με την υπογραφή του Θανάση Κούστα
Το σημερινό κείμενο έχει σαν αφετηρία μια φωτογραφία που είχαμε βγάλει με επιθυμία του σπουδαίου Αστροφυσικού και Πατρινολάτρη Διονύση Σιμόπουλου. Ήταν τέτοιες ημέρες, Απρίλιος του 2022, που παρά την επιβαρυμένη υγεία του, μας επισκέφτηκε καθώς είχαμε προγραμματισμένη συνάντηση με τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου Πλάτωνα Μαρλαφέκα και τον Πρύτανη κ.Μπούρα. Ο λόγος το όνειρο και η επιθυμία του κ. Σιμόπουλου να γίνει ένα σύγχρονο Πλανητάριο στην περιοχή μας.
Ο Διονύσης Σιμόπουλος, πριν δύο χρόνια, μου είχε εκμυστηρευτεί το όνειρό του που δεν ήταν άλλο από το να ιδρυθεί ένα πλανητάριο (cosmorama). Έχοντας έτοιμα σχέδια, μελέτες και προϋπολογισμούς, προσέφερε τις γνώσεις του και την εμπειρία του ώστε να αναλάβει ως τεχνικός σύμβουλος του έργου αλλά και της αρχικής λειτουργίας του που έφθανε μέχρι την εκπαίδευση των στελεχών. Και βεβαίως όλα αυτά χωρίς αμοιβή.
Ο Πρύτανης δήλωσε πρόθυμος για την συμμετοχή του Πανεπιστημίου στην υλοποίηση του έργου. Κι εμείς αναλάβαμε την υποχρέωση να βρούμε την χρηματοδότηση. Το Πλανητάριο του Σιμόπουλου θα ήταν ένα εμβληματικό έργο που θα προσέφερε σημαντικά στην αύξηση της επισκεψιμότητας και όχι μόνο. Την ίδια ημέρα, με την παρέα του, ακολούθησε δείπνο και η φωτογραφία είναι από το σημείο αυτό, που ο ίδιος θέλησε να έχουμε σαν φόντο την υπέροχη δύση της Πάτρας, που τόσο λάτρευε.
Ο Διονύσης Σιμόπουλος μου έκανε την υψίστη τιμή να με θεωρεί και να με αναφέρει ως φίλο του, Είχαμε συνεχή επικοινωνία και συχνά μου μετέφερε τον προβληματισμό του με την επιβάρυνση της υγείας του.
Αρχές Ιουλίου 2022 δέχθηκα μια επίσκεψη από ένα καλό φίλο που είχα καιρό να δω. Ο Νίκος Κοσμάς ήλθε στο γραφείο μου και μου έφερε ένα δώρο από την Αθήνα και ένα χαιρετισμό που βαθιά με συγκίνησε. Ήταν κάτι τα απρόσμενο αλλά και ταυτόχρονα ένα δώρο γεμάτο συναίσθημα που περιελάμβανε για εμένα και πρωτόγνωρες εκπλήξεις. Το δώρο ήταν το καινούργιο βιβλίο του Διονύση Σιμόπουλου, με τίτλο «Μαρτυρίες, Το αλάτι μιας ζωής». Ένα βιβλίο που δεν το χορταίνω όσες φορές και αν το έχω διαβάσει. Ένα βιβλίο από τα αμέτρητα (στην κυριολεξία), που έχει γράψει αλλά δεν έχει καμιά σχέση με αυτά. Τούτο είναι η καταγραφή μιας ζωντανής ιστορίας, της πραγματικής ιστορίας του Διονύση Σιμόπουλου, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τη «δύση» του. Ο Ψηλαλωνίτης Σάκης, έφυγε από την Πάτρα, το 1962, με πενιχρά οικονομικά αλλά με περίσσεια θέληση και δύναμη, κατάφερε, με μεγάλες δυσκολίες να ανοίξει τις φτερούγες του στον νέο κόσμο. Να σπουδάσει, να δικτυωθεί, να ανοίξει πόρτες και να γυρίσει στην χώρα μας, πολύ γρήγορα, το 1969, ως Διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανητάριου. Θέση που κράτησε για σαράντα χρόνια, και μέσα από την θέση αυτή δίδαξε, έγραψε, δημοσίευσε και απέκτησε παγκόσμια φήμη. Το κυριότερο όμως είναι πως μας εξοικείωσε με τα μυστήρια του Σύμπαντος, καθώς μας μετέφερε την επιστημονική γνώση με προσιτό τρόπο μέσα από τα δεκάδες βιβλία του αλλά ακόμη και από το facebook, στους πολυπληθείς φίλους του.
