Του Διονύση Ζακυνθινού
Το ημερολόγιο έγραφε 21 Νοεμβρίου 1978. Ο υποσμηναγός Δημήτρης Μπιμπίκος, πιλότος F-104G της 336 Μοίρας Διώξεως – Βομβαρδισμού, στην 116 Πτέρυγα Μάχης του Αράξου, εκτελούσε διαταγμένη πτήση.
Ενταγμένος σε σχηματισμό τριών αεροσκαφών συμμετείχε σε άσκηση στο Πεδίο Βολής Παλαιοχωρίου. Μετά από την ολοκλήρωση των βολών πήρε τον δρόμο της επιστροφής για τη βάση του, όπου μάταια τον περίμεναν. Οι ώρες περνούσαν και το αεροσκάφος ήταν άφαντο, για να διαπιστωθεί αργότερα ότι έπεσε στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Πελοποννήσου και Ζακύνθου, κοντά στα Λουτρά της Κυλλήνης, από πιθανή βλάβη υψομέτρου.
Παρά τις εκτενείς έρευνες που ακολούθησαν, το μεγάλο βάθος της θάλασσας (περίπου 800 μέτρα), στην περιοχή της πτώσης του F-104G, δεν επέτρεψε την ανάσυρση του, ενώ η σορός του άτυχου πιλότου δεν βρέθηκε ποτέ.
Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Δημήτρη Μπιμπίκου εκδόθηκε από την (τότε) Κοινότητα Κυλλήνης. Με αυτόν τον τυπικό και στεγνό τρόπο, έκλεισε μια ακόμη οδυνηρή απώλεια για την Πολεμική Αεροπορία.
Ποιος ήταν
Ο Δημήτρης Μπιμπίκος, που έπεσε στο βωμό του καθήκοντος πριν από ακριβώς 42 χρόνια, γεννήθηκε στη Λάρισα στις 30 Αυγούστου 1950.
Τον Σεπτέμβριο του 1970 εισήλθε στη Σχολή Ικάρων, στο Τμήμα Ιπταμένων, με το όνομα Δημήτριος Τέντζερης.
Με τη συμπλήρωση του 21ου έτους της ηλικίας του κι ενώ ήταν ακόμα στη Σχολή Ικάρων, ζήτησε την αλλαγή του επωνύμου του από Τέντζερης σε Μπιμπίκος, με Διοικητική Πράξη της Νομαρχίας Λάρισας.
Ορκίστηκε ανθυποσμηναγός στις 20 Ιουλίου 1974 και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους τοποθετήθηκε στη Σούδα, στην 115 Πτέρυγα Μάχης. Έναν χρόνο αργότερα μετατέθηκε στην 110 Π.Μ., στη Λάρισα, ενώ τον Ιούλιο του 1976 μετατέθηκε στην 116 Π.Μ. , στον Άραξο, που ήταν και ο τελευταίος σταθμός του.
«Ιπτάμενα φέρετρα»
Το 1964 παραλήφθηκαν από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία τα πρώτα F-104 Starfighter. Επρόκειτο για ένα αεροσκάφος πολύ μπροστά από την εποχή του. Ήταν το πρώτο μαχητικό που μπορούσε να πιάσει σε ταχύτητα τα 2 Mach (Μαχ).
Υποτίθεται ότι θα έφερνε την επανάσταση στις δυτικές Αεροπορίες, αλλά αποδείχθηκε ότι οι σχεδιαστές της Lockheed απέδωσαν τελικά περισσότερο έναν «πύραυλο με φτερά», παρά ένα μαχητικό αεροσκάφος ικανό να νικά τα σοβιετικά MiG – 21 και MiG -23.
Έτσι, ο σχεδιασμός του F- 104 το καθιστούσε «θανάσιμη παγίδα» για τους πιλότους, με αποτέλεσμα να καταγράψει υψηλό δείκτη ατυχημάτων στις αεροπορίες που εντάχθηκε.
Εξ ου και τα F- 104 χαρακτηρίστηκαν, μάλλον εύστοχα, «ιπτάμενα φέρετρα».
Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία έχασε συνολικά 16 πιλότους από πτώσεις F-104, στα σχεδόν 30 χρόνια υπηρεσίας του Αστρομαχητή.
Τα ελληνικά F – 104 αποσύρθηκαν το 1993, παρουσία και του τότε υφυπουργού Εθνικής Άμυνας Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου, σε ειδική τελετή που έγινε στην αεροπορική βάση Αράξου, η οποία συνδέθηκε με μια ακόμη τραγική απώλεια αεροσκάφους του ίδιου τύπου.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1976, κατά τη διάρκεια άσκησης, ένα F-104G της 336 Μοίρας Διώξεως – Βομβαρδισμού κατέπεσε και συνετρίβη έξω από το αεροδρόμιο. Ο χειριστής του, σμηναγός Σπύρος Ρούλιας, χρησιμοποίησε το αλεξίπτωτο, το οποίο όμως, λόγω του μικρού ύψους και της θέσεως του αεροσκάφους κατά τη στιγμή της εγκατάλειψης δεν άνοιξε, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί.
