ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΣΤΑ
«ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΦΥΓΕ»
Ο γνωστός οινοποιός της Αχαΐας έφυγε από τη ζωή βυθίζοντας στο πένθος σύσσωμο τον κόσμο του ελληνικού κρασιού
Ο Σίμος Γεωργόπουλος, γνωστός οινογράφος και κριτικός οίνου και γεύσης με πλούσιο βιογραφικό, αποχαιρέτησε τον εξαίρετο συμπολίτη μας που αποτελεί μία από τις πιο γνωστές οινικές ιστορίες της χώρας μας με αυτό τον τίτλο και υπότιτλο:“Η καρδιά του Σιδερίτη, της Μαυροδάφνης και του Μοσχάτου σταμάτησε να χτυπά. Η οινική Ελλάδα αποχαιρετά τον πιο γλυκό και φωτεινό οινοποιό της…”
Το κείμενο του έχει ως ακολούθως:
“Το επάγγελμα του οινοκριτικού απαιτεί αποστάσεις από τους οινοπαραγωγούς. Εντάξει, θα επισκεφτείς κάποια στιγμή τα οινοποιεία τους, θα συνομιλείς μαζί τους στις εκθέσεις, άντε θα φας και καμιά φορά μαζί τους όμως ποτέ δεν θα τους γνωρίσεις πραγματικά.
Αυτός είναι και ο λόγος που πολύ σπάνια γράφω άρθρα για τον άνθρωπο- οινοποιό πέρα από το στενό και “απάνθρωπο” πλαίσιο που ορίζει/ επιτάσσει η οινογραφία και η οινοκριτική, ακόμα και αν η περίσταση αφορά σε απώλεια.
Όμως όταν έμαθα για την απώλεια του Θανάση Παρπαρούση δεν αισθάνθηκα μόνο χρέος αλλά και ανάγκη να γράψω δύο λόγια για έναν οινοποιό ο οποίος είχε το σπάνιο προνόμιο να διαθέτει τόνο και η έπαρση αντιστρόφως ανάλογα την ευγένειας και του ταλέντου του.
Ο Θανάσης Παρπαρούσης ανήκει στην πρώτη σύγχρονη γενεά σπουδαίων οινολόγων οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 αποφάσισαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τους περισσότερους που επέλεξαν το κοσμοπολίτικο Μπορντό, ο γιός του Μικρασιάτη ποτοποιού Σαράντη Παρπαρούση βρέθηκε στην Dijon της πιο “βουκολικής” Βουργουνδίας. Μια επιλογή που αν κανείς επιχειρήσει μερικά πισωγυρίσματα στον χρόνο είμαι σίγουρος ότι θα την βρει απολύτως εναρμονισμένη με την προσωπικότητα και την όλη στάση της ζωής του.
Μια στάση που καθορίστηκε και από την γνωριμία του με την Κεφαλλονίτισσα Βάσω Μαράτου και την εγκατάσταση στο κτήμα –παράδεισο των 15στρεμμάτων στα Μποζαΐτικα της Πάτρας. Αν και εντός των ορίων μιας μεγάλης –τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα- πόλης, αυτή η γεμάτη παγώνια, χήνες, άλογα και σκυλιά κιβωτός του Νώε κλείνει εντός των τειχών από πορτοκαλιές, λεμονιές και ευκαλύπτους έναν νοσταλγικό κόσμο ηρεμίας και γαλήνης, που αντανακλά την ψυχοσύνθεση του ζευγαριού και η οποία μεταλαμπαδεύτηκε στις κόρες του Εριφύλη και Δήμητρα που αποτελούν άξιες συνεχίστριες του έργου του.
Ακόμα και για τα δεδομένα μιας προηγούμενης εποχής ο Θανάσης Παρπαρούσης φάνταζε …old school. Όμως αυτός ο συντηρητισμός μάλλον εξαντλούταν σε ενδυματολογικά θέματα, αφού μέσα στο οινοποιείο ο σπουδαίος οινοποιός μεταμορφωνόταν σε έναν ρηξικέλευθο πιονιέρο που συνέβαλε όσο λίγοι στην άνοδο του Ελληνικού κρασιού αλλά και στην ανάδειξη ποικιλιών, ειδών και ονομασιών προέλευσης.
Με το “καλημέρα” ο Θανάσης Παρπαρούσης βρέθηκε μπροστά από την εποχή του, αφού υπερ-τροφοδότησε την πρώτη του ετικέτα Δρόσσαλις με όλο το Βουργουνδικό του know-how δημιουργώντας το πρώτο ποιοτικό, φρέσκο κρασί από Ροδίτη. Αμέσως μετά ήρθε η σειρά του σχεδόν εξαφανισμένου ερυθρωπού Σιδερίτη να μεταμορφωθεί από τα μαγικά του χέρια στο αυστηρό, κλασάτο λευκό “Τα δώρα του Διονύσου” αλλά και σε ένα από τα κορυφαία brandy της ελληνικής ιστορίας, το “Απόσταγμα Οίνου Παλαιωθέν”.
