Του Γιάννη Γεωργόπουλου
«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει. Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»…
«Έκτορας και Ανδρομάχη»
Στα χρόνια εκείνα τα καλά, όπου τα κόμματα είχαν πραγματικούς στρατηγικούς και τακτικούς στόχους, ποτέ η λογική της συμμετοχής σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία για να καταγράψουν απλά και μόνο τις δυνάμεις τους δεν ήταν ταυτισμένη με τη νίκη.
Αντιθέτως, όποτε έμπαινε στο τραπέζι κάτι τέτοιο ως διακύβευμα, όλοι γνώριζαν – από το ρετιρέ της καθοδήγησης μέχρι και τον απλό αφισοκολλητή – πως πάνε για να χάσουν.
Από την μεταπολίτευση και μετά, για δεκαετίες, ο αποκαλούμενος προοδευτικός χώρος στην Πάτρα και την περιφέρεια δεν είχε στο ορίζοντά του τέτοιες στοχεύσεις και λογικές. Το αντίθετο μάλιστα. Οι εκλογικές μάχες δίνονταν πάντα στο πεδίο της κοινωνίας, στον στίβο της διαρκούς αντιπαράθεσης, ήταν σκληρές και δεν ήταν συνδυασμένες με το ευκαιριακό και την αφύπνιση της τελευταίας στιγμής στη βάση της λογικής του «πάμε μήπως περισώσουμε ότι μπορεί να περισωθεί».
Μας χωρίζουν περίπου 11 εβδομάδες από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και το μόνο που κάνουν τα κόμματα στην περιοχή – πλην λίγων εξαιρέσεων – δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το να δείχνουν την γύμνια τους και την οργανωτική τους ασημαντότητα.
Κουρασμένοι καθοδηγητές έρχονται και πάνε, συζητάνε, συσκέπτονται προσπαθώντας να δείξουν ότι μπορούν να σκέπτονται αλλά την ίδια ώρα τόσο αυτοί όσο και οι ανύπαρκτες οργανώσεις δεν είναι σε θέση να αποδείξουν πως ακόμα κι΄αν αποφασίσουν ποιον θα στηρίξουν, έχουν τον τρόπο να το κάνουν αυτό πράξη.
Μετά απ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι που απορούν γιατί το σκηνικό και σε αυτές τις εκλογές παραπέμπει σε δήθεν μάχες οι οποίες θα δοθούν για ένα… άδειο πουκάμισο. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να περάσουν την άποψη πως για όλα φταίνε οι χαλεποί καιροί, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αποκαλύπτεται το μέγεθος της προσωπικής και κομματικής τους αποτυχίας.
Εκτός κι’ αν δεν πρόκειται για αποτυχία. Αλλά για σχέδιο το οποίο είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τη λογική της ύπαρξης πολιτικών οργανισμών που είναι εξοικειωμένοι πλέον με τη συνταγή που οδηγεί την κεντροαριστερά στον λασπώδη δρόμο του αυτοδιοικητικού παρασιτισμού.
Οι ένοικοι του κεντροαριστερού χώρου στην Πάτρα και τη Δυτική Ελλάδα θα καταγράφουν επί μακρόν αναξιοπρεπείς ήττες έως ότου ξαναβάλουν στο τραπέζι το πραγματικό διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Αυτό το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορεί να περιέχει το στοιχείο της καταγραφής. Διαχρονικά καταγράφονται μόνο οι πολιτικές γκρούπες.
Όσο τα μειράκια της πολιτικής αδιαφορούν για το χώρο που εκπροσωπούν προτάσσοντας το εγώ έναντι του εμείς, τόσο οι επιδόσεις των κομμάτων τα οποία ευκαιριακά ελέγχουν την Πάτρα και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας θα είναι ταυτισμένες με εκλογική απαξία.
Μέχρι να αλλάξει αυτό θα είναι πάντα επίκαιρο το «Δυστυχώς χάσαμε…».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*
