραζε τα νερά και επηρεασμένο από την πολιτική πραγματικότητα κάθε εποχής έπαιρνε –και παίρνει!- ιδέες για να το διασκεδάσει. Άρματα και μουτσούνες του κομματικού βίου, στολές με επιρροή από φαινόμενα της επικαιρότητας αλλά και σκέψη για το πώς αυτά τα φαινόμενα αλληλοεπηρεάζονται.
Τα φαινόμενα (δεν) απατούν!
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 1933. Ο τίτλος «Απόκρηες και εκλογές» δίνει το τόνο για τη συνέχεια: «Δύο αντιθέσεις… Με της πρώτες ριχνώμαστε στης απολαύσεις του παρόντος στην ξεγνοιασιά και στο γλέντι και με τις δεύτερες είμαστε αναγκασμένοι να συγκεντρώσουμε τη σκέψι μας, ν’ ανταλλάξουμε τον εαυτό μας από κάθε επίδρασι και να σκεφθούμε για το μέλλον. Πώς να σκεφθούμε όμως όταν η μέθη του χορού μας σκοτίζη το νού και όταν τόσα ζευγάρια γοητευτικών ματιών παραμονεύουν για να μας παρασύρουν στο νοερό βασίλειο της χώρας σαν μαγνήτες; Πώς να πάη ο νους μας στο μέλλον όταν το παρόν μας δίνει τόση ευχαρίστηση; Βρισκόμαστε στην εξουσία ενός «τώρα» με τόσες απολαύσεις κι αφήνουμε της ψυχές μας να λικνισθούν στην αγκαλιά τόσο ωραίων ονείρων»
Διονυσιακός προβληματισμός και ολίγον σαγήνη
« Θα ήταν αστείο να παραδεχθούμε πως μες το Διονυσιακό μεθύσι που βρισκώμαστε θα μπορούσαμε ν’ ακούσουμε το λαοσωτήριο πρόγραμμα ενός υποψηφίου και να το καταλάβουμε σε στιγμές που η τρελλή αποκρηά μας αναγκάζει να πλανιώμαστε στα φανταχτερά παλάτια της, τα χέρια μας σφίγγουν τη μέση κάποιας συλφίδος, τα χείλη μας της ψιθυρίζουν στο αυτάκι το αιώνιο τραγούδι της έλξεως των ψυχών, η καρδιά μας τρεμουλιάζει σαν το φρου-φρου της μεταξένιας φούστας της και το άρωμα που αναβλύζει από τα αλαβάστρινα στήθη της μας κάνει να χάνουμε τον μπούσουλα…»
Σκέψεις πίσω από τις σερπαντίνες
«Πως μπορεί να μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές υπαναχωρήσεις όταν σέρνουμε γόησσες στα χορευτικά τερραίν και αφήνουμε να μας σέρνουν; Τι να το κάνουμε το μέλλον όταν έχουμε ένα τόσο ωραίο παρόν; Κάθε σκέψις για το αύριο είνε και ένα κατρακύλισμά μας από το ύψος μια σκάλας, μιας μαχαιριά που κόβει κάτι θετικό από μέσα μας, μια έκρηξη μπόμπας γεμάτης από δηλητηριώδη αέρια που είμαστε υποχρεωμένοι να αναπνέουμε και να μαραζώνουμε λίγο λίγο. Πώς να βρούμε λοιπόν τη κρίσι όταν κολυμπάμε στο πέλαγος της ακρισίας;»
Και τι να κάνουμε;
«Τι τα θέλετε, αποκρηές και εκλογές δε μπορεί να εννοηθούν, μια και έτυχαν όμως τι να κάνουμε; Μπορούμε να αφήσουμε τους εαυτούς μας μακρυά από την επίδρασι της τρέλλας και της χαράς; Σαν δύσκολο. Ας πιούμε λοιπόν από το ποτήρι της ηδονής που βρίσκεται ξέχειλο μπροστά μας. Η αποκριάτικη μάσκα είναι ηθικώτερη από τη μάσκα που φορούμε καθημερινώς και παρουσιαζόμαστε αλλοιώτικοι από ότι πραγματικώς είμαστε. Η μια μας κάνει να ξεσκάμε ενώ η άλλη μας φέρνει σε θέσι να κοροϊδέψουμε τον εαυτόν μας και τους άλλους. Η λύπες, οι πόνοι, και η στενοχώριες βρίσκουν μπροστά τους αυτές τις στιγμές για αλεξικέραυνο την αποκριάτικη μάσκα. Αν μπορούσαμε να ζούμε παντοτινά έτσι πιθανό να ήταν αυτό η πιθανή ευτυχία που επιδιώκουμε διαρκώς χωρίς ποτέ να μπορούμε να την απολαύσουμε»
Φινάλε χωρίς μάσκα
«Ευτυχώς ή ατυχώς θα τελειώσουν οι απόκριες και θα μας μείνουν λίγες μέρες να σκεφθούμε «εμπεριστατωμένως» με την εκλογή των πολιτικών προσώπων που θα κάνουμε. Kαι θα υποχρεωθούμε να εκλέξουμε τον Α υποψήφιο με τις φαβορίτες, τον Β που έχει καλή φωνή και ξελαρρυγγιάζεται σε κάθε του λόγο, τον Γ που φορεί μονόκλ και μας βλέπει σαν κουνούπια, τον Δ που μας αγαπά περισσότερο και από τα μάτια του, τα οποία τρέχουν διαρκώς σαν βρύσες από τη συγκίνησι που του προκαλεί αυτή η αγάπη…. Είναι ανάγκη γιατί κανένας πατέρας δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος για τα παιδιά του ούτε και για τον πατέρα του όπως υποστηρίζει ο Στρίντμπεργκ και όπως είναι η αλήθεια. Ω, αν έλειπε αυτό το αύριο! Το κακό είναι που θα μας λείψη το αποκριάτικο σήμερα. Και είνε τόσο γοητευτικό το αφιλότιμο που θάπρεπε να μην τελειώνη ποτέ!»
