ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το χαμηλό ενδιαφέρον των αναισθησιολόγων στην προκήρυξη για πρόσληψη στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο της Πάτρας, για τους γνωρίζοντες στα του χώρου της Υγείας δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη. Από τις τέσσερις θέσεις που προέβλεπε η προκήρυξη, μόλις δύο έδειξαν ενδιαφέρον και κατέθεσαν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά ώστε να προσληφθούν. Οι αιτήσεις αφορούν τη θέση Επιμελητή Α’ και η άλλη τη θέσης του διευθυντή. Ωστόσο, δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον για τις άλλες δύο… κακοπληρωμένες θέσεις του Επιμελητή Β’.Αυτή η αρνητική εξέλιξη για το μοναδικό Παιδιατρικό Νοσοκομείο εκτός Αθηνών, που εξυπηρετεί 20 νομούς της χώρας, σημαίνει ότι το πρόβλημα θα συνεχιστεί, καθώς εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει με δύο αναισθησιολόγους και οι ανάγκες θα συνεχίσουν να καλύπτονται από τους τρεις μετακινούμενους αναισθησιολόγους, δύο από τον «Άγιο Ανδρέα» και μία από το νοσοκομείο του Ρίου και από τον αναισθησιολόγο που μετακινείται δύο φορές την εβδομάδα από την Κόρινθο.Μέχρι να βρεθεί οριστική λύση, εάν βρεθεί, οι γονείς των μικρών ασθενών θα συνεχίσουν να αναγκάζονται να μεταναστεύουν στα νοσοκομεία Παίδων των Αθηνών, ακόμη και για μικροεπεμβάσεις.Βέβαια, όχι ότι στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας η κατάσταση είναι καλύτερη. Έλλειψη αναισθησιολόγων, αντιμετωπίζουν και εκεί και δυστυχώς, όπως και σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Πλέον οι ειδήσεις για αναστολή χειρουργείων εξαιτίας της έλλειψης αναισθησιολόγων, είναι καθημερινό φαινόμενο για πολλά νοσηλευτικά ιδρύματα όλης της χώρας και το ΕΣΥ προσπαθεί να καλύψει τα κενά που προκύπτουν με… ανακύκλωση των αναισθησιολόγων, οι οποίοι είτε μετατάσσονται αιφνιδιαστικά σε άλλα νοσοκομεία, είτε καλούνται να κάνουν εφημερίες και σε άλλα νοσηλευτικά ιδρύματα της πόλης ή της περιφέρειας. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της Πάτρας….Τα προβλήματα στην ειδικότητα της αναισθησιολογίας είναι γνωστά, τόσο στην ιατρική κοινότητα, όσο και στο Υπουργείο Υγείας τουλάχιστον από το 2010, τότε που η οικονομική κρίση οδήγησε τους πρώτους αναισθησιολόγους που προσελήφθηκαν στο σύστημα την δεκαετία του 1980, να επισπεύδουν την συνταξιοδότησή τους, ώστε να προλάβουν τα χειρότερα. Οι θέσεις τους δεν αναπληρώθηκαν εξ αιτίας της μνημονιακής πολιτικής του 1 προς 10 στις προσλήψεις. Αυτό είχε ως γενική συνέπεια, οι νέοι γιατροί να αναζητήσουν επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό, είτε στον ιδιωτικό τομέα.Το πρόβλημα όμως, κορυφώθηκε την περίοδο της πανδημίας, όπου οι λιγοστοί αναισθησιολόγοι (υπηρετούν οι μισοί από αυτούς που προβλέπεται), κλήθηκαν να υπερβάλουν εαυτόν και να είναι πανταχού παρόντες, από τα εξωτερικά ιατρεία μέχρι τα χειρουργεία. Οι απαιτήσεις αυξήθηκαν, το ίδιο και το ρίσκο, όμως οι αμοιβές έμειναν καθηλωμένες.Αποτέλεσμα αυτής της χρόνιας κατάστασης, είναι οι νέοι γιατροί να μην επιλέγουν την ειδικότητα της αναισθησιολογίας, η οποία απαιτεί και έξι χρόνια για να την αποκτήσεις, και όσοι την επιλέγουν να φεύγουν στο εξωτερικό ή να πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα.
Τι μπορεί να γίνει, ώστε να λυθεί ένα δομικό πρόβλημα του Εθνικού Συστήματος Υγείας;
Οι θεσμικοί φορείς των γιατρών και των αναισθησιολόγων, ζητούν να υπάρξουν κίνητρα ώστε να καταστεί η συγκεκριμένη ειδικότητα, ελκυστική στους νέους γιατρούς, αλλά και για να επιστρέψουν στο Σύστημα οι αναισθησιολόγοι που έχουν φύγει.Το Υπουργείο Υγείας, βέβαια, κατά καιρούς ψελλίζει ότι τα κίνητρα αυτά ΘΑ δοθούν, αλλά….Στο μεταξύ το πρόβλημα είναι υπαρκτό, τόσο για το Καραμανδάνειο, όσο και για τα υπόλοιπα νοσοκομεία και σίγουρα δεν μπορούμε να το αφήσουμε στην τύχη του, ευχόμενοι πως όταν πάμε στο νοσοκομείο, θα τύχει να πέσουμε σε αναισθησιολόγο που θα έχει εφημερία.Οι νοσοκομειακοί γιατροί της Αχαΐας, οι οποίοι έχουν μπει μπροστά και για αυτό το ζήτημα, έχουν καταθέσει δημόσια μια σειρά προτάσεων – κινήτρων, ώστε οι διαθέσιμοι αναισθησιολόγοι να επιλέξουν την Πάτρα για να ζήσουν και να εργαστούν, τα οποία έχουν να κάνουν με την πολιτική βούληση του Υπουργείου Υγείας, όπως να χαρακτηρίσει άγονη-προβληματική ζώνη το Καραμανδάνειο Νοσοκομείο με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, ώστε να δοθούν μισθολογικά – επαγγελματικά – επιστημονικά κίνητρα στους εργαζόμενους. Στην ίδια κατεύθυνση πίεσης προς το Υπουργείο κινείται και η δημοτική Αρχή Πελετίδη που βάζει ψηλά στην ατζέντα το θέμα.
Αρκούν όλα αυτά;
Ποιος γιατρός θα αποφασίσει να ξεσπιτωθεί για έρθει στην Πάτρα με την οικογένειά του, για να εργαστεί για 1.700 – 1.800 ευρώ, με απλήρωτες υπερωρίες και εφημερίες και διαρκή πίεση; Δύσκολο να βρεθεί, όπως και δεν βρίσκεται.Για αυτό και, η υπόθεση του Καραμανδανείου, θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλης της τοπικής κοινωνίας, η οποία πρέπει με γενναίες αποφάσεις, να πείσει τους γιατρούς να επιλέξουν την Πάτρα…
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
