Η βουκαμβίλια

Την παρατηρώ με μάτι ανατόμου ή και παθιασμένου παρατηρητή στο φυλάκιο των Νight Watchers. Έχει αρχίσει και πετάει δειλά δειλά τα μοβ της άνθη σαν τη κιθάρα του Prince αλλά τα πουλάω και για ματζέντα , δεν έχω κολλήματα στη παλέτα. Θα πάρει λίγο χρόνο αλλά αυτά τα εκθέματα της φύσης δεν άνθησαν σε μια μέρα .Θα παίξω αγώνα άνισο με τη Βασίλισσα της αυλής που λατρεύει τα κλαδέματα σαν μπακ από την Ουρουγουάη. Τώρα με τις ανελέητες πυρκαγιές , κάθε ανθοφορία και αειφορία φαντάζει σαν μπαμπούλας και πρέπει να κάμψουμε κάθε αντίσταση και να καλμάρουμε κάθε φόβο. Όταν ανθίσει για τα καλά και γίνει σχεδόν ψυχεδελική θα χαζεύω τους περαστικούς που σταματάνε και παθαίνουν τσότσο . Τη χαϊδεύουν σαν χορδές από άρπα και ακούνε χερουβείμ από τα ουράνια . Αλλά το δαιμόνιο πνεύμα της στήλης που αντικρούει  κάθε όμορφη πλοκή σκέψης μουρμουράει: «Γιατί δε ζητάς δύο ευρώ για κάθε σέλφι που θα βγάζουν;» .