Του Θανάση Κούστα
Ήταν αρχές του Απριλίου 2020, όταν «τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»…. Είχαμε μπει για τα καλά στους περιορισμούς που επέβαλε η πολιτεία για να αντιμετωπίσουμε την επέλαση ενός ιού με άγνωστα χαρακτηριστικά. Και μαθαίναμε πως οι πιο επικίνδυνοι είναι οι «ασυμπτωματικοί» που σε κόλλαγαν χωρίς να το καταλαβαίνουν κι αυτοί κι εσύ. Και βέβαιοι πως δεν υπήρχε αντιμετώπιση όπως το εμβόλιο για την ανακάλυψη του οποίου τάζαμε κεριά…
Ο κος Τσιόδρας κάθε απόγευμα στις 6:00 κάνει ανακοινώσεις και σαν σήμερα στις 5 Απριλίου του 2020 μας δίνει τα στοιχεία. Έχουμε 1735 κρούσματα με αύξηση από την προηγούμενη ημέρα 3,71%, έχουμε σήμερα 62 νέα κρούσματα, 73 θανάτους και 93 διασωληνομένους. το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον ανακοινώνει πως η κορύφωση με την μεγαλύτερη πίεση στο σύστημα στην χώρα μας θα είναι από 18 έως 21 Απριλίου 2020 με 450 θανάτους, που τελικά δεν δικαιώθηκε…
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αρχές Απριλίου 2020, έγραψα το ακόλουθο κείμενο που δημοσιεύτηκε στο ΝΕΟΛΟΓΟ.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ
«Κατέβαινα τις σκάλες από τα Ψηλαλώνια στην Τριών Ναυάρχων και βρισκόμουνα ανάμεσα σε ανθισμένες νεραντζιές που σκόρπιζαν απλόχερα το γλυκό τους άρωμα. Στον δρόμο μου τραπεζάκια έξω και παρέες γελαστές με κρασάκι και τσιπουράκι. Στρώμα κάτω τα ανθάκια και το μεθυστικό άρωμα με συνόδευε μέχρι την στροφή για τον Αγιο Αντρέα τον παλιό. Σήμερα έχει το ευχέλαιο και θα ανάψω και το κεράκι μου….
Και μετά κατέβαινα τις σκάλες του Γιογκαράκη και στα ριζά πάλι με αγκάλιασαν οι μοσκοβολιές από τις νεραντζιές και με συντρόφεψαν μέχρι την Καραϊσκάκη. Στα πλευρά παρέες φοιτητών γέλαγαν φωναχτά στις καφετέριες και καλωσόριζαν τον Απρίλη, περιμένοντας να σκοτεινιάσει, να πιάσουν στασίδι στα ταβερνάκια της Ηφαίστου.
Όμως δεν έγινε αυτή η βόλτα, ούτε τα σκαλιά κατέβηκα, ούτε νεραντζιές μύρισα, ούτε κεράκι άναψα αλλά ήταν όνειρο και μάλιστα ολοζώντανο.
Και την Μεγάλη Πέμπτη δεν θα πάμε στην Ευαγγελίστρια, όπως παραδοσιακά κάναμε κάθε χρόνο, από την εποχή που ο παπα-Μιχάλης κουβαλούσε τον Επιτάφιο στον ώμο με θλίψη ανείπωτη και οδύνη. Και την Μεγάλη Παρασκευή δεν θα είμαστε στην αποκαθήλωση, να συμμετέχουμε, μαζί με τις πένθιμες καμπάνες και κλειστά φώτα, στο Θείο δράμα και να ακούσουμε με δέος:
«Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι απεθέτο»
Αυτή την μεγάλη βδομάδα, θα την θυμόμαστε για πάντα, όπως ακριβώς είναι μελαγχολική, ζωσμένη με όλα τα συναισθήματα του πάθους, κλεισμένοι στα σπίτια με έναν Απρίλη που μέρα με την μέρα ζωντανεύει, ξανθαίνει και μας προκαλεί με χρώματα και αρώματα.
Και το βράδυ δεν θα πάμε να ακολουθήσουμε τον Επιτάφιο του Αη Νικόλα στα στενά του Βλατερού, με αναμμένη την λαμπάδα και δεν θα συνοδεύσουμε τους ψάλτες στα εγκώμια:
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος; Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω; Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.»
Και… «αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδέυει»
Και στην Ανάσταση δεν θα πάμε στην Αγίου Γεωργίου να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη από τους παπάδες των δύο εκκλησιών, του Αη Νικόλα και των Εσοδίων που πάνω στις σκάλες στήνουν το Αναστάσιμο πατάρι
Σπίτι μας κλεισμένοι, θα υπομένουμε τους αυστηρούς περιορισμούς, με προσμονή να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης.
Θα ανάψουμε τις λαμπάδες της Μεγάλης Παρασκευής και της Ανάστασης στο μπαλκόνι μας, θα παρακολουθήσουμε το Θείο δράμα από την τηλεόραση και θα δούμε για πολλοστή φορά την υπέροχη σειρά «Ιησούς από Ναζαρέτ».
Αυτή την φορά όμως θα την απολαύσουμε, όπως φαίνεται, και θα είναι η πρώτη φορά που θα την δούμε ολόκληρη, καθώς δεν θα έχουμε εκκλησία αλλά ούτε κι εξόδους για καλαμαράκια.
Όπως έχω ξαναπεί την Μεγάλη Παρασκευή, πάντα μου έρχονται μπροστά μου εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια στην Πάτρα, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και την περιμέναμε πως και πως για τρείς λόγους…
-για την μπάντα του Δήμου, που συνόδευε τον επιτάφιο με τη σύνθεση του μαέστρου Θεόφιλου Κάββουρα, το πένθιμο εμβατήριο «Marcia Funebre Lacrimosa»,
-για τις ταινίες «ο Βασιλεύς των Βασιλέων» και «Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου», που βλέπαμε από το πρωί δύο και τρεις φορές συνέχεια στο ΡΕΞ, Γούναρη και Κανακάρη, και
-για την ορφανή (χωρίς λάδι) χοντρομπίγουλη με ντομάτα.
Μου ήλθαν στην σκέψη όλα αυτά και δεν άντεξα, έγραψα μία βεβαίωση εξόδου, έβαλα σημάδι στο 6 και βγήκα.
Το χαρτί λέει για φυσική άσκηση κοντά στο σπίτι, έτσι έφθασα μέχρι την πλατεία Όλγας, έχει κι η πλατεία νεραντζιές που χαρίζουν το γλυκό τους άρωμα φέρνοντας με βιάση την άνοιξη.
Ο Απρίλης αυτός δεν θα είναι ξανθός, θα πρέπει να προσέξουμε πολύ, ώστε ο Μάης να είναι μυρωδάτος. Και οι νεραντζιές θα μας περιμένουν και τον Μάη».
Καλό είναι αυτά να τα θυμόμαστε γιατί ξεχνάμε εύκολα και αυτά που γράφω φαντάζουν σαν ένα εφιαλτικό όνειρο που δεν το ζήσαμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*
