Τα τελευταία εικοσιτετράωρα το μόνο σίγουρο είναι πως σε ότι αφορά το κεφάλαιο των καλοκαιρινών πυρκαγιών οι πολίτες αυτής της χώρας γίνονται στο ίδιο έργο θεατές.
Για μία ακόμα φορά στην ημερήσια διάταξη βρέθηκαν εικόνες βγαλμένες από το χθες, με χιλιάδες στρέμματα να γίνονται στάχτη, ανθρώπους να χάνουν το βιός τους, βλέποντας τους κόπους μιας ζωής να παραδίδονται στην πύρινη λαίλαπα, ενώ την ίδια ώρα ως καλύτερη συνταγή – αντί για πραγματική πρόληψη, πυροπροστασία και πυρόσβεση – αναδεικνύεται η εκκένωση ολόκληρων αστικών και ημιαστικών περιοχών.
Μέσα σε αυτή την τραγικότητα, μόνιμη επωδό και άλλοθι αρμοδίων και… επιλεκτικά αναρμοδίων, που επιχειρούν να αποφύγουν τη βάσανο της ανάληψης ευθυνών, αποτελεί η κλιματική αλλαγή και τα παράγωγά της.
Στο σημείο αυτό η… ιστορία αρχίζει εκτός από, μονότονη και κουραστική να γίνεται επικίνδυνη. Αν δεν υπήρχε η παράμετρος των καταστροφών και της αγωνίας για την τύχη χιλιάδων κατοίκων στις περιοχές που πλήττει κάθε φορά η πύρινη λαίλαπα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και αστεία.
Όπως και να ‘χει, δικαιούται κανείς να αναφωνήσει: Ε ναι λοιπόν, η κλιματική αλλαγή και τα παράγωγά της υπάρχει και θα υπάρχει, από εκεί και πέρα τι;
Η επανάληψη του «μότο» της κλιματικής κρίσης στην πραγματικότητα αποτελεί προσπάθεια εξοικείωσης των πολιτών με την ιδέα που ορίζεται από το ότι και να γίνει, τελικά θα καούμε. Δηλαδή με την αποδοχή του ποιος ο λόγος να ζητά κανείς πραγματική πυρασφάλεια, πυρόσβεση και σχεδιασμό χωρίς αλληλοκάλυψη αρμοδιοτήτων, αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο!!!
Η παραδοχή αυτή αυτομάτως βγάζει από το κάδρο κάθε παράμετρο από την οποία θα αναδειχθεί η διαχρονική γύμνια ενός κράτους και συγχρόνως βγάζει εκτός την αναζήτηση ευθυνών.
Σε ότι αφορά αμιγώς την περιοχή, η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, εξαφανίζει την ύπαρξη τουλάχιστον 125 κενών θέσεων στην πυροσβεστική υπηρεσία της Αχαΐας, την παραμονή σε χρήση αναξιόπιστων πυροσβεστικών οχημάτων τα οποία έχουν συμπληρώσει ακόμα και 35 χρόνια ζωής, πυροσβέστες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ηλικία άνω των 49 χρόνων, την αδυναμία προσέγγισης δασικών περιοχών στο νομό λόγω μη διάνοιξης νέων δασικών δρόμων και μη καθαρισμού των υπαρχόντων και ένα σχεδιασμό για τον οποίο οι αρμοδιότητες σε περίπτωση ανάγκης αλληλοκαλύπτονται.
Αυτά πλέον δεν έχουν καμία αξία. Για όλα φταίει το… γκαζόν και για να μην παρεξηγούμαι εννοώ το ότι ακόμα στην Ελλάδα υπάρχουν δάση και πράσινο. Όσο πιο σύντομα εξοικειωθούμε με την ιδέα πως τα ίδια παθαίνουν και οι χώρες που διαθέτουν πραγματική πυρασφάλεια, πυρόσβεση και σύγχρονα μέσα πυρόσβεσης, τόσο πιο εύκολο θα είναι το έργο όσων όφειλαν δεκαετίες πίσω να ετοιμάσουν τούτη τη χώρα και κατ’ επέκταση τούτη την περιοχή για τα νέα δεδομένα.
Δυστυχώς γι’ αυτούς η κλιματική αλλαγή και για τη χώρα μας δεν προέκυψε με παρθενογένεση. Είναι παράγωγο συγκεκριμένων πολιτικών, μεθόδων και επιλογών οι οποίες ορίστηκαν από το νόμο του κέρδους και όχι της προστασίας της φύσης και των ανθρώπων.
Όντως η κλιματική αλλαγή δεν συγχωρεί αλλά δεν μπορεί να γίνει και άλλοθι για κανέναν. Γιατί μόνο οι κυβερνήσεις είναι οι υπεύθυνες για να δώσουν λύσεις. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει το δάσος και γενικότερα η φύση να μην αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και να μην επιστρατεύεται ,κάθε φορά που καιγόμαστε, η ατομική ευθύνη. Ο μόνος ανεύθυνος και ανεπαρκής είναι όποιος έχει διαμορφώσει επί χρόνια ένα κράτος ανίκανο να παράσχει προστασία.
Όλα τ΄ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις …
