Του Δημήτρη Τουλιάτου
Μέρες που είναι σκέφτηκα να πούμε και καμιά ελπιδοφόρα κουβέντα.
Να παραμερίσουμε λιγάκι τις πικρόχολες διαπιστώσεις, που αφορμή τους έχουν τις ατομικές εμπειρίες του καθενός, αλλά και όσα έχει κατανοήσει στην μικρή, ή μεγάλη διαδρομή του.
Αυτή τη διαδρομή της σκέψης μου σκέφτηκα να αποτυπώσω σήμερα.
Κάτι ανάλογο του «σκέφτομαι μεγαλοφώνως», όσο και αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί στο ακέραιο στον γραπτό λόγο, όπου έχεις πάντα την ευκαιρία της επανεξέτασης.
Αναζητώντας την ελπίδα, αρχικά στρέφεσαι στους κατ’ επάγγελμα… προμηθευτές της.
Τους πολιτικούς, προφανώς.
Μπορείς να τους πεις και πωλητές ελπίδας, μεταπράτες ελπίδας και ότι άλλο σε φωτίσει.
Στην πραγματικότητα αυτό υπόσχονται και εμπορεύονται.
Μην μου αρχίσεις τώρα τα περί θεωριών και ιδεολογιών, διότι (κατά την γνώμη μου) αποτελούν το περιτύλιγμα του δώρου!
Και για να έχει νόημα η αναζήτηση, ας ορίσουμε την εμβέλεια ταπεινά, στην χώρα μας.
Ποιος φέρνει σήμερα την ελπίδα από το πολιτικό προσωπικό;
Αφήνω στη μπάντα οτιδήποτε καταγράφει κάτω από 10% γιατί εκεί το τάζουμε συλλογικά.
Έχουμε κρίνει σαν κοινωνία ότι από κάποιες πηγές δεν μπορεί να ξεπηδήσει η ελπίδα για το αύριο.
Εδώ να κάνω μια απαραίτητη διευκρίνιση.
Όταν αναφέρομαι στην ελπίδα, δεν εννοώ την ευχή.
Αναφέρομαι σε κάτι που είναι οραματικό, απαντά στις ανάγκες, είναι ρεαλιστικό και ο κομιστής του ικανός να το φέρει σε πέρας.
Εκεί λοιπόν συναντούμε 3 πολιτικούς φορείς με παρελθόν, με δείγματα γραφής και δήγματα αποτελεσμάτων.
Ο ένας είναι απόλυτος κυρίαρχος του τοπίου, έχοντας πολλαπλή έγκριση του αφηγήματός του, σε τέτοιο βαθμό που νομοτελειακά και σε βάθος χρόνου θα πυροδοτήσει αντανακλαστικά εξοστρακισμού, αλλά δικαίου Αριστείδη.
Από απλή βαρεμάρα, φθόνο και ανάγκη αλλαγής τοπίου!
Οι άλλοι όμως, ενώ, έχουν όλο το χρόνο να μελετήσουν, να σχεδιάσουν και να προτείνουν διαφορετικό αφήγημα, αναμασούν γκρίνιες, υπερασπίζονται καταδικασμένα παρελθόντα και πρακτικές και πολεμούν φαντάσματα.
Με ηττημένα επιχειρήματα, προσωπικές αντιπαραθέσεις και ευχές, δεν πρόκειται να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας.
Θέλω να πω, ότι προσπαθούν να κόψουν δρόμο και φαίνονται.
Άρα η ελπίδα, προς το παρόν, δεν κατοικεί, εκεί.
Για την πνευματική ηγεσία να μην μιλήσω καλύτερα. Ποιο πνεύμα και ποια ηγεσία, άλλωστε;
Και γιατί να σηκώσει κανείς τα μάτια του πέρα από τον ορίζοντα, όταν ξέρει ότι το μόνο που θα δει είναι ένας όχλος κριτών, επικριτών και ακριτών, που παραφυλά να ξεσκίσει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στη χαμοκέλα του.
Ένας όχλος που προσπαθεί να κατεβάσει τον Μάνο, τον Μίκη, τον Διονύση και τον Σταύρο στα κυβικά του, μπας και ανεβεί στον σβέρκο τους.
Πολιτική, πνεύμα και παιδεία… Τι ακολουθεί; Θρησκεία.
Δηλαδή, σοβαρά περιμένουμε κάτι από εκεί;
Την τελευταία φορά που κάποιο φως τρεμόπαιξε σε εκείνο το χώρο, το καρφώσανε σταθερά και σίγουρα πάνω σε σταυρό.
Και παραφυλάνε έκτοτε, μην υπάρξει καμία νέα χαραμάδα και ανάψει κάνα νέο καντηλάκι.
Άστο καλύτερα, σκότος και έρεβος από την επί της γης αντιπροσωπεία!
Ναι, αλλά κάπου πρέπει να την αναζητήσουμε αυτή τη ρημάδα την ελπίδα.
Μήπως στους νέους;
Α, αυτό φαντάζει εύκολο.
Αντικειμενικά, όταν έχεις πολλές άγραφες σελίδες, υπάρχει η δυνατότητα να μην σχεδιάζεις συνεχώς πουτσ@κια, αλλά να αποτυπώσεις και ένα ποίημα, μια ιδέα, μια απόφαση.
Μπορεί.
Αλλά το «μπορεί» και οι πιθανότητες είναι χρήσιμα όταν συμπληρώνεις κουπόνι στοιχήματος, ή αγοράζεις λαχείο!
Που, όταν τα βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου, σου δίνουν το δικαίωμα να ονειρεύεσαι άνευ ορίων και περιορισμών.
Εδώ αναζητούμε στέρεο τόπο.
Κάπου να πατήσουμε, να θεμελιώσουμε το αύριο και να χτίσουμε με σιγουριά.
Φίλε μου, δεν ξέρω αν θα βρούμε πλέον.
Τουλάχιστον με την μορφή που την περιέγραψα, ή που την αναζητώ.
Και δεν είναι περίεργο αυτό.
Ζούμε λέει σε μια εποχή καταρρεύσεων και διαψεύσεων. Ζούμε την κορύφωση του τέλους.
Ενός τέλους, τέλος πάντων.
Το μόνο μέρος που (έχω την γνώμη) υπάρχει ακόμα ελπίδα, είναι ο εσώτερος εαυτός μας.
Εκεί καίει πάντα ένα καντήλι ανέσπερο.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Χωρίς αυτό θα είμαστε ένας Τόνι Σταρκ, χωρίς την «καρδιά» του.
Εκεί σε αυτό το καντηλάκι, τρεμοσβήνει και χαροπαλεύει η ατομική μας ελπίδα.
Με κάποιον τρόπο αναθαρρεύει όταν πλησιάζουν οι άνθρωποι.
Σα να συνδιαλέγονται και να επικοινωνούν οι φωτίτσες μας, δίνοντας κουράγιο και ενέργεια, η μία στην άλλη.
Εκεί (νομίζω) ότι πρέπει να αναζητήσουμε την ελπίδα.
Όχι έξω, αλλά μέσα.
Όχι στους άλλους, αλλά εντός μας.
Όχι για να την απολαύσουμε ατομικά, αλλά για να θεριέψει συλλογικά.
