Λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Είναι προφανές ότι η γενική έννοια “αγάπη”, προέκυψε από την αγάπη του Χριστού η οποία αποτελεί και την πεμπτουσία της Χριστιανικής πίστης. Είναι άλλωστε ταυτόσημη με το γενικότερο πνεύμα των γιορτών, όπου οι άνθρωποι ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον και με λόγια, χειρονομίες έκφρασης αισθημάτων και αφιέρωση παραπάνω χρόνου, ζούμε ότι δεν προλαβαίνουμε ή ξεχνάμε τον υπόλοιπό καιρό.
Ασφαλώς δεν ισχύει για όλους αυτό το κλίμα και το πνεύμα. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν είτε από έλλειψη υγείας, είτε από έλλειψη βασικών αγαθών ή συντροφιάς και η αναζήτηση της αγάπης είναι γι αυτούς μια διαδικασία δύσκολη και ψυχοφθόρα, καθώς δεν αποβαίνει πάντα επωφελής. Τις μέρες αυτές που υπάρχει γύρω μια ταχύτητα εκκοσμίκευσης της αγάπης, μάλλον περισσότερη φόρτιση προκαλείται σ’ αυτό τον κόσμο, παρά ανακούφιση ή είσπραξη ειλικρινών και μονίμων αισθημάτων.
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά ακούγοντας τους γονείς μας να μιλούν για το ‘’ μικρό Χριστό που γεννήθηκε σε μία φάτνη’’ για να μας μάθει με απλό τρόπο ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη, νιώθαμε κάπως περίεργα. Μπαίναμε σε μια άτυπη ΄’ σύγκριση’’ με το μικρό της Βηθλεέμ, θεωρώντας ότι η πλέον χειροπιαστή ένδειξη ή και απόδειξη αγάπης για μας, ήταν το δώρο που θα έφερνε ο Άγιος Βασίλης και αυτά που θα μας πρόσφερε ή ζεστή αγκαλιά της οικογενείας μας.
Νιώθαμε γεμάτοι απ’ αυτή την αγάπη με το παιχνίδι, το καινούργιο ρούχο και την προστασία της μητρικής και πατρικής δύναμης, που έκανε τον ύπνο μας πιο ονειροπόλο και πιο ήρεμο και μας βοηθούσε να πάμε στο πλαϊνό δωμάτιο χωρίς να φοβόμαστε το σκοτάδι, για να ακούσουμε ένα παραμύθι ή μια ιστορία πριν κοιμηθούμε…
Όταν μεγαλώσαμε, η αγάπη ταυτίστηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα με τον έρωτα. Δεν προλαβαίναμε να φάμε μια μπουκιά στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και φεύγαμε σαν κυνηγημένοι για το ραντεβού με το ‘’πρόσωπο’’. Κι οι γονείς χαμογελούσαν με μια ιδιότυπη συγκατάβαση καμαρώνοντας κρυφά ενώ γκρίνιαζαν που αφήναμε την οικογένεια στη “μέση, τέτοια μέρα’’.
Μας συνάρπαζε το γεγονός ότι φεύγουμε από τη δηλωμένη και αποδειγμένη αγάπη για να απολαύσουμε την κατακτημένη. Αυτή που στοχεύσαμε και κερδίσαμε κάνοντας ένα σωρό πράγματα με ψυχοσωματικό τρόπο για να την ανακαλύψουμε. Για πολλούς ξεκαθάρισε η αγάπη από τον έρωτα και έγινε οικογένεια με προοπτική νέας ζωής. Για άλλους η επιστροφή στην οικογενειακή αγάπη ήταν δυνατότερη σε περιεχόμενο και στάθηκε πιο ισχυρή από τον έρωτα.
Ο οποίος μπορεί ‘’να νικήσει στις μάχες ή να παραμονεύει στα κόκκινα μάγουλα των εφήβων’’, αλλά ο διαρκής ανταγωνισμός του με την αληθινή αγάπη είναι ένα σκαμπανέβασμα αντοχής με αντίπαλο το χρόνο. Όσοι έκαναν δικά τους παιδιά ή μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παιδιά σαν δικά τους , ένιωσαν μια άλλη αγάπη. Τη δημιουργική.
Αυτή που βοηθάει στη διάπλαση μιας νέας ζωής μακριά από την προέκταση του εγώ και αναδεικνύει αξίες και αισθήματα που θα πάνε παρακάτω τον κόσμο. Άλλοι διδάχτηκαν την αγάπη στο σχολείο από δασκάλους που η δύναμη τους ήταν η μετάδοση της απλής σοφίας αναμειγμένης με γονικά ένστικτα. Αυτή την αγάπη τη θυμόμαστε ακόμα και μεγάλοι. Άλλοι ακόμη πλήρωσαν για να αποκτήσουν την αγάπη. Υλικά κυρίως αλλά και ηθικά…
Σήμερα που μπήκε σε αμφισβήτηση ή ίδια μας η ύπαρξη στον κόσμο που ζούμε και η επιβίωσή μας, η αγάπη καλείται να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Είναι το καμπανάκι και ο συναγερμός στην καθημερινότητα μας. Η αληθινή αγάπη δεν έχει υλική αξία και κόστος, γιατί ανταποδίδεται. Δεν χρειάζεται να τη φωνάξεις ή να την αποδείξεις ηχηρά. Όσο πιο σιωπηρή τόσο πιο δυνατή. Δεν είναι δύσκολο να τη βρεις. Είναι δύσκολο να θέλεις να τη βρεις ή να παραδέχεσαι ότι τη βρήκες…
