Τι ενοχλεί τον κ. υφυπουργό-καθηγητή-ιστορικό και την παράταξη της παντοειδούς Δεξιάς που εκπροσωπεί;
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
48 χρόνια μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν έχει σταματήσει η συζήτηση για τη «Μεταπολίτευση». Ποιο είναι το περιεχόμενό της, το νόημά της, το αποτύπωμα που άφησε στην ελληνική δημοκρατία μέχρι σήμερα, τα θετικά και τα αρνητικά της; Και τέλος, γιατί η παράταξη της Δεξιάς και των παραφυάδων της δεν είδε ποτέ με καλό μάτι εκείνη την περίοδο και τις τομές που την ακολούθησαν;
Συνέπεσε (;) λίγες μέρες πριν την επέτειο της πτώσης της δικτατορίας, υφυπουργός Παιδείας της κυβέρνησης, καθηγητής ΑΕΙ και ιστορικός, να δηλώσει στη Βουλή ότι ήρθε η ώρα «να βάλουμε τέλος στις αλλαγές στην εκπαίδευση που θέσπισαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μετά την μεταπολίτευση». Υποδηλώνοντας έτσι ότι ο κατεδαφιστικός οίστρος της κυβέρνησης και των υπουργών της δεν αφήνει αλώβητες ούτε τις αλλαγές που είχε θεσπίσει η ΝΔ εκείνης της εποχής, δηλαδή η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεώργιου Ράλλη! Ίσως γιατί απλά και μόνον είναι αλλαγές που θεσπίστηκαν στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον της επάρατης (για τη Δεξιά) Μεταπολίτευσης!
Και ο κ. υφυπουργός – καθηγητής – ιστορικός συνέχιζε την εμπνευσμένη ιστορική του ανάλυση, υποστηρίζοντας ότι αντίσταση κατά της χούντας είχε γίνει μόνο από «μεμονωμένες ενέργειες κάποιων γενναίων». Μοναδική εξαίρεση το Πολυτεχνείο, που όμως είναι μύθος ότι οδήγησε στην πτώση της χούντας. Η χούντα έπεσε από το Κυπριακό, στο οποίο οδηγηθήκαμε λόγω του Πολυτεχνείου! Αποσιωπούνται λοιπόν οι πάνδημες κηδείες του Γ. Παπανδρέου, του Γ. Σεφέρη, η κατάληψη της Νομικής, η πρώτη κατάληψη του Πολυτεχνείου λίγους μήνες πριν την 17 Νοέμβρη και άλλες πράξεις αντίστασης. Αναρωτιέται κανείς πώς – ιδιαίτερα αυτός, ως ιστορικός – αγνοεί ότι τα αποτελέσματα σπουδαίων ιστορικών γεγονότων δεν είναι πάντα άμεσα αλλά λειτουργούν πολλές φορές ως βραδύκαυστες θρυαλλίδες που πυροδοτούν αργότερα καθοριστικές εξελίξεις. Στην προκειμένη περίπτωση, το γεγονός και το περιεχόμενο της Μεταπολίτευσης. Πλήθος μαρτυρίες και αναλύσεις έχουν καταγραφεί σχετικά, πολλές από αυτές συγκεφαλαιώνονται εύστοχα από τον Τάσο Κωστόπουλο στην πρόσφατο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών (23-24 Ιουλίου 2022), στο ένθετο «Νησίδες».
Οι τομές
Ισχυρίστηκε ακόμα ο κ. υφυπουργός-καθηγητής-ιστορικός με απαξιωτικό ύφος ότι κατά τη Μεταπολίτευση δεν υπήρξαν γεγονότα-τομές. Αναρωτιέται κανείς τί ήσαν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, η οριστική και νομιμοποιημένη με δημοψήφισμα κατάργηση της βασιλείας, η κατάργηση μετεμφυλιακών θεσμών, η κοινωνική και πολιτική εμφάνιση στο προσκήνιο πλατιών λαϊκών μαζών που το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς είχε βάλει στο περιθώριο για δεκαετίες, η θεμελίωση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το σύγχρονο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο με την κατάργηση της μεσαιωνικής έδρας (μήπως αυτή νοσταλγεί ο κ. υφυπουργός – καθηγητής – ιστορικός; Μήπως ως αντίβαρο της έδρας θεσπίζεται και «μπουκάρει» στα πανεπιστήμια η αστυνομία;), η δημιουργία αργότερα του ΕΣΥ (που η σημερινή κυβέρνηση απαξιώνει και αποκόβει σιγά-σιγά αλλά προσχεδιασμένα φιλέτα του για να τα προσφέρει στον ιδιωτικό τομέα);
Ο λαϊκός παράγοντας
Αναρωτιέται κανείς αν και πώς θα είχαν γίνει όλα αυτά χωρίς τις μαζικές, δυναμικές, δημοκρατικές κινητοποιήσεις του λαϊκού παράγοντα αμέσως μετά την πτώση της χούντας και για σειρά ετών; Μήπως αυτό είναι που ενοχλεί και φοβίζει τον κ. υφυπουργό-καθηγητή-ιστορικό και την παράταξη της παντοειδούς Δεξιάς που εκπροσωπεί; Ότι το ιστορικό δίδαγμα εκείνης της περιόδου είναι πως τίποτα δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με μαζικούς, λαϊκούς, δημοκρατικούς αγώνες; Γιατί είναι πλέον γνωστό ότι πολλοί εκείνη την εποχή ήθελαν και επιδίωξαν την πτώση της χούντας να διαδεχθεί μια «καχεκτική δημοκρατία» αλλά δεν τα κατάφεραν (για να θυμηθούμε και τον Ηλία Νικολακόπουλο που μας άφησε πρόσφατα και τώρα πρόωρα). Μήπως έχει στο μυαλό του τους πρόσφατους αντιμνημονιακούς αγώνες που κατέληξαν για πρώτη φορά σε κυβέρνηση της Αριστεράς – όποια άποψη κι αν έχει κανείς για αυτήν την κυβέρνηση; Μήπως θέλει να εξορκίσει την πιθανότητα να εμφανιστεί κάποια στιγμή για δεύτερη φορά μια αριστερή κυβέρνηση, πιο αποτελεσματική, πιο έμπειρη, με λιγότερους εξωτερικούς καταναγκασμούς και λιγότερα εσωτερικά λάθη; Ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη αποκαλυπτική ρήση άλλου υπουργού της κυβέρνησης (αυτός προερχόμενος από τη γνήσια ακροδεξιά και το ΛΑΟΣ) ότι πρέπει να ληφθούν όλα τα απαραίτητα θεσμικά μέτρα για να μην επανέλθει η Αριστερά στην κυβέρνηση.
Και καταλήγει ο κ. υφυπουργός-καθηγητής-ιστορικός με το τουπέ που ταιριάζει σε αλαζονικούς «αρίστους»: όποιος έχει άλλη γνώμη «να έλθει να μου πει πώς έπεσε η χούντα». Τελεία και παύλα. Αν δεν ξέρει αυτός, ποιος ξέρει; Η πλέμπα;
