Έβαλε τα κλάματα γιατί η κόρη της αισθάνεται πως δε θα πετύχει στις εξετάσεις για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Δε χωρούσε εκλογίκευση, ούτε κούφια λόγια παρηγοριάς που είναι ένα μυρμήγκι δίπλα στο σνίκερ σου. Την άκουγα και τα λόγια έβγαιναν από το στόμα μου εκτοξεύοντας κοινοτυπίες και «μην στενοχωριέσαι». Ένα παιδί πονούσε και η μητέρα –λέαινα ήθελε να ξεσπάσει πριν κόψει το χέρι της από το δάγκωμα. Τι αδυσώπητο σύστημα είναι τούτο. Το μέλλον και η φιλοδοξία, η επιθυμία και τα όνειρα να παίζονται σε μια ζαριά; Χιλιάδες δρομείς που βλέπουν το τελευταίο εμπόδιο να βγάζει κλαδιά με δόντια και να υψώνεται στον ουρανό. Κάθε χαρακτήρας, κάθε μονάδα, κάθε ψυχισμός στη μηχανή του κιμά από το «Τhe Wall». Διάβαζα πρόσφατα άρθρα για το «τέλος των Πανελληνίων». Δεν ξέρω, δεν έχω …διαβάσει αρκετά για το θέμα. Ένα reboot πάντως χρειάζεται. Το κέρδος θα είναι τιτανοτεράστιο.
Μιχ. Παπ.
