ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Με τις φωτιές ακόμη να καίνε στην Ελλάδα και τους πληγέντες να αρχίζουν να μετρούν, με όσα ψυχικά αποθέματα διαθέτουν, τις ζημιές του βιος τους, το ερώτημα το οποίο εκ των πραγμάτων τίθεται, είναι ένα: Μάθαμε κάτι από τις φωτιές, που κατέκαψαν σε λίγες ημέρες το 10% των δασών της χώρας;
Πριν όμως απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: Η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί προτεραιότητα για την κοινωνία μας;
Τη δεκαετία του 1990, όταν οι όροι «οικολογία», «οικολόγος», «προστασία του περιβάλλοντος» άρχισαν να μπαίνουν δειλά – δειλά στο δημόσιο λόγο, οι ασχολούμενοι με το αντικείμενο ή απλά όσοι ήταν ανήσυχοι για το προδιαγραφόμενο δυσοίωνο μέλλον, αντιμετωπίζονταν από την πλειοψηφία του κοινωνίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων ως «γραφικοί» ή «ρομαντικοί», εάν δεν προσεγγίζονταν με έντονη δυσπιστία.
Το γεγονός, άλλωστε, ότι το κίνημα των οικολόγων δεν έχει αυτόνομη πολιτική εκπροσώπηση στη Βουλή και πως οι όποιοι οικολόγοι βουλευτές έχουν εκλεγεί μέχρι σήμερα, αποτελούν αποτέλεσμα συνεργασίας με τα κόμματα του κοινοβουλίου, είναι χαρακτηριστικό της (μη) αποδοχής του από την κοινωνία μας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι μέχρι και σήμερα, ως κοινωνία αδιαφορούμε για την προστασία του περιβάλλοντος, την οποία θυσιάζουμε με μεγάλη ευκολία για την ανάπτυξη και τον πλουτισμό μας, κλείνοντας τα αυτιά μας, στις λίγες φωνές που αντιδρούν στο μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε υιοθετήσει.
Μένει να φανεί εάν το ισχυρό σοκ από τις πρόσφατες φωτιές, θα αποτελέσει έναυσμα αλλαγής της συλλογικής νοοτροπίας μας.
Και αυτό θα φανεί στο εγγύς μέλλον, μιας και η κλιματική αλλαγή δεν περιμένει.
