Ο λόγος που θυμάμαι εκείνο το προσκύνημα στον Άγιο Ιωάννη Πράτσικα είναι κυρίως η ζητιάνα που στεκόταν έξω από την εκκλησία και έλεγε την εξής απίθανη ατάκα:’’ Ο Άγιος Αγιάννης βοήθειά μας’’! Ήμουν γύρω στα δέκα ή έντεκα νομίζω και ρώτησα τη μητέρα μου γιατί αυτή η γυναίκα λέει ο Άγιος Αγιάννης και όχι ο Άγιος σκέτο ή ο Αγιάννης! Η μητέρα μου προτίμησε να μου απαντήσει με δημοσιοϋπαλληλικό ύφος παρά να μπει στην ουσία και μου είπε λιγάκι θυμωμένη θυμάμαι: ‘’ Προχώρα παιδί μου, εσύ θα μάθεις γράμματα τη γυναίκα που ζητιανεύει;» Αυτή η δυστυχή επαίτης προφανώς θεώρησε ότι το όνομα του Αγίου ήταν Αγιάννης και όχι Ιωάννης και έτσι το έλεγε με στόμφο και ύφος κατάλληλο να τη λυπηθείς, για να πέσει το αντίτιμο της επαιτείας. Πιο πέρα το ίδιο μια κυρία με ένα παιδάκι άρρωστο, ένας ανάπηρος, μια άλλη κυρία με ένα κορίτσι σε αναπηρικό καροτσάκι και πολλοί πάγκοι με μπιχλιμπίδια , σταυρουδάκια και το απίστευτο ‘’ μαλλί της γριάς’’ στο βάθος. Μου έμεινε στο υποσυνείδητο μου το παιδικό, ότι η γιορτή ενός Άγιου σε μια εκκλησία είναι μια ολόκληρη φασαρία εκατοντάδων ανθρώπων που γυρνάν γύρω- γύρω από χρήματα!
Οι ζητιάνοι και οι λοιποί που ζητούσαν βοήθεια , η κόφα που έπεφταν τα κέρματα για το κερί, ο δίσκος που βγήκε κάποια στιγμή για να ρίξουν τον οβολό τους οι πιστοί, όλοι γύρω είχαν να κάνουν με λεφτά! Έβλεπες παντού ανθρώπους με το χέρι στην τσέπη και γυναίκες να ψάχνουν στα πορτοφόλια τους. Ο πειρασμός με έβαζε να σκεφτώ γιατί όλοι αυτοί χρειάζεται να δίνουν λεφτά γύρω, ενώ πάνε σε μια εκκλησία να ανάψουν ένα κερί. Παιδική αφέλεια , απορία της ηλικίας δεν θυμάμαι να τόλμησα να την ξεστομίσω. Μου έμεινε όμως στο μυαλό η εικόνα αυτή κατά περίεργο λόγο και κάθε φορά που πάω να ανάψω ένα κερί σχεδόν μου έρχεται στη μνήμη ολοζώντανη.
Από την Ελλάδα εκεί λίγο πριν το 1980, ερχόμαστε στην Ελλάδα 42 χρόνια μετά. Πήγα να ανάψω ένα κεράκι σε μια εκκλησία και σε ένα Άγιο που δεν χρειάζεται να πω το όνομα του, πιστεύοντας στις θαυματουργικές του δυνάμεις και στην προστασία του. Με την ευλάβεια του κατά μέσο όρο θρησκευόμενου και του ανθρώπου που εκκλησιάζεται τρείς με τέσσερεις φορές το χρόνο πλην Χριστουγέννων και Πάσχα. Που πιστεύει δηλαδή με το δικό του τρόπο όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων. Είχα έτοιμα τα λιανά από πριν για το κερί και είδα από μακριά την ουρά για το προσκύνημα. Η ζέστη απίστευτη και η εικόνα ίδια όπως πριν τέσσερεις δεκαετίες. Μου άπλωσαν το χέρι, ένας νεαρός που επρόκειτο να εγχειρισθεί όπως έλεγε, μια γυναίκα με μαύρα που έλεγε πως έχασε τον άντρα της και είχε πέντε παιδιά, ένας χρήστης με εμφανέστατα χαρακτηριστικά, μια ανάπηρη και ένας τύπος που έδειχνε ένα χαρτί το οποίο ασφαλώς κανένας δεν καθόταν να διαβάσει. Αυτά στην είσοδο, γιατί η έξοδος ήταν ‘’μπλοκαρισμένη’’ από άλλους τόσους! Απέναντι οι πάγκοι με τα μπιχλιμπίδια ως συνήθως. Έλειπε μόνο ‘’το μαλλί της γριάς’’! Μάλιστα τα τελευταία δέκα χρόνια των πολλαπλών κρίσεων που δεν υπήρχε πλέον χρήμα να καλύπτει τα πάντα , αυτή η Ελλάδα ξανάζωντάνεψε! Δυστυχώς σ’ αυτή η τη λογική μπαίνει αβίαστα και η εκκλησία. Δίσκοι , λαχειοφόροι, κουτιά από εδώ κουτιά από εκεί, ‘’ πίστευε και μη ερεύνα’’ που λέει και η Γραφή!
Αναρωτιέμαι από κάτι τέτοια και παρόμοια που βλέπω γύρω μου τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ότι η Ελλάδα άλλαξε ή αλλάζει. Λες και η Ελλάδα δεν κατοικείται από τους ίδιους ανθρώπους με τις ίδιες συνήθειες, την ίδια ιδιοσυγκρασία και τον ίδιο χαρακτήρα! Λες και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε εάν μετά από εμάς έρθουν καλύτερες διαφορετικές γενιές. Αρκεί να έχουν έτοιμα τα ψιλά στο πορτοφόλι…..
