Πολιτιστικό καλοκαίρι κατά ανάγκη…

Η σχέση της Πάτρας με τον πολιτισμό κάθε καλοκαίρι είναι μια πονεμένη ιστορία η οποία έχει παρελθόν, παρόν και άγνωστο μέλλον. Όλα ξεκίνησαν κυρίως όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με τη χρυσή εποχή ΠΑΣΟΚ να πρωταγωνιστεί στη ζωή και την τσέπη μας, η Πάτρα «αποφάσισε» να δημιουργήσει ένα Διεθνές φεστιβάλ. Η διαδρομή του η οποία ταυτίστηκε ασφαλώς με το Θάνο Μικρούτσικο κράτησε λαμπερή και εντυπωσιακή περίπου μια δεκαετία. Η πόλη έζησε μοναδικές στιγμές κουλτούρας, προβολής άλλα και κάποιας επισκεψιμότητας σε μια εποχή που κυκλοφορούσες και σκόνταφτες πάνω σε ηθοποιούς και τραγουδιστές και το Αρχαίο Ωδείο ήταν επίκεντρο του πολιτιστικού καλοκαιριού. Μετά ήρθε η «ανταγωνιστική» κατά κάποιο τρόπο περίοδος με το φεστιβάλ Πάτρας, ένα άλλο θεσμό ιδιωτικό, αλλά με λαμπρή πορεία επίσης κυρίως στη φιλοξενία παραστάσεων του Αρχαίου θεάτρου. Μάλιστα η συνήθης ερώτηση όταν κυκλοφορούσε καμιά αφίσα ή κανένα σποτ ηχητικό στην πόλη ήταν : « Ποιός φέρνει τους Όρνιθες; Το φεστιβάλ ή ο Ανδριόπουλος»;
Η περίοδος μάλιστα που συνυπήρχαν οι δύο αυτοί θεσμοί, ήταν η πιο ουσιαστική παρέμβαση της πόλης στον πολιτισμό, γεμάτη σε περιεχόμενο και θεάματα. Ειδικά δε όταν κάναμε δικές μας πολιτιστικές παραγωγές από την Πάτρα για όλη την Ελλάδα. Τόσο ο χρόνος όσο και οι οικονομικές εξελίξεις όμως ανάγκασαν τους πολιτιστικούς θεσμούς της Πάτρας να υποστούν τον αναμενόμενο μαρασμό, τη συρρίκνωση και τη φθίνουσα πορεία. Το φεστιβάλ δεν είναι πλέον διεθνές. Η επισκεψιμότητα της καλοκαιρινής Πάτρας πήγε περίπατο, η εξωστρέφεια του πολιτισμού έγινε εσωστρέφεια της πολιτικής δια του πολιτισμού και ιδιωτικοί θεσμοί όπως το φεστιβάλ Πάτρας πλήρωσαν το μάρμαρο των εξελίξεων στη ζωή της πόλης και της χώρας.
Μετά ασφαλώς ήρθε η πανδημία η οποία ενταφίασε τον πολιτισμό, εξαφάνισε τις παραστάσεις και έκανε το καλοκαίρι μας πέρυσι χωρίς θεάματα και θέμα. Κλειδαμπαρωμένο το Αρχαίο Ωδείο, αφιλόξενο και άδειο το σημείο αναφοράς μιας πολιτιστικής Πάτρας όπου έξω σχηματίζονταν κάποτε ουρές για να δουν μια παράσταση ή να ακούσουν μια ιδιαίτερη συναυλία. Έτσι ανακαλύψαμε αυτοσχέδιους συναυλιακούς χώρους και μετατρέψαμε αυλές άψυχων κτηρίων σε ζωντανές «κοιτίδες πολιτιστικών δράσεων». Τώρα πάμε Ακτή Δυμαίων πλέον. Δώσαμε και το όνομα του Θάνου στο εγκαταλειμμένο θέατρο τέχνης που απέμεινε να θυμίζει την τραγωδία που ονομάστηκε πολιτιστική πρωτεύουσα 2006 και στήσαμε και μια εξέδρα στα παλιά Σφαγεία. Η νέα πολιτιστική κουλτούρα του καλοκαιριού στην Πάτρα έχει όνομα : ότι μπορούμε , ότι σώσουμε , ότι επιλέξουμε να φιλοξενήσουμε και ότι μας βολεύει γενικά…. Από τη Τζόαν Μπαεζ και τον Τσικ Κορία , απ’ τον Τσακίρογλου και την Καραμπέτη, απ τη Χαρούλα ,τη Γαλάνη και τη Μαρινέλλα, ξεμείναμε στο Θηβαίο και τη μαγκούρα του Κώστα Καζάκου… Έχω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση σε όσους παράγουν πολιτισμό και ασφαλώς και σ’ όσους δουλεύουν για αυτόν με όσα μέσα διαθέτουν και σε τοπικό επίπεδο. Η σύγκριση εποχών και ονομάτων είναι καθαρά συμβολική γιατί θέλω έτσι να εκφράσω για άλλη μια φόρα το παράπονο μου φωναχτά για την πορεία αυτής της πόλης που έχει «θεωρεία επισκόπου και καρδιά μυλωνά» σχεδόν σε όλα. Μια πόλη που αδικεί τον εαυτό της που αρνείται να ξανανασυστηθεί με το παρελθόν της και να ψάξει σοβαρά το μέλλον της. Μιας τοπικής κοινωνίας που αφού απογοητεύτηκε με το πολιτικό χρήμα που τέλειωσε, παραιτήθηκε από τα πάντα. Και περιμένει ποιος θα την διασκεδάσει με το ζόρι…