Ο Χιλιανός συγγραφέας Μπενχαμίν Λαμπατούτ αποκτά και στη χώρα μας το δικό του φανατικό κοινό και δικαίως. Τα βιβλία του ακροβατούν επιδέξια στο όριο του fiction και του non fiction και έχουν πάντα σαν κεντρικό άξονα το άλμα της λογικής σε μαύρες δυσθεώρητες λούπες που το ανθρώπινο πνεύμα αδυνατεί να συγκρατήσει ή να το προσγειώσει σε προστατευτικό δίχτυ. Τα βιβλία του έχουν για ήρωες σπουδαίους μαθηματικούς, φυσικούς, εφευρέτες και άλλα «μεγάλα κεφάλια» των επιστημών. Άνοιξαν δρόμους λαμπρούς με ροδοπέταλα, τρομερών ανακαλύψεων. Αυτά τα ρόδα όμως μέσα από τη γραφή του Λαμπατούτ γίνονται χώμα, κάρβουνο, τέλος στάσης. Το τελευταίο του βιβλίο «Μaniac» συνομιλεί απευθείας με τον Οπενχάιμερ και τη τεχνητή νοημοσύνη με τρόπο αλχημιστικό σχεδόν. Μου ήρθε στο νου διαβάζοντας, το φιλμ «Παιχνίδια πολέμου» του 1983 και όλη η αθωότητα εκείνης της εποχής έσκασε σαν μπιγκ μπάμπολ στα μούτρα μου. Δεν ξεκολλάς εύκολα.
Μιχ. Παπ.
