Του Γιώργου Κοντογιάννη
Πριν από δεκαπέντε χρόνια ένας φίλος με καταγωγή από την Ηλεία, γνωρίζοντας ότι είμαι λίγες μέρες στο χωρίο της μητέρας μου για διακοπές με κάλεσε να πάμε για μπάνιο. Δώσαμε ραντεβού στην επαρχιακή εθνική οδό Πύργου Ζαχάρως κάπου πριν ή μετά τα Κρέστενα χωρίς να θυμάμαι ακριβώς. ‘’Που θα πάμε για μπάνιο άνθρωπε μου μες’ το κάμπο με σαράντα βαθμούς’’; Ρώτησα τον φίλο μου. ‘’ Στρίψε δεξιά και πήγαινε όλο ευθεία’’ ,μου λέει μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. Αριστερά και δεξιά μου όλο σταφίδες και δεκάδες αγρότες κάθε ηλικίας είχαν πέσει με τα μούτρα που λέμε στον τρύγο. Ο δρόμος συνέχιζε και πουθενά η θάλασσα όπου λίγα μόλις μέτρα , το πολύ διακόσια με τρακόσια άρχισε στο βάθος να φαίνεται το μπλε του πελάγους. Έμεινα άφωνος! Μαϊάμι! Απέραντη αμμουδιά, πεύκο και φοίνικες και μια θάλασσα φανταστική. Το Ιόνιο σ’ όλο του το μεγαλείο! Μόνο μια μικρή καντίνα ήταν η μόνη υποδομή αυτής της απίστευτης παραλίας!
Θυμάμαι ότι μονολόγησα το εξής: ‘’Καλά βρε αδερφέ αυτοί οι χριστιανοί έχουν δίπλα τους αυτό το θησαυρό και παλεύουν με τη σταφίδα για 1,5 ευρώ το κιλό’’; “Δυστυχώς ‘’ μου απάντησε “ έτσι τους έμαθαν οι πολιτικοί τόσα χρόνια. Ότι είναι αγρότες και τίποτε άλλο’’. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα με την ομορφότερη παραλία της Δυτικής χώρας όπου θα έπρεπε να είναι το Ελληνικό Μαϊάμι χιλιάδες άνθρωποι ζουν από προσδοκία να έχει καλή τιμή η σταφίδα και το λάδι ή αν χαλάσει η σοδιά να είναι γερή η αποζημίωση τουλάχιστον για να βγει η χρoνιά! Στις δεκαετίες ’80 και ’90 τότε που το πολιτικό χρήμα έρεε άφθονο η Ηλεία ωφελήθηκε αρκετά βέβαια στον πρωτογενή τομέα, απέκτησε μικρά τμήματα σχολών από πανεπιστήμια και ΤΕΙ άλλης περιοχής ,με τον γνωστό τρόπο που επιτηρείτο τάχα η ανάπτυξη της επαρχίας, εισέπραξε επιδοτήσεις , έζησε μικρά ή και λίγο μεγαλύτερα έργα υποδομών εκτός της Πατρών – Πύργου, πήρε δάνεια, ανάπτυξε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στον αγροτικό και βιομηχανικό τομέα, άλλα δεν παρήγαγε μέλλον.
Η περιοχή με σχετικά υψηλή μέχρι πρόσφατα θέση στην ομάδα των τμημάτων της χώρας με μεσαίο και άνω κατά κεφαλή εισόδημα δεν έχει σήμερα ταυτότητα που θα την πάει στο μέλλον. Τα χωριά της με μικρό αγροτικό κλήρο συρρικνώνονται, τα αστικά της κέντρα απλά εισπράττουν τα κυμαινόμενα έσοδα του κάμπου για να επιβιώσουν ,τα ορεινά της από πλευράς οδικού δικτύου και κοινωνικών υποδομών ζουν κάπου μεταξύ των δεκαετιών ’70 και ’80 και το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου που τα βρέχει, μοσχοβολάει σταφίδα , καρπούζι και γουρουνοπούλα! Αυτό δεν είναι κακό , αλλά δεν είναι το μέλλον. Οι τοπικοί και οι πολιτικοί τους άρχοντες χαράζουν το διεκδικητικό τους πλαίσιο με ότι βρήκαν απ’ τους παλαιότερους και με ότι προσθέτει ή αφαιρεί η Αθηνοκεντρική εξουσίας της χώρας με όρους ασφαλώς προσωπικής πολιτικής επιβίωσης όπως θα έκανε ο καθένας στη θέση τους. Λατρεύουν τον τόπο τους αλλά δεν ξέρουν τη δύναμη τους κι ακόμη αυτοί που την ξέρουν ή έστω τη νιώθουν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γιατί η Ηλεία σήμερα δεν χρειαζόταν να χει την ανάγκη τριακοσίων περιστασιακών φοιτητών για να ζήσει. Θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος της χώρας έστω στην αγροτική οικονομία και τον τουρισμό.Ποιός όμως έχει την δύναμη και το όραμα να δει μπροστά και να χτίσει ένα master plan αυτού του προικισμένου τόπου για της επόμενες δεκαετίες; Την Ηλεία την πονάω γιατί είναι η πατρίδα της μάνας μου και λυπάμαι όταν πηγαίνω στο χωριό που είχε πριν δέκα χρόνια ίσα με τετρακόσιους κατοίκους και τώρα έχει εκατόν πενήντα. Κι από ότι βλέπω εδώ από την Πάτρα που έχουμε δικά μας παρόμοια ή δυσκολότερα προβλήματα για αρκετά χρόνια ακόμα ακούγεται το γνωστό: ‘’Στον Πύργο λειτουργάνε…’’
(εφημερίδα “Νεολόγος”)