Είναι τόσα πολλά που έχει κάνει που μόνο αν διαβάσει κάποιος το βιβλίο του «Μαρτυρίες, το αλάτι μιας ζωής», θα είναι σε θέση να γνωρίζει τι σημαίνει Διονύσης Σιμόπουλος για την Ελλάδα και την επιστήμη.
Η γνωριμία μου με τον Διονύση Σιμόπουλο έγινε με ένα περίεργο τρόπο, καθώς αφορμή ήταν τον βιβλίο μου «Αγκινάρες με αλάτι» που μεταφέρω, με απλά λόγια, τον αναγνώστη στην Πάτρα του 1960. Γνήσιος Πατρινολάτρης, λάτρεψε το βιβλίο μου στην κυριολεξία και μου έκανε την υψίστη τιμή να με θεωρεί φίλο του. Συχνά στις παρέες του αλλά και σε δημοσιεύματα, αναφέρεται στο όνομά μου και το βιβλίο μου και όπως μου έχει εκμυστηρευθεί, ζήλεψε γιατί δεν πρόλαβε να το γράψει αυτός. Η μεγάλη μου έκπληξη δε ήταν όταν διαβάζοντας το βιβλίο του, που αναφέρεται στην ζωή του, έχει συμπεριλάβει σε τρείς σελίδες αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Αγκινάρες με αλάτι», καθώς λάτρεψε την εισαγωγή του, όπως αναφέρω:
«Για να σου γνωρίσω λοιπόν αυτή την Πάτρα, έλα να καθίσουμε μαζί στις ξύλινες εξέδρες του μόλου ένα ζεστό αυγουστιάτικο απόγευμα. Έλα να δούμε στα «Μαραγκοπούλεια» νεαρούς κολυμβητές να αγωνίζονται μέσα στη σκοτεινή θάλασσα. Kαι μετά θα τρέξουμε στην παλιά βρύση του μόλου, να σβήσουμε τη δίψα από τη ζέστη και την αρμύρα του πασατέμπου. Να κυνηγήσουμε την καταβρεχτήρα του Δήμου, που βγαίνει κάθε απόγευμα και δροσίζει τους πυρωμένους χωμάτινους δρόμους, για να πιτσιλιστούμε και να αναπνεύσουμε την αχνούρα του βρεγμένου χώματος. Θα σε πάω μια βόλτα με το καΐκι του θείου μου, του καπετάν Παναγιώτη, από τον μόλο έως την Τερψιθέα και στη διαδρομή θα απολαύσουμε από τη θάλασσα τις σταφιδαποθήκες, τα στριμωγμένα κατάρτια στα καρνάγια και το εργοστάσιο του Μάμου. Και μετά θα σε πάω βόλτα στο Μαρκάτο, να ταξιδέψεις σ’ έναν κόσμο γεμάτο εικόνες, φασαρία και χρώματα, μαζί με ανάκατες μυρωδιές από ζωντανά, μαγέρικα, τομαράδικα, αλλά και τα γκάβαλα που είναι σπαρμένοι οι δρόμοι. Έλα να κάνουμε μαζί μια βουτιά ανήμερα της Αναλήψεως στα θολά νερά της Ψιλής· να πιάσουμε τη «μαλλιαρή» και να τη βάλουμε κάτω απ’ το κρεβάτι μας, για να πάει καλά η χρονιά. Θα είσαι μαζί μου όταν θα πηγαίνουμε στο Δημοτικό του Καρανικολού, μούσκεμα από τα λούκια που στάνε και τις λούμπες, εξαιτίας της πατρινής φθινοπωρινής βροχής, που πέφτει καθημερινά σχεδόν, χωρίς σταματημό…»
Στις επτά Αυγούστου του 2022, μάθαμε το θλιβερό μαντάτο, δεν το περίμενα, να πω την αλήθεια, τόσο γρήγορα, γιατί είναι αλήθεια πως στις επικοινωνίες μας δεν μετέφερε αρνητικές εξελίξεις. Κι έτσι τα σχέδια για το έργο έμειναν πίσω αφού χάσαμε τον εμπνευστή τους. Στην πορεία των προσπαθειών είχαμε και εμπόδια αλλά κρίνω πως δεν είναι της παρούσης να τα αναφέρω.
Όμως έχουμε ένα χρέος και θα πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια στην υπόσχεση που του έδωσα. Να γίνει στην περιοχή μας, ένα Πλανητάριο σύγχρονο με τον όνομα «ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ». Εγώ θα συνεχίσω τις προσπάθειες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*
