Tου Δημήτρη Τουλιάτου
Δεν ξέρω.
Και δεν πρόκειται να το απαντήσω στις επόμενες 600 λέξεις.
Εδώ δεν έχει απαντηθεί τόσους αιώνες από διανοητές, φιλοσόφους, ηγέτες θρησκειών …
Ούτε για το αν υπάρχει, ούτε για το που βρίσκεται.
Βέβαια ο Γιώργος Πετρόχειλος το πλησίασε κάποια στιγμή με την διάσημη ρήση του: «Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, γκέγκε;»
Όλοι οι άλλοι έχουμε αποτύχει οικτρά.
Μα, το βλέπω με τα μάτια μου, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινό, θα μου πεις.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως αυτό που εσύ βλέπεις και προσλαμβάνεις με έναν τρόπο, δεν σημαίνει ότι το ίδιο ισχύει και για μένα.
Η εντύπωση που σχηματίζεται στο μυαλό μας, είναι αποτέλεσμα πολλών και διαδοχικών φίλτρων και παραμορφωτικών αλλοιώσεων.
Ερχόμαστε σε επαφή με το ίδιο γεγονός, καταγράφουμε διάφορες παραλλαγές.
Ή εκδοχές του, αν προτιμάς καλύτερα.
Μα ο ήλιος είναι εκεί για όλους.
Κι είναι ίδιος για όλους.
Με αντικειμενικά και μετρήσιμα χαρακτηριστικά.
Ναι, αλλά για μένα είναι χαρά και ελπίδα, ενώ για σένα μπορεί να σηματοδοτεί αγωνία και φόβο.
Για μένα μπορεί να προβάλει μια νέα αφετηρία, ενώ για σένα ένα νέο κύκλο ματαιότητας.
Που μπορούμε να συμφωνήσουμε λοιπόν;
Μα στην αλήθεια των αριθμών, της επιστήμης.
Όσο και να κοκορεύεσαι, οι 10 πόντοι παραμένουν 10 πόντοι!
Και όσο και να τα ξαναμετράς τα 10€ παραμένουν ένα ωραίο δεκάρικο.
Εκεί υπάρχει μια αλήθεια.
Δεν υπάρχει σε αυτά που πιστεύεις, ούτε σε αυτά που αισθάνεσαι.
Μπορεί να είναι πανίσχυρα, μπορεί να σου χαρίζουν δύναμη και ελπίδα, αλλά είναι δικές σου προσλαμβάνουσες κι εντυπώσεις.
Μόνο αυτό που μετράμε, κατατάσσουμε και υπολογίζουμε με τον τρόπο της γνώσης και της επιστήμης, ανάγεται σε αλήθεια.
Άρα, μεταβατικά, αποδεχόμαστε ως αληθινό ότι η επιστήμη καταγράφει, υπολογίζει και παράγει.
Και ερχόμαστε στο ερώτημα: τι γίνεται όταν η επιστήμη περνά στο επίπεδο την δημιουργίας δικής της πραγματικότητας;
Έγινε στοπ καρέ και είδαμε το χέρι του «θεού» Μαραντόνα να βάζει την μπάλα γκολ.
Ακούσαμε τις κασέτες και μάθαμε για το Γουότεργκεϊτ
Είδαμε τη φωτογραφία της χαρτοπετσέτας και καταλάβαμε ότι η Ελλάδα είναι προσανατολισμένη στη Δύση.
Έλα όμως που τώρα βλέπω βίντεο με τον Μητσοτάκη να ραπάρει, τον Ανδρουλακη να τραγουδά και τον Κασσελάκη να κάνει τον Ανδρέα Ράμογλου.
Άκυρο, το τελευταίο ήταν αληθινό!
Βλέπουμε ολοένα και πιο αλλοιωμένα πράγματα.
Και καλά τα χιουμοριστικά βίντεο και φωτογραφίες.
Μας κάνουν να γελάμε.
Είναι μικρές τσαχπινιές, που μας κλείνουν το μάτι, ενώ (συνήθως) υπάρχει η επισήμανση ότι πρόκειται για fake.
Άσχετα αν είναι ήδη εργαλείο και χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.
Τι θα γίνει όμως αν 2 μέρες πριν τις εκλογές δούμε βίντεο με έναν πολιτικό αρχηγό σε ακατονόμαστη πράξη;
Πχ σε σκηνή παιδεραστίας;
Ή σε φασιστική εκδήλωση;
Έναν πολίτη να διασύρεται, ή να του φορτώνουν κρίματα άλλου.
Γιατί πλέον μπορούν να δημιουργηθούν τα πάντα. Έχουμε τα εργαλεία να αναδημιουργήσουμε μια πραγματικότητα, όπως την ορίζει η φαντασία μας και την προσδιορίζουν οι σκοποί μας.
Και αν παλιά είχες μόνο ψευδομάρτυρες να αντιμετωπίσεις, τώρα έχεις ακλόνητα στοιχεία που η επιστήμη παρέχει!
Και μάλιστα σε μια ρημαγμένη ανθρωπότητα που είναι έτοιμη να πιστέψει τα πάντα.
Ακριβώς γιατί έχει δει όσα νόμισε για ακλόνητες αλήθειες, να καταρρέουν.
Έχει βιώσει καταρρεύσεις και διαψεύσεις.
Είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε τα πάντα.
Και μάλιστα, όσο πιο εξωφρενικό φαντάζει κάτι, τόσο πιο αληθοφανές μας φαίνεται.
Να πιστεύεις μόνο ότι βλέπεις με τα μάτια σου και ακούς με τ’ αυτιά σου, έλεγαν παλιότερα.
Και είχαν δίκιο. Κάπως έπρεπε κανείς να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
Με κάποιο τρόπο να νιώσει σίγουρος και ασφαλής στις εκτιμήσεις του.
Τώρα όμως, που η επιστήμη έχει κάνει εφικτή την δημιουργία πολλών εναλλακτικών εκδοχών της αλήθειας;
Τι κάνουμε τώρα;
Τι να πιστέψουμε;
Που να βρούμε ένα ζύγι να ζυγίσουμε όσα έρχονται καταπάνω μας και όσα εμείς αναζητούμε;
Δεν έχω απάντηση.
Δεν ξέρω που και πως να την αναζητήσω.
Μια ιδέα είναι να οξύνουμε τα ένστικτά μας.
Να τους ξαναδώσουμε αποφασιστικό κύρος στην διαδικασία αποκωδικοποίησης του κόσμου.
Αλλά και αυτό δεν είναι επικίνδυνο για την συνοχή την κοινωνικών δομών που έχουμε δημιουργήσει;
Οι κοινωνίες μας βαδίζουν σε μια λεπτή διαδρομή που έχει δημιουργηθεί από την οριοθέτηση των ενστίκτων μας.
Τι θα γίνει αν το τζίνι βγει από το μπουκάλι;
Μια ιδέα παίρνουμε ήδη καθημερινά…
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, νομίζω.
Κάτι που μας βάζει, προοπτικά, σε μια Matrix εκδοχή του μέλλοντος.
Επιστημονική φαντασία θα πεις.
Αλλά και η φαντασία δεν είναι ο προάγγελος μιας προφητείας που μέλλει να αυτοεκπληρωθεί;
