Του Γιώργου Κοντογιάννη
Από μικροί ακούγαμε αυτές τις μέρες, ότι το Πάσχα είναι η γιορτή της αγάπης. Άλλωστε και την Κυριακή του Πάσχα το απόγευμα η λειτουργία ονομάζεται Εσπερινός της Αγάπης. Συνδέεται με την Ανάσταση του Θεανθρώπου ο οποίος σταυρώθηκε «αίρων τις αμαρτίες του κόσμου», όπως λέει το Ευαγγέλιο. Προφανώς εννοεί τις αμαρτίες μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο, καθότι και μετά τα Άγια Πάθη του Ιησού και την Ανάστασή Του, οι αμαρτίες δεν σταμάτησαν στον κόσμο. Οι άνθρωποι συχνά «σταυρώνονται» σε τούτη τη ζωή, για τις δικές τους αμαρτίες δίκαια ή άδικα και καμιά φορά για τις αμαρτίες του διπλανού. Του γείτονα, του φίλου, του συναδέλφου, του παιδιού και του αδερφού ακόμη. Όπως δίκαια παρατηρεί στο λαϊκό άσμα «μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών» η εθνική αοιδός Ρίτα Σακελλαρίου! Οι Χριστιανοί θυμόμαστε με ευλάβεια και δέος τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου, όχι μόνο τιμώντας τα θρησκευτική πίστη και τη κορυφαία πράξη της, αλλά γιατί προσδοκούμε με τη συμμετοχή μας σ’ αυτή να «εξαγνίσουμε» την ψυχή μας. Όσοι ασφαλώς δεν βγάζουν σέλφι με τον Επιτάφιο, δεν κουτσομπολεύουν το μισό εκκλησίασμα στα 12 Ευαγγέλια,ή δεν «θάβουν» την εμφάνιση της διπλανής και του διπλανού, στα δέκα λεπτά που καθόμαστε στην εκκλησία το Μ. Σάββατο!
Τι θέση έχει όμως η αγάπη στη ζωή μας στο σημερινό κόσμο; Είναι τέτοια σε περιεχόμενο και αξίες που να μπορεί να αποτελεί τη δική μας «σταύρωση» και τη δική μας Ανάσταση; «Η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη όλα τα ελπίζει. Δίνει ζωή στην Οικουμένη και η γη γυρίζει», τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής με τη Μαρινέλλα στη δεκαετία του ’70. Στίχοι με νόημα που μάλλον δεν πρόβλεψαν την εξέλιξη της ζωής και τη σχέση των ανθρώπων με αυτή…
Η αγάπη προσγειώθηκε απότομα στη νέα εποχή και στριμώχνεται καθημερινά μεταξύ της πιεστικής νοοτροπίας του συμφέροντος και των συμβιβασμών της επιβίωσης του καθενός. Ασφαλώς και υπάρχει ως συναίσθημα. Θα παράγεται από την ψυχή και το μυαλό μας, αφού μπορούμε ακόμη να την εισπράττουμε να την αποδίδουμε ή και να την προκαλούμε με πράξεις και συμπεριφορές. Η νόθευσή της όμως από τον πειρασμό της ιλιγγιώδους εξέλιξης γύρω μας, είναι προφανής και αυταπόδεικτη. Η οικογένεια στην Ελλάδα ευτυχώς αποτελεί ακόμη ένα κύτταρο αγάπης μεταξύ των μελών της και κρατάει τα σκήπτρα ως πηγή αυτού του συναισθήματος, παρότι δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το μικρόβιο του ατομικού συμφέροντος έχει παντού μεταδοθεί. Η εκκλησία από την άλλη, διδάσκει και πρεσβεύει την αγάπη του Χριστού, αλλά ατυχώς πολύ συχνά χρειάζεται να το θυμίζει η ίδια στα μέλη της, όταν κάποια από αυτά εκμεταλλευόμενα το σχήμα τους ή το ρόλο τους γίνονται ακραίοι τιμητές των έργων της κοινωνίας… Το σχολείο δεν είναι φυτώριο αγάπης και με τα ζητήματα της Ελληνικής Παιδείας να πολλαπλασιάζονται, το περιβάλλον του διαβρώνεται από τη βία και τον μειωμένο σεβασμό στο χώρο και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Η νέα γενιά μπερδεύει συνήθως την αγάπη με τον ερώτα και θεωρεί προϋπόθεση έκφρασης αγάπης, την ύπαρξη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να περνάει κάθε υποτιθέμενο συναίσθημα… Για να πάρεις και να δώσεις αγάπη σήμερα πρέπει πρώτα να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου τι είναι αγάπη για εσένα.
Για να μην αγχωνόμαστε λοιπόν αυτές τις Άγιες μέρες για τις πράξεις μας και τον εξαγνισμό της ψυχής μας, ώστε να καταφεύγουμε σε μια δημόσια πλειοδοσία εκφράσεων και συναισθημάτων, ας θυμόμαστε το εξής απλό: Και τις υπόλοιπές 51 εβδομάδες του χρόνου υπάρχει χώρος και χρόνος για την αγάπη. Αρκεί να θυμόμαστε τον κανόνα που λέει ότι σπόρος χωρίς χωράφι είναι άχρηστος…
