Όταν στα φαινόμενα παρακμής κάποιοι εμπλέκουν (άσχετα με τις πραγματικές ή όχι ευθύνες της) και τη Δικαιοσύνη, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
Αρκετές φορές σε αυτή τη φιλόξενη σελίδα του «Νεολόγου» των Πατρών έχω αναφερθεί σε φαινόμενα παρακμής και θεσμικής εκτροπής που παρατηρούμε καθημερινά στο δημόσιο βίο της χώρας και σε λόγια εκπροσώπων της κυβέρνησης και της εξουσίας, κριτικάροντάς τα. Δυστυχώς η πραγματικότητα γεννάει συνεχώς καινούργια τέτοια γεγονότα, που δεν είναι εύκολο να τα χωνέψει κανείς, εκτός αν αποφασίσει να αυτοκαταργήσει την κριτική του σκέψη, να ναρκώσει το μυαλό του, να απονεκρώσει το θυμικό του. Αν αποφασίσει δηλαδή να περιέλθει εκούσια σε κατάσταση αφασίας. Όσο κι αν το αντίθετο, η εγρήγορση δηλαδή και η αντίδραση σε όσα συμβαίνουν, θα ακονίζουν πολλές φορές επώδυνα τα νεύρα μας, καλόν είναι να μην το βάλουμε κάτω. Να αντισταθούμε στο μιθριδατισμό.
Διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες λοιπόν σχετικά με την υπόθεση της Novartis, κατά την εξέτασή της ως «σκευωρίας» και όχι ως σκανδάλου, για την παραποίηση της επίσημης ελληνικής μετάφρασης εγγράφου του FBI, στο οποίο αναφέρονται επωνύμως διάφοροι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση. Η μετάφραση του κειμένου αυτού είχε ζητηθεί από την ανακρίτρια που εξετάζει την υπόθεση της «σκευωρίας». Αποκαλύφθηκε ότι έχουν απαλειφθεί από το έγγραφο τα ονόματα ενός πρώην Υπουργού (για τον οποίον υπάρχει σαφής αναφορά ότι δωροδοκήθηκε με συγκεκριμένο ποσό για συγκεκριμένο λόγο και για τον οποίο η υπόθεση – ως σκανδάλου – διερευνάται ακόμα) και μερικών ακόμα, καθώς και ότι υπήρξαν και άλλες παρεμβάσεις «συντακτικής μορφής».
Η αποθέωση της ανευθυνοϋπευθυνότητας
Κι εδώ αρχίζει να τυλίγεται το γαϊτανάκι: Το Υπουργείο Εξωτερικών δηλώνει ότι, επειδή η σχετική μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου έχει καταργηθεί, οι μεταφράσεις δίδονται σε εξωτερικούς συνεργάτες – μεταφραστές, άρα το ίδιο … απαλλάσσεται πάσης ευθύνης. Η αποθέωση δηλαδή της ανευθυνοϋπευθυνότητας. Το Υπουργείο Εξωτερικών βάζει τη βούλα του σε επίσημη μετάφραση, για την οποία δηλώνει ότι δεν γνωρίζει (ή δεν νοιάζεται για) το περιεχόμενό της. Σε αυτή την περίπτωση, τί παραπάνω κύρος έχει αυτή η μετάφραση από αυτή ενός φοιτητή της Αγγλικής φιλολογίας;
Στη συνέχεια εμφανίζεται η μεταφράστρια του κειμένου, η οποία δηλώνει ότι η μετάφραση που παρέδωσε στο (ανευθυνοϋπεύθυνο) Υπουργείο Εξωτερικών περιλάμβανε όλα τα ονόματα και δεν είναι αυτή που είδε το φως της δημοσιότητας. Κατόπιν αυτών, η αρμόδια Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας αναθέτει σε εισαγγελέα ποινικής δίωξης να διερευνήσει εάν υπήρξε αλλοίωση ή όχι του επίμαχου εγγράφου του FBI. Το κόμμα του εμπλεκόμενου πρώην υπουργού από την πλευρά του ζητά εξηγήσεις από το Υπουργείο Εξωτερικών και δηλώνει ότι το έγγραφο «έχει ήδη από διετίας κατατεθεί και αξιολογηθεί από τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη, στην ακριβή του μορφή, κανονικά μεταφρασμένο, χωρίς να παραλείπεται τίποτα».
Η απορία του εμπλεκόμενου
Ανάλογες δηλώσεις κάνει και ο εμπλεκόμενος πρώην υπουργός, ο οποίος ζητάει τα ρέστα και αυτός από το Υπουργείο Εξωτερικών: «Απορώ γιατί σβήστηκαν τα ονόματα, δεν υπάρχει λογική εξήγηση γι’ αυτό. Πρέπει να απαντήσει το Υπουργείο Εξωτερικών, να δώσει το έγγραφο που έχει στο αρχείο του, το έγγραφο με το όνομά μου. Απλά η ιστορία δεν βγάζει νόημα». Περίεργη άποψη για νομομαθή πολιτικό. Έχουμε λοιπόν το ίδιο έγγραφο με δύο μεταφράσεις. Μία σωστή και μία παραποιημένη που χρησιμοποιούνται σε δύο διαφορετικές διαδικασίες με τις οποίες ασχολείται η Δικαιοσύνη.
«Η ιστορία δεν βγάζει νόημα»
Τί έγινε τελικά; Μήπως στη διαδικασία του σκανδάλου χρησιμοποιήθηκε η μία μετάφραση ενώ στη διαδικασία της «σκευωρίας» η άλλη; Για ποιο σκοπό; Ή μήπως υπάρχει – εκτός των άλλων – και ένας σκοπός που είναι πέραν της δικαστικής διερεύνησης του σκανδάλου ή της «σκευωρίας»; Να καταλήξει δηλαδή ο απορημένος πολίτης στην προτροπή του εμπλεκόμενου πρώην υπουργού, ότι δηλαδή «η ιστορία δεν βγάζει νόημα».
Όταν στα φαινόμενα παρακμής κάποιοι εμπλέκουν (άσχετα με τις πραγματικές ή όχι ευθύνες της) και τη Δικαιοσύνη, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ποιοι έχουν άραγε συμφέρον να μην μείνει αλώβητος κανένας πυλώνας της Δημοκρατίας; Να μην υπάρχει εμπιστοσύνη σε καμία αρχή, να μην υπάρχει καμία σταθερή αξία;
Ας αγωνιστούμε ώστε σύντομα, με πολλούς τρόπους, θα αντιδράσει η κοινωνία των πολιτών. Όχι βέβαια των πελατών.
ΥΓ 1: Δεν θεώρησα αναγκαίο να αναφερθώ σε ονόματα. Εξάλλου είναι πασίγνωστα και άνευ ιδιαίτερης βαρύτητας πλέον. Θέλησα να εστιάσω σε ένα ακόμα φαινόμενο παρακμής. Και να συλλογιστούμε για την εξέλιξη της Δημοκρατίας μας και τους τρόπους προάσπισής της.
ΥΓ 2: Ο τίτλος του άρθρου είναι μια «πειραγμένη» παραλλαγή του τίτλου του βιβλίου του Άγγελου Τσέκερη «Λίγος εμφύλιος ακόμα», που θα παρουσιαστεί στην Πάτρα στις 15 Ιουνίου. Αναφέρεται σε άλλες εποχές, πολύ πιο σκληρές, και στα δικά τους προβλήματα. Φοβάμαι όμως ότι ο πυρήνας και των σημερινών προβλημάτων κρατάει ακόμα από τότε….
