Η φωνή του μπάσκετ της εφηβείας μας
Η Πάτρα τούτες τις μέρες αποχαιρέτησε τον δικό της Βασίλη….. τον Βασίλη Γεωργίου που ήταν ο αγαπημένος μας ραδιοσχολιαστής στα χρόνια της εφηβείας μας. Η φωνή του, μας ήταν πολύ οικεία και μέσα από τις ραδιοσυχνότητες μας έβαζε νοερά στην κερκίδα αλλά και πολλές φορές μέσα στο γήπεδο.
Απέναντι ακριβώς από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ήταν το γυμναστήριο του Φωκιανού. Το γυμναστήριο ήταν στην άκρη του Ζαππείου, ανάμεσα σε ψηλά πεύκα κι εμείς το είχαμε βολικό για τους απογευματινούς μπασκετικούς μας αγώνες. Όταν όμως μαθαίναμε πως απέναντι στο Παναθηναϊκό στάδιο έκανε προπόνηση η ομάδα της ΑΕΚ, τρέχαμε και βρισκόμαστε ανάμεσα στον Τρόντζο, τον Αμερικάνο, τον Ζούπα και τους άλλους παίκτες που έμειναν στην ιστορία. Η παρέα μας είχε το ελεύθερο για συμμετοχή στην προπόνηση της ομάδας, καθώς κάναμε και βοηθητικές εργασίες, όπως μεταφορά σακιδίων κ.λ.π.. Είχαμε κι ένα συμμαθητή που έπαιζε play-maker, που ήταν κοντός κι έτσι τον βάζαμε να περνάει όρθιος κάτω από τα πόδια του Τρόντζου που είχε 2,16 μ. ύψος, καθώς συμμετείχαμε και στις πλάκες που έκαναν μεταξύ τους οι παίκτες
Η ΑΕΚ χρησιμοποίησε το Παναθηναϊκό Στάδιο σαν έδρα και έτσι το 1968 βρεθήκαμε από νωρίς στην κερκίδα για να έχουμε καλή ορατότητα στον αγωνιστικό χώρο και στο παιχνίδι των ημιτελικών με την ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ. Ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης έγινε και πάλι στο Παναθηναϊκό Στάδιο και έτσι είμαστε παρόντες και στο μεγαλειώδες παιχνίδι που κατέκτησε το κύπελλο Ευρώπης νικώντας την ΣΛΑΒΙΑ ΠΡΑΓΑΣ.
Εκείνη την εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, δεν ήταν πολύ διαδομένο το μπάσκετ σαν άθλημα, όπως έγινε πολύ αργότερα την εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων κορυφαίων αθλητών μας. Έτσι ήταν άθλος για την εποχή να γεμίσει το Παναθηναϊκό Στάδιο για να συμμετάσχει στην γιορτή, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει τον αγώνα που γινόταν στο κέντρο του Σταδίου… όμως όλες οι παρέες είχαν μαζί τους τρανζιστοράκι και άκουγαν την φωνή του σπουδαίου Βασίλη Γεωργίου.
Από νωρίς το μεσημέρι με τάβλι, δεκατετράχρονοι και σκαστοί από το σχολείο, με τράπουλες, καφέδες και σάντουιτς, είχαμε πιάσει τις καλύτερες θέσεις, κοντά στο κέντρο του σταδίου και ζήσαμε ιστορικές στιγμές, καθώς είμαστε από τους τυχερούς που μπορούσαμε να βλέπουμε τον αγώνα. Σε ένα στάδιο που παλλόταν από 80.000 κόσμου αλλά και από την φωνή του Βασίλη Γεωργίου, που ταξίδευε στις κερκίδες από τα χιλιάδες τρανζιστοράκια.
