Το Πάσχα μου αρέσει πιο πολύ από τα Χριστούγεννα για τους ίδιους λόγους που αυτό συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Ερχόμαστε πιο κοντά στη φύση, νιώθουμε πολύ πιο κοντά στο Θεό, παρακολουθώντας τις κατανυκτικές λειτουργίες της Μ. Εβδομάδας και φυσικά η άνοιξη μας ανεβάζει ψυχολογικά με τον ερχομό της. Αυτά στη θεωρία , γιατί στην πράξη , μάλλον έχουν μειωθεί κατά πολύ τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Πασχαλινής περιόδου με άλλη αντίστοιχη, μιας και η ζωή έχει αποφασίσει να συμμαχεί με το χρόνο, ανατρεπτικά. Ασφαλώς εξαρτώνται όλα από το γενικότερο κλίμα της κάθε εποχής αλλά και αυτές οι μέρες όπως τις ξέρουμε δεν υπάρχουν πια και δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι, ώστε να ξαναβρούν το περιεχόμενο που τους χαρακτήριζε. Ήταν βρε αδερφέ, άλλο πράγμα να μη σταματάει να χτυπάει το τηλέφωνο όσο ψηνόταν το αρνί και να ακούς φίλους και συγγενείς να εύχονται και άλλο να σου έρχονται sms με emoji και να σου απαντούν ‘’ χαχαχα’’ όταν γράφεις κάτι αστείο! Έβλεπες τη Μ. Παρασκευή σχεδόν όλο τον κόσμο να κοιτάει την σύνοψη , το μικρό βιβλιαράκι με τις λειτουργίες του Πάσχα και να σιγοψέλνει το ‘’ αι γενεαί πάσαι ‘’ και τώρα βλέπεις τον άλλο να βγάζει σέλφι με τον επιτάφιο! Πόση κατάνυξη κρύβει πια μια σέλφι;
Το τραπέζι της Ανάστασης και του Πάσχα ήταν μια πανδαισία νοικοκυροσύνης και νοστιμιάς της Ελληνικής κουζίνας. Η μοσχοβολιά του μάραθου και του άνηθου σε όλο το σπίτι το Μ. Σάββατο το απόγευμα, ήταν η πεμπτουσία της Ανάστασης και η μαγειρίτσα μοσχοβόλαγε από τις 9, τόσο που δύσκολα γλίτωνες να μην δοκιμάσεις τουλάχιστον εάν έχει αλάτι! Σήμερα τα παιδιά λένε δεν την τρώνε και τους ψήνουν μπριζόλες χοιρινές. Και το τζατζίκι είναι από σούπερ μάρκετ, γιατί δεν προλαβαίνει η νοικοκυρά με τη δουλειά να φτιάξει και αυτό. Όσο για τη μαγειρίτσα, νομίζω ότι η πτώση της ως έθιμο στο τραπέζι της Ανάστασης σε ηλικίες κάτω των 50 ετών είναι κατακόρυφη. Για να μην πω για τη μόδα που λέγεται βίγκαν, η οποία εξελίσσεται σε προπομπό μιας μελλοντικής διατροφικής αλυσίδας άγνωστης και απροσδιόριστης , η οποία κατευθύνεται μάλλον από τους θιασώτες της παγκόσμιας κοινωνίας με τρόπο ιδιαζόντως καχύποπτο….
Παραμένει αναλλοίωτο ευτυχώς το έθιμο της εξόδου των Αθηναίων για Πάσχα, το οποίο με τις καραντίνες είχε λείψει δύο χρόνια και φέτος θα γίνει χαμός! Το Σχηματάρι, η Ελευσίνα και τα Μάλγαρα στη Θεσσαλονίκη, θα έχουν την έχουν την τιμητική τους! Κρίμα που δεν βλέπουμε πια εκείνη τη σχάρα επάνω στο αμάξι με τη σούβλα τυλιγμένη να προεξέχει! Και φυσικά το ρεπορτάζ της τηλεόρασης από τα ΚΤΕΛ του Κηφισού όπου ο θείος, ο παππούς ή ο κουμπάρος απ το χωριό στέλνουν στην Αθήνα καλούδια και το αρνί σε αυτούς που δεν έφυγαν απ’ την Αθήνα! Έχω λίγο στεναχωρηθεί που δεν βλέπω πια πολύ Γαϊτάνο! Τον έφαγε το φεισμπουκ κι αυτόν. Και ασφαλώς Πάσχα χωρίς νησιώτικα του Πάριου δε νοείται . Είναι εκτός άλλων και χωνευτικά. Όταν γυρνάς γύρω- γύρω μισή ώρα και λες ντάρι – ντάρι – ντάρι- ντάρι, στο γιαλό πετούν οι γλάροι, πάει στα κομμάτια θα το χωνέψεις το αρνί! Δε νοείται Πάσχα με μουσική στο κινητό από το Γιουτιουμπ! Θα μου πείτε κάθε εποχή έχει τα δικά της αρκεί να είμαστε καλά και να περνάμε καλά με τους αγαπημένους μας. Συμφωνώ και επαυξάνω αλλά η μνήμη ξυπνάει το συναίσθημα. Έτσι λέμε εμείς που μεγαλώσαμε με Γαϊτάνο και ντάρι- ντάρι! Για να κάνουμε ξανά όνειρα, πρέπει να διατηρούμε και λίγες αναμνήσεις….. Καλή Ανάσταση!
ΜΟΤΟ
Για να μην πω για τη μόδα που λέγεται βίγκαν, η οποία εξελίσσεται σε προπομπό μιας μελλοντικής διατροφικής αλυσίδας άγνωστης και απροσδιόριστης , η οποία κατευθύνεται μάλλον από τους θιασώτες της παγκόσμιας κοινωνίας με τρόπο ιδιαζόντως καχύποπτο
