Του Φάνη Βγενόπουλου
Στις αρχές του 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας καταφθάνει στην Ελλάδα και γίνεται δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Αυτή θα ήταν η πρώτη και η τελευταία αποθέωση του νέου κυβερνήτη, καθώς από εδώ και πέρα έχει να διαχειριστεί μόνο δύσκολες καταστάσεις.
Η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη έρχεται για τον Καποδίστρια, όταν ανοίγει το «εθνικόν ταμείον» της χώρας. Μέσα στο κιβώτιο βρίσκει δύο νομίσματα, τα οποία αποδεικνύονται κίβδηλα. Με δύο λόγια, βρίσκει άδεια ταμεία. Την ίδια ώρα, έξω από το γραφείο του βλέπει τα ορφανά, τους ανάπηρους, τους βετεράνους της επανάστασης να βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Όλοι τους προσμένουν από τον νέο κυβερνήτη, που αποτελεί τον καλύτερο Έλληνα της εποχής του με διεθνείς περγαμηνές, να τους σώσει, δηλαδή να τους δώσει λεφτά. Που να τα βρει όμως, από ένα κράτος διαλυμένο που δεν έχει έσοδα, μιας και οικονομική δραστηριότητα δεν υπάρχει για να επιβάλει φόρους;
Ανάμεσα σε αυτούς που ζητούν χρήματα, υπό τη μορφή αποζημιώσεων, είναι και οι καραβοκύρηδες, δηλαδή οι εφοπλιστές, της Ύδρας, οι οποίοι πράγματι έχουν προσφέρει παρά πολλά για την επικράτηση της Επανάστασης και δεν έχουν λάβει, ούτε τα λάφυρα των μαχών που έπαιρναν οι πολεμιστές της ξηράς, κατά τα ήθη της εποχής. Στα συνεχή και επίμονα αιτήματα των Υδραίων καραβοκύρηδων να τους δώσει χρήματα, ο Καποδίστριας τους συνιστά υπομονή.
Ωστόσο, οι καραβοκύρηδες δεν καταλαβαίνουν από αυτά και αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Στασιάζουν έναντι της εξουσίας του κυβερνήτη και ο μέχρι πρότινος αρχηγός του ελληνικού στόλου Ανδρέας Μιαούλης (Υδραίος και αυτός), καταστρέφει στο λιμάνι του Πόρου τις κορβέτες «Ύδρα» και «Σπέτσες» και την φρεγάτα «Ελλάς»!
Είναι τα τρία πρώτα πλοία που έχει κατορθώσει να αποκτήσει η Ελλάδα, από το δεύτερο δάνειο των Άγγλων.
Η πυρπόληση των ελληνικών πλοίων από τον ίδιο τον ήρωα της ελληνικής επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη (αργότερα ο ίδιος θα μετανιώσει για το θλιβερό αυτό γεγονός), μου ήρθε στο νου, ακούγοντας τα όσα είπε ένας σύγχρονος Έλληνας καραβοκύρης: «Αυτό πρέπει να το καταλάβετε καλά. Οι πλοιοκτήτες δεν χρειάζονται την ελληνική κυβέρνηση. Δεν χρειάζονται το υπουργείο. Δεν χρειάζονται την ΙΜΟ, δεν χρειάζονται τον πρωθυπουργό. Μπορούν να χέσουν πάνω στον πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός για αυτούς δεν έχει καμία χρησιμότητα. Γιατί; Γιατί η ναυτιλία δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Δεν υπάρχει τίποτα που θα κερδίσει ένας πλοιοκτήτης από την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν φορτία για την Ελλάδα, δεν υπάρχουν ναυλοσύμφωνα από την Ελλάδα, τίποτα στην Ελλάδα. Μόνο τα γραφεία τους είναι στην Ελλάδα. Το 80% των πλοίων τους είναι με ξένη σημαία. Δεν τους νοιάζει η ελληνική σημαία».