Κι αυτός δίπλα στο γήπεδο από την θέση, δεν μετέδιδε απλώς αλλά έδινε τον παλμό: «Έλα Τρόντζο μου, η νίκη είναι δική μας» Μετέφερε τον προβληματισμό: «Έαν δεν προσέξουμε τον Ζίντεκ, πρέπει να το πω, ίσως χάσουμε το τρένο των τίτλων» Συνέπαιρνε τα πλήθη με ενθουσιασμό: «Τι υπέροχος κόσμος είναι αυτός. Τι λαοθάλασσα έχει κατακλύσει το στάδιο απόψε. Τι ωραία βραδιά για την ΑΕΚ της Ελλάδας. Και τα παιδιά μας τρέχουν, παλεύουν απέναντι στην φημισμένη ΣΛΑΒΙΑ ΠΡΑΓΑΣ για την νίκη και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου». Βασίλης Γεωργίου και παίκτες γίνονταν ένα: «Υποφέρει ο Αμερικάνος, έρχεται εδώ κοντά μου και με φιλεί κι εμένα». Δεν σχολιάζει, εκφράζει την αγωνία του ακροατή: «Αφού ο Τρόντζος έβαλε αυτό το γιγαντιαίο καλάθι, δεν χάνουμε κύριοι». Ενθουσιάζεται και συγκινεί: «Να, να ο Σαπόρτα έρχεται για να δώσει το κύπελλο Ευρώπης στον αρχηγό της ΑΕΚ, τον ανυπέρβλητο Γιώργο Αμερικάνο». Και μεταφέρει το κλίμα που επικρατεί στο στάδιο, σε όλη την χώρα: «Κλαίει ο φίλαθλος κόσμος, κλαίμε όλοι, η στιγμή είναι συγκινητική. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι γίνεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο» «Τα κεριά έχουν ανάψει, η ανάσταση έγινε, το 89-82 είναι το τελικό σκορ και η ΑΕΚ πρώτη στην Ευρώπη, είναι γεγονός, είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη»
Πράγματι ήταν ανεπανάληπτες οι σκηνές που ζήσαμε εκείνη τη βραδιά και τις θυμήθηκα με το θλιβερό μαντάτο για τον Βασίλη… Έπαιξα κι εγώ μπάσκετ σε ομάδα της Τρίτης κατηγορίας Αθηνών την ΠΑΟ Κουκάκι. Η Τρίτη κατηγορία ήταν πολύ σκληρή, τα γήπεδα υπαίθρια, οι θεατές χωρίζονταν από τους παίκτες με ένα σκοινί και συχνά οι αγώνες κατέληγαν σε συμπλοκές άγριες. Οι πιο δύσκολες έδρες με αυτή την έννοια ήταν του Πανελευσινιακού και της Προοδευτικής, όπου σχεδόν πάντα το πούλμαν με την αποστολή μας, έφευγε με την συνοδεία περιπολικού και με κάποια τζάμια σπασμένα. Είχαμε και τα ευτράπελα, όπως το γήπεδο του Φοίνικα Καλλιπόλεως που ήταν στημένο στα βράχια της Πειραϊκής. Παρά δε τα ψηλά συρματοπλέγματα συχνά η μπάλα έπεφτε στην θάλασσα και για τον λόγο αυτό, η ομάδα είχε φροντίσει να έχει σε ετοιμότητα ένα βαρκάρη για να την μαζεύει. Η όπως το γήπεδο του Αθηναϊκού που ήταν στην πλαγιά του λόφου του Λυκαβηττού. , Δίπλα στην μία μπασκέτα, στην αριστερή πλευρά όπως κάναμε επίθεση, έμπαινε μέσα στο γήπεδο ένα κλαδί από ένα πεύκο, το οποίο προφανώς είχαν επίτηδες ακλάδευτο. Και ο λόγος ήταν να αποτελεί φυσικό εμπόδιο σε όποιον αποφάσιζε να σουτάρει από τα πλάγια. Εν τω μεταξύ μέχρι η φιλοξενούμενη ομάδα να το συνηθίσει έχανε 5-6 επιθέσεις.
Απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο είναι ο Εθνικός Αθηνών, που είχαμε την δυνατότητα σαν προθέρμανση να κάνουμε και στίβο. Εκεί γνώρισα σπουδαίους αθλητές του κλασσικού αθλητισμού αλλά και της Ελληνορωμαϊκής πάλης, όπως τον Πέτρο Γαλακτόπουλο, που έκανε προπόνηση μαζί μας στην προθέρμανσή του. Μετά από κάθε προπόνηση σαν αμοιβή είχαμε ένα μπουκάλι γάλα κι αν η ομάδα κέρδιζε το κέρασμα ήταν μια νουγκατίνα η μια Σεράνο από το κυλικείο του Σταδίου.
Όλα τούτα τα θυμήθηκα απόψε που αναχώρησε ο Βασίλης για να συναντήσει τον Γιάννη Διακογιάννη… με το κατευόδιο της γενιάς μου.
