Οι Ευρωεκλογές στην Ελλάδα ήταν πάντοτε μια ιδιάζουσα περίπτωση σχέσης πολιτών και πολιτικής με δυο ίδια σχεδόν κάθε φορά χαρακτηριστικά: Μειωμένο ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος και ψήφος διαμαρτυρίας ή τιμωρίας με τη σιγουριά του ότι δεν αλλάζουμε προς το παρόν κυβέρνηση! Κακά τα ψέματα, δεν νιώθουμε και πολύ Ευρωπαίοι στην Ελλάδα όπως οι λαοί άλλων χωρών. Δεν παίρνουμε π.χ. το αυτοκίνητο μας ή ένα τρένο το πρωί να πάμε για δουλειά σε μια διπλανή χώρα και το απόγευμα γυρνάμε στο σπίτι μας, όπως συμβαίνει στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αυστρία, στο Λουξεμβούργο, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και αλλού… Εμείς εδώ στο νότιο ανατολικό άκρο της Ευρώπης έχουμε άλλη κουλτούρα και νοοτροπία, άλλη δομή και λειτουργία κράτους και φυσικά άλλους γείτονες… Έτσι η πολιτική αντιπαράθεση στη κάλπη των Ευρωεκλογών, περιστρέφεται γύρω από τα κομματικά πάθη σε μεγάλο βαθμό και η επικαιρότητα καθορίζει τη γνωστή πόλωση του κλίματος. Τα στοιχεία της παραγόμενης πολιτικής γύρω από τις κάλπες της 9ης Ιουνίου είναι σχεδόν τα ίδια με κάθε εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Σκανδαλολογία, πόλεμος αλληλοκατηγοριών, εξεταστικές επιτροπές, πολιτικόοικονομικό παρασκήνιο γύρω από ΜΜΕ και συμφέροντα και ασφαλώς αναφορά με κάθε τρόπο σε κάποια εμπλοκή πρωθυπουργικής συζύγου. Παλιά δοκιμασμένη συνταγή…
Από τη Λένα Ράλλη το 1981 που την αποκαλούσαν η κυρία Lacoste άλλες λίγο ή πιο πολύ, μέχρι τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, τη Δήμητρα Λιάνη τη Μαρίκα Μητσοτάκη, τη Δάφνη Σημίτη, τη Νατάσα Παζαΐτη, τη Άντα Παπαπάνου, τη Γεωργία Σαμαρά, τη Μπέτυ Μπαζιάνα και τη Μαρέβα Μητσοτάκη, πάντα κάποιος υπαινίσσεται ή μπλέκει τη σύζυγό του εκάστοτε Πρωθυπουργού σε κάποιας μορφής παρασκήνιο…
Όλα αυτά αποτελούν την ‘’τροφή’’ του Έλληνα από την πολιτική στην Ελλάδα. Μας πείθουν κάθε φορά ότι οι πολιτικές μας επιλογές είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση ίδιες με εμάς και τα ελαττώματα μας. Τα προτερήματα μας πάνε πιο πίσω γιατί προκαλούν ωριμότητα ενώ τα μειονεκτήματα μας προκαλούν πάθη και αυτά χρειάζονται για να ανεβαίνουν τα ποσοστά των κόμματων στις δημοσκοπήσεις. Αν τολμήσει κάποιος να μιλήσει για την Ευρώπη του σήμερα, τις προκλήσεις και τους κίνδυνους από τις κρίσεις και τις πολεμικές εμπλοκές ως κριτήρια επιλογής ψήφου, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα του δώσει κανείς σημασία ή θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό. Σημασία έχει η εκμετάλλευση της καθημερινότητας ακόμη και αν πρόκειται για μια τραγωδία, η δημιουργία πάση θυσία κατηγορούμενου πολιτικού ή κόμματος, ο χωρισμός των καναλιών σε Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, ανάλογα τη σχέση τους με την εξουσία και όσα διαμορφώνει στην κοινή γνώμη, το πάθος των κομματικών συσπειρώσεων. Ποιες είναι οι χρήσιμές πληροφορίες για τον Έλληνα ψηφοφόρο 8 εβδομάδες πριν αποφασίσει για το μέλλον της Ευρώπης μέσω της Ελληνικής Πολιτικής σκηνής; Είναι η αλαζονική κουτοπονηριά της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου, η απρόβλεπτη αμετροέπεια του Άδωνη, ο κομματικός παλιμπαιδισμός της Έλενας Ακρίτα, οι δηλώσεις για τα Τέμπη και η αμφισβήτηση του αδιάβλητου των εκλογών από τον Κασσελάκη μέσα σε ένα μπαρ κρατώντας το λουρί της Φάρλι, η ωραία «τρέλα» της Ζωής, η υποτιθέμενη αφύπνιση της «πολιτικής τεμπελιάς» του Ανδρουλάκη και το «γυαλισμένο» μάτι του Βελόπουλου…
Εδώ ταιριάζει η ατάκα του Αυλωνίτη στην Ωραία των Αθηνών: «Ρε που πάμε ρε;» Θα πει κάποιος ότι είναι λάθος να τους βάζουμε όλους στο ίδιο «τσουβάλι». Από την άλλη όμως έτσι ξεχωρίζει ο Μητσοτάκης ως πολιτικό πρόσωπο στην ηγεσία της χώρας αυτή την περίοδο. Θα πληρώσει στις 9 Ιουνίου λάθη, φοβίες και κακές συναναστροφές ή ότι πιθανώς θα συμβεί σε αυτή τη χώρα και θα τα συνδέσουν με αυτόν, αλλά άμα κοιτάξεις και αλλού, τραβάς τα μαλλιά σου…
