ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Αύριο Σάββατο (σήμερα), έχω τα γενέθλιά μου.
Γίνομαι 59 χρονών.
Και για να μην εγκλωβιστούμε στην αυτοαναφορικότητα και τον ενδεχόμενο ακκισμό, ας το δούμε αλλιώς:
Αύριο γίνεσαι 59 χρονών.
Ήδη θα βρεθείς αντιμέτωπος με ένα ακόμα ψυχολογικό φράγμα.
Αν τα 2-3 πρώτα ήταν ζόρικα, αυτό φοβάμαι ότι θα είναι θερίο.
Γιατί στα 30 και τα 40, ναι μεν έχεις ανάλυψη ευθυνών και το άγχος της κατηφόρας, αλλά, ορθώς, θεωρείς ότι έχεις και χρόνο και δύναμη.
Και, κυρίως, νομίζεις ότι έχεις ατελείωτη ικανότητα ανίχνευσης του νέου και συμμετοχής σε αυτό.
Ατρόμητος σέρφερ, βλέπεις το κύμα πριν κάν γεννηθεί, υπολογίζεις την πορεία του και το δαμάζεις υποδειγματικά και θεαματικά.
Στη πορεία βέβαια, χάνεις σε δύναμη, αλλά πάλι κερδίζεις σε τεχνική.
Και καμαρώνεις γι αυτό.
Μέχρι που κάποια στιγμή και ενώ είσαι ακόμα σε πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας και των μέτρων που χτυπάει ο ρυθμός της, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό θέλει όλο και περισσότερο κόπο.
Και αναρωτιέσαι: για ποιο λόγο έχω κατανοήσει την μελλοντική πορεία του metaverse και τους λόγους που κάποια ψηφιακά οικόπεδα κοστίζουν 2,4 εκατομμύρια δολάρια;
Πόσα γόνιμα χρόνια έχω μπροστά μου, ώστε να αξιοποιώ όλο αυτό τον όγκο δεδομένων και πληροφοριών που συσσωρεύω καθημερινα;
Και ασφαλώς το θέμα δεν είναι η συσώρευση και αποθήκευση.
Δεν είσαι ούτε σκληρός δίσκος, ούτε data center.
Το θέμα είναι οι δεκάδες νέες συνάψεις, που κυριολεκτικά αναβλύζουν στο μυαλό σου με κάθε νέα πληροφορία.
Και προσωπικά, βλέπω ότι, σε κάποια χρόνια, δεν θα έχω τι να τις κάνω.
Νοιώθω δηλαδή ότι προσεχώς θα βρεθώ μπροστά σε μια εικόνα υπερχείλησης, σαν ένα φράγμα που γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει μέχρι που «σκάει και απόγειώνεται»
Μην τρομάζεις. Δεν το βλέπω να συμβαίνει σύντομα.
Αισθάνομαι ότι κατασκευαστικά έχω ικανό αριθμό από ψύκτρες που κρατούν το μηχάνημα μακρυά από την υπερθέρμανση.
Άσε που, κάτι οι θάλασσες, κάτι τα τσίπουρα, κάτι οι φίλοι, μου χαρίζουν ζωογόνες επανεκιννήσεις.
Πέρα από τη δική μου οπτική, ένα είναι βέβαιο. Το φράγμα αυτό είναι ακόμα μακριά, αλλά σε αυτή την στροφή, των 59 χρονών, αρχίζει και αχνοφαίνεται.
Αύριο λοιπόν που πάω στα 59, έστω και από μακρυά, αντικρύζω το προτελευταίο φράγμα της ζωής: τη στιγμή που θα γίνω πεπερασμένος.
Αυτός ήταν και είναι ο διαχρονικός «εφιάλτης» μου. Γνωρίζω ότι υπάρχουν ευτυχισμένοι «ολιγαρκείς» άνθρωποι.
Που επέλεξαν ήρεμα και ακύμαντα νερά, όπου το απαλό ρευματάκι εξασφαλίζει γαλήνη και ανεμελιά.
Ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος.
Προτιμώ την δημιουργική αγωνία που σου τρώει τα σωθικά, από κάθε ασφαλή διέλευση.
Διαλέγω τις φουσκοθαλασσιές και τ αχαρτογράφητα νερά κι ας κρύβουν υφάλους και ξέρες
Μην αποκομίσεις την εντύπωση ότι θέλω να υποδυθώ τον beatnik και τον αντισυστημικό. Ούτε ήμουν, ούτε με γοήτευσε ποτέ αυτή η προοπτική του αναχωρητισμού.
Αντιθέτως, έχω γευτεί και θέλω να γεύομαι μέχρι το μεδούλι τα πράγματα και τις ηδονές του βίου.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, ο φόβος της σταδιακής, αλλά αδυσώπητης στέρησης αυτών των δυνατοτήτων, είναι το θηρίο που φοβάμαι.
Και γνωρίζω ότι δεν σου λέω και τίποτε σπουδαίο, ή τίποτε καινούργιο.
Απλά, αύριο γίνομαι, γίνεσαι, γίνεται 59 χρονών.
Και αυτές οι σκέψεις επέμεναν να γραφτούν, χωρίς να λογαριάζουν την κοινοτυπία τους ή το ελάχιστα χρηστικό αποτέλεσμα που προκαλούν.
Οπότε συγνώμη που σε προσκάλεσα σε αυτό το περιβάλλον φόβου για την νομοτελειακά επερχόμενη πνευματική μας κλιμακτήριο.
Γιατί ακριβώς αυτό είναι το ζουμί: βλέπω τα ωάριά μας να τελειώνουν και να έρχεται το πέρας της δημιουργικής μαστροχαλασιάς, που τόση αδρεναλίνη και ηδονή χαρίζει στη ζωή.
Και βεβαίως καταλαβαίνουμε πια πολύ καλά, όλα, όσα αδυνατούσαμε να συλλάβουμε, στα χρόνια της αφρόνου νεότητος, συνελόντι ειπείν!
Σε ότι με αφορά, αντιλαμβάνομαι πια καλύτερα την έννοια και την πολυτέλεια του χρέους.
Καταλαβαίνω ότι οφείλω τα τελευταία έργα, πρέπει να αξίζουν πλήρως την ενέργεια που καταναλώνεται γι αυτά.
Και με έκπληξη παρατηρώ, ότι εκεί που υπέθετα ότι θα έβαζα μια ξεκούραστη έκτη στο κιβώτιο, το χέρι μου θέλει να καρφώσει τρίτη με διπλογκαζιά!
Και να σπρώξει και το nitro.
Όχι τη ξεθυμασμένη κολόνια του Κωστόπουλου.
Το άλλο, του Dominic Toretto
Αύριο (σήμερα), λοιπόν φίλε μου, γίνομαι 59 χρονών.
Και πιστεύω ότι προλαβαίνω να κάνω σημαντικά πράγματα.
Ίσως όχι πάρα πολλά.
Ίσως όχι σπουδαιοφανή.
Σίγουρα όχι μοναδικά και αιώνια.
Αλλά, φίλε μου, θα περάσω εξαιρετικά κάνοντάς τα!
Το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς!
