*Του Ανδρέα Παναγιωτόπουλου
Οι άγιες μέρες του Πάσχα των Ελλήνων πέρα από τη βαθιά κατάνυξη που κατακλύζει από άκρη σε άκρη την πατρίδα μας βρίθουν υψηλών συμβολισμών. Ένα από αυτούς είναι το μοιρολόι της Παναγίας για τον Χριστό που ψιθυρίζεται από όλους στο Εγκώμιο του Επιτάφιου Θρήνου της για τον μονογενή υιό της. Ένας ύμνος που έχει σημαδευτεί από τον στίχο «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;». Ένας στίχος που δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει τα δεινά που ταλανίζουν τους νέους μας ανθρώπους, αυτούς που σε ένα υποτίθεται σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος είτε μαραζώνουν από τις γενικότερες συνθήκες και ιδιωτεύουν ή φεύγουν στο εξωτερικό, είτε πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης χωρίς καμιά προστασία από την Πολιτεία, όπως «εγκληματικά» συμβαίνει στην υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, είτε χάνουν το υπέρτατο αγαθό της ζωής, όπως συνέβη στο πρόσφατο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο συμβολισμός αυτού του επιτάφιου και μοναδικής αρμονίας απόκοσμου θρήνου αφορά, λοιπόν, στην ευαισθητοποίηση και την ενεργοποίηση όλων μας για να μην πηγαίνουν οι ζωές των νέων ανθρώπων «στράφι». Για να μην κόβεται το νήμα τους πρόωρα είτε αυτό σχετίζεται με τα όνειρά τους είτε με την ψυχική υγεία και τον βιολογικό κύκλο. Μια αυτονόητη υποχρέωση, που μόνο ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτους δικαίου μπορεί να προσφέρει. Και όχι, φυσικά, αυτοί οι «μεγαλοσταυρίτες» της κυβέρνησης, που με κάθε ευκαιρία καπηλεύονται τον πατριωτισμό και την πίστη του Ελληνικού Λαού, θεωρώντας τον άβουλο ποίμνιο. Αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους ιδιοκτήτη της χώρας, που στα δύσκολα φταίνε οι άλλοι, ξεπερνώντας σε ανευθυνότητα και μετάθεση ευθυνών ακόμη και τον Πόντιο Πιλάτο ή συμπεριφέρονται όπως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι απέναντι σε όλους όσοι διατυπώνουν μια διαφορετική και εναλλακτική πρόταση για την πορεία της χώρας.
Αυτοί, επίσης, που δεν τους ενδιαφέρει και δεν ερυθριούν μπροστά στο μαρτύριο της ανόδου στον Γολγοθά μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αυτοί που αδιαφορούν τελικά για τους ανθρώπους του μόχθου, που δίνουν τη μάχη της αξιοπρέπειας, κουβαλώντας τον «σταυρό» της καθημερινότητας σε μια πραγματικότητα που εξελίσσεται σε όλο και πιο δυστοπική, και ως σύγχρονοι «φαρισαίοι», τους προσφέρουν καλάθια με τα «αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ», τα οποία όμως αποδεικνύονται ένας φρούδος αντικατοπτρισμός μιας ψεύτικης όασης σε μια βιβλική έρημο, όπως κοντεύουν να καταντήσουν τη χώρα. Αυτοί που λένε ότι έχουν τις λύσεις για τα πάντα και τελικά δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Αυτοί που στηρίζονται στους ευεπίφορους στα «τριάκοντα αργύρια» και σε όσους έχουν «αλλαξοπιστήσει» χωρίς καν να λαλήσει ο πετεινός. Αυτοί, που αν δεν είσαι μαζί τους, είτε αποστρέφουν το βλέμμα τους στη δοκιμασία σου είτε σε αντιμετωπίζουν ως εχθρό τους.
Το έαρ όμως δεν έχει μόνο δοκιμασία, θρήνο και απογοητεύσεις. Έχει και την Ανάσταση, που συμβολίζει την υπέρβαση. Τη διαδικασία, που με ανθρώπινους και οικουμενικούς όρους, οδηγεί στη δικαίωση και τη λύτρωση αυτών που τολμούν να είναι με τους πολλούς και το κοινό καλό. Το έαρ είναι η άνοιξη της φύσης αλλά και η άνοιξη που ανθίζουν όλα τα λουλούδια. Μια πολλά υποσχόμενη εποχή που θα αφήσει πίσω της τους φαρισαϊσμούς αυτών που λένε ότι νοιάζονται για τη χώρα και την κοινωνία, αλλά στην ουσία την έχουν καταβαραθρώσει και έχουν γκρεμίσει ό,τι με κόπο χτίστηκε τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια. Είναι μια εποχή αλλαγών για τις ψυχές μας και για την κοινωνία. Μια εποχή συνειδητοποίησης των μεγάλων αξιών με τις οποίες είναι ανάγκη να πορευθούμε στο άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον. Μια εποχή που τα υψηλά μηνύματά της φτάνουν στην κορύφωση τους για τους πιστούς στις 15 και τις 16 Απριλίου με την Ανάσταση του Χριστού και το Πάσχα των Ελλήνων και για όλη την κοινωνία με την μεγάλη πολιτική αλλαγή στις 21 Μαΐου, που θα σημάνει την Ανάσταση του Λαού…
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!
*Ο Ανδρέας Παναγιωτόπουλος είναι ιατρός, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας.
