Του Δημήτρη Τουλιάτου
«Σακουλίτσα; Να βάλουμε;» μου λέει η εξαιρετικά ευγενής κοπέλα στο ταμείο.
Τι να πρωτοχωρέσω καρδιά μου σε μια σακουλίτσα; Και μάλιστα βιοδιασπώμενη.
Τι να πρωτοβάλω μέσα;
Τα νιάτα μου, τις μνήμες μου, τους φίλους μου;
Ποιες μυρωδιές και ποια αρώματα θα μπορέσει να διασώσει;
Και πόσα γέλια, παράπονά και αγωνίες να βαστάξουν τα αναιμικά της χερούλια;
Εδώ που στέκεσαι τώρα εσύ, ήταν το αγαπημένο μου τραπέζι. Φάτσα πλατεία, πίσω από το καμαράκι του ψήστη, κοιτώντας προς την πόρτα.
Έβλεπες ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, που πάει, με ποιους μιλάει…
Παράλληλα είχες και έλεγχο τόσο της πλατείας για το ποιες περνάνε και που πάνε.
Και τώρα στέκεσαι εσύ και με ρωτάς αν έχω κάρτα πόντων.
Είναι πολλοί, αμέτρητοι οι πόντοι που με χωρίζουν από εκείνο το αγόρι.
Είναι τα χρόνια, είναι οι δρόμοι που με πήραν μακριά.
Είναι όμως κι’ άλλα. Στα μπετά που είναι κάτω από τα πόδια σου, χαράζαμε με τον Στέφανο και τον Ανδρέα, όνειρα.
Με ενθουσιασμό και έξαψη για το πόσο όμορφο μπορεί να γίνει. Με ιδέες και εικόνες που είχαμε δει σε ταξίδια και θέλαμε να τις προσαρμόσουμε και εδώ.
Με την αγωνία να αποκτήσει και πάλι η Πλατεία το τρίτο τοπόσημό της.
Γιατί αυτό ήταν ο Σταυριανός και η Ούφα. Ιστορικά τοπόσημα, ποτισμένα με μνήμες και ιστορία. Με αλκοόλ και καραμπόλες. Με καπνούς και τσίκνα.
Πάνω απ όλα όμως με σεβασμό. Έναν ιδιότυπο σεβασμό, που υπάκουε στους αδιατάρακτους επί αιώνες κανόνες της αγοράς, του καφενέ, της πραγματικής ζωής.
Συνθήκες που έκοψε σαν βούτυρο η αδιατάρακτη κοπή μπετόν για να κάνει χώρο για το τμήμα προϊόντων υγιεινής.
Είναι η νοσταλγία που κάνει τον χείμαρρο συναισθημάτων να εμφανιστεί από το πουθενά. Να πνίξει, εμένα τον ανυποψίαστο, που μπήκε να πάρει λίγο ανθότυρο και μερικές φράουλες.
Και να με χτυπήσει στο δόξα πατρί!
Και ας μην ήταν το καφενείο του Σταυριανού η πρώτη μου επιλογή.
Εγώ ανήκα στο «κολέγιο» της Αλάμπρας. Εκεί ήταν το καθημερινό μου στέκι. Πάλι στο «χωτό» τραπέζι που βλέπει φάτσα Τριών Ναυάρχων. Εκεί ήταν η αφετηρία της ημέρας, αλλά και οι ενδιάμεσες στάσεις. Στα διπλανά, ήταν επισκέψεις, ειδικού σκοπού.
Στον Ανέστη για να παίξουμε «παππά» στο βάθος και να θαυμάσουμε την μαεστρία παρασκευής τυροπιτακίου, με γέμιση στάχτη!
Και στον Σταυριανό για «γαλλικό» και για να συνωμοτήσουμε με άλλες παρέες. Α, και για κάνα σουβλάκι από το παράθυρο, όταν τσακωνόμασταν με την άλλη «κόχη» στην Αλάμπρα.
Οι δικές μου μνήμες, δεν είναι απαραίτητο να έχουν κάποια αξία για σένα. Έχουν ωραιοποιηθεί από το αίσθημα της απώλειας και την λαχτάρα για περισσότερη ζωή.
Σε σένα μπορεί να προκαλεί δονήσεις και εσωτερικό λυγμό το Ψητόπολις ή κάποιο άλλο.
Ή μαζώξεις για GTA και Pro.
Αλλά, επέτρεψέ μου σε παρακαλώ να μοιρασθώ μαζί σου μια περίοδο, διαρκούς δράσης, μέσα σε μια φαινομενική απραξία.
Γιατί είναι παράδοξο το πόσο αραχτοί ήμασταν, κάνοντας τόσες εκατοντάδες πράγματα.
Ίσως, η αίσθηση του συναρπαστικού που προσφέρει κάθε νέα εμπειρία, ίσως η νεοαποκτηθείσα γνώση, ίσως η περιέργεια της ζωής.
Κάτι υπήρχε που τα μεγέθυνε όλα! Τους έδινε τόση ένταση, όσο ο μεγεθυντικός φακός που καίει το χαρτί.
Όλα ξεκινούσαν από εκείνα τα 3 καφενεία. Οι βόλτες με τα μηχανάκια, η Ριβιέρα του Γκολέ, τα μαγαζιά του Κοτοπούλη, που μεγάλωνε μαζί μας, τα ούζα στο Πολύεδρο, τα μπάνια στο Ρίο, οι κοπάνες στη Ναύπακτο.
Όλα ξεκινούσαν από εκεί και εκεί επιστρέφαμε.
Άλλοι άνθρωποι. Εμπλουτισμένοι από τις πρώτες εμπειρίες.
Γιατί κερδίσαμε την κόντρα, κερδίσαμε το φιλί, κερδίσαμε μερικούς πόντους «μπόι»
Και τώρα με ρωτάς αν έχω κάρτα για πόντους;
«Όχι, καρδιά μου.
Έχω ακριβώς όσους πόντους χρειάζομαι».
Φεύγω, αφήνοντας την απορία να σχηματίζεται στο ευγενικό της πρόσωπο.
Βγαίνοντας στην Πλατεία και ξεκινώντας με την βέσπα για το σπίτι, κάπου ακούγεται, σαν σάουντρακ, αυτό:
Πίσω μου άθλια σχολεία
κοπάνες και πορνό αποβολές για μαλλιά
γκόμενες και κόμμα ραντεβού στην πλατεία
τα ξέρεις όλα αυτά
Χούντα δε θυμάμαι μα ούτε ελευθερία
της μεταπολίτευσης καημένη γενιά
άχρωμα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω
Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός
αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός που είμαι ωραίος