Τα παραπάνω προφανώς δεν ήταν αρκετά για αυτόν, αφού καλά κρυμμένος πίσω από τους φαινομενικά χαμηλούς τόνους ήταν ένας αχαλίνωτος οινικός περφεξιονισμός. Έτσι την δεκαετία του ΄90 παίρνει την αδιανόητη απόφαση να μειώσει δραματικά την παραγωγή του από τα 600000 λίτρα σε μόλις 100000 φιάλες (!!) και να επικεντρωθεί στην ποιότητα, γράφοντας τις πιο ένδοξες σελίδες της καριέρας του.
Στην (δυστυχώς) μοναδική μου επίσκεψη στο κτήμα –που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του πολύ μακρινού πλέον millennium- τον βρήκα πάνω από έναν ερυθρό μούστο σε ζύμωση, να προσπαθεί να κρατήσει τα φλούδια κάτω χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι ξύλο και μια σανίδα την οποία είχε στερεώσει στο χείλος του ξύλινου κάδου. Ναι, σήμερα αυτή η εικόνα μπορεί και να φαντάζει πρωτόγονη όμως 20χρόνια πριν οι τόσο trendy όροι “open vat fermentation” και “pigeage” φάνταζαν ως Γραμμική Γραφή Β΄!
Δεν ήταν όμως μόνο οινολογικοί οι νεωτερισμοί του, αφού η γκάμα του ήταν η πρώτη που περιέλαβε μια premium Νεμέα, έστω και αν ο παραγωγός δεν δραστηριοποιείτο στην ζώνη – βασίλειο των ερυθρών. Επιπρόσθετα το Νεμέα Reserve –του οποίου την εσοδεία του 1997 είχα επιβραβεύσει με την υψηλότατη βαθμολογία * * * στο πρώτο μου βιβλίο Only the Best το 1999- ήταν και single- origin, κάτι τουλάχιστον ασυνήθιστο για την εποχή!
Όμως σίγουρα το πλέον έντονο αποτύπωμα που έχει αφήσει είναι οι ετικέτες Ταώς και Μοσχάτο Ρίου –Πατρών. Μετά από χρόνια ενασχόλησης με τις ξηρές οινοποιήσεις της Μαυροδάφνης, το βαρυφορτωμένο με αρώματα φασκόμηλου Ταώς έμελε όχι μόνο να γίνει η πιο εμβληματική ξηρή ετικέτα του κτήματος αλλά και να ανοίξει τον δρόμο για τα μεγαλειώδη αποτελέσματα που έμελε να προσφέρει το (για περισσότερο από έναν αιώνα εγκλωβισμένο στο γλυκό σουξέ) κορυφαίο ελληνικό ερυθρό σταφύλι. Παράλληλα η εν λόγω ετικέτα κατάφερνε να ανανεώνει την σχέση μου μαζί του έστω και με την μορφή ύβρεων, αφού πάντα περιλαμβάνεται στις λίστες με τα κορυφαία κρασιά των εκθέσεων που δημοσιοποιώ και πάντα ξεχνώ αν πρέπει να το γράψω Τάως ή Ταώς!
Από την άλλη το Μοσχάτο –Ρίου Πατρών του “ευλόγησε” την Ελλάδα με ένα γλυκό κρασί παγκόσμιας κλάσης και αξεπέραστου value. Όχι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολλά από τα πρώτα, αλλά η τρομακτική επιμονή, η ευγένεια και η αριστοκρατικότητα –στοιχεία που φωνάζουν Θανάσης Παρπαρούσης- το έχουν φέρει στο πάνθεον των γλυκών κρασιών αλλά και στα ποτήρια αμέτρητων οινόφιλων εντός και εκτός συνόρων, καθιστώντας το έναν από τους κορυφαίους οινικούς πρεσβευτές της χώρας.
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι αν το λιάσιμο των ρογών αυτής της ύψιστης σπεσιαλιτέ του – ναι, ξέρω, ένα μέρος τους στεγνώνει υπό σκιά- ή το φως που εξέπεμπε ο Θανάσης Παρπαρούσης με οδήγησαν στον να τον αποκαλέσω κάποια στιγμή “το παιδί του ήλιου”, όπως και να έχει όμως και οι δύο αφορμές ταιριάζουν γάντι στην περίπτωσή του. Βέβαια κάποιες φορές να σύννεφα μπορεί να τον κρύβουν, όμως ο ήλιος είναι και θα είναι πάντα εκεί ψηλά και η επίδρασή του καθοριστική στα τεκταινόμενα της μικροσκοπικής Γης μας.
Συνεπώς η φράση “το Ελληνικό κρασί θα γίνει φτωχότερο με την απουσία του” δεν εκφράζει τα δικά μου συναισθήματα για την μεγάλη απώλεια του Θανάση Παρπαρούση. Αντίθετα θα προτιμούσα το “το Ελληνικό κρασί έγινε πολύ πλουσιότερο με την παρουσία του” για να τον αποχαιρετήσω…»
Εγώ δεν έχω κάτι να συμπληρώσω, μόνο να ευχηθώ καλό του ταξίδι στους αμπελώνες του ουρανού…….
