Πλήρως εναρμονισμένος με όσα δείχνει το ημερολόγιο, σήμερα!
Και λέω με το ημερολόγιο και όχι με το κλίμα των ημερών γιατί, φίλε μου, δεν είσαι δεκάχρονο που ζει στο Μολυβδοσκέπαστο της Κόνιτσας, τη δεκαετία του ‘60!
Γιατί εκεί και τότε χάθηκε η δυνατότητα της ψυχικής προετοιμασίας και ένταξης στο κλίμα ευλάβειας κατάνυξης και περισυλλογής
Ακόμα και αν ήσουν μικρό παιδί και είχες τις δικές σου έγνοιες και ανησυχίες, καταλάβαινες ότι κάτι διαφορετικό κυοφορείται
Κάτι είναι στον αέρα, στα πρόσωπα, στις κινήσεις των ανθρώπων της κοινότητας.
Όπα!
Μήπως αυτή είναι η λέξη κλειδί;
Μήπως έχει χαθεί η έννοια της κοινότητας και της ανάπτυξης κι επιβίωσης μέσα σε αυτήν;
Αλλά, θα μου πεις, ζούμε την αποθέωση της διαφορετικότητας και των «κοινοτήτων»!
Κάθε πραγματική ή επινοημένη απόκλιση από το (πάλαι ποτέ) κανονικό, αποτελεί αφορμή ίδρυσης και ένδοξης συμμετοχής και σε μια νέα κοινότητα.
Προφανώς δεν με ενοχλεί η αποδοχή και η συμπερίληψη. Δεν μπορεί να υπάρχει φίλτρο στο δικαίωμα στη ζωή.
Παράλληλα όμως αναρωτιέμαι που χάθηκε η μπάλα;
Γιατί η μια κοινότητα που λειτουργούσε παλιά, ειδικά στα, εκ των συνθηκών, αποκομμένα μέρη, λειτουργούσε αποτελεσματικά.
Σκληρά και άδικα πολλές φορές, μια και είχε σαν πρώτο και βασικό σκοπό της να προστατεύσει τα μέλη της από τον «λύκο».
Οποίος και να ήταν αυτός κάθε φορά!
Ο καιρός, ο εχθρός, οι συνθήκες…
Η κοινότητα είχε προτεραιότητα την αφ εαυτής διαιώνιση, ακόμα και αν σήμαινε αυτό να υπάρχουν «κόφτες» και περιοριστές!
Όταν σταματήσαμε να πεθαίνουμε στα 30, πλήρεις ημερών, άρχισαν να αλλάζουν και οι προτεραιότητες που λέγαμε.
Και φτάσαμε σήμερα!
Ξεκομμένοι από την γενική νοηματοδότηση, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μικρές νησίδες που «Γύρω – γύρω Σάββατο και εδώ Κυριακή» κατά το σοφό ανέκδοτο.
Αλλά, «No man is an island» που λέει και ο John Donne στο ομότιτλο ποίημά του.
Είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μαζί
Είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε μαζί
Ας σηκώσουμε τα μάτια από τα λασπωμένα παπούτσια μας και θα διαπιστώσουμε ότι και ο άλλος κουβαλάει, το δικό του σταυρό
Γιατί είναι παράξενο, να δοξάζουμε την διαφοροποίηση και την πολλαπλότητα των διαφορετικών αυτοτοποθετήσεων, αλλά να μην μπορούμε να δούμε τον σταυρό του αλλουνού!
Μου θυμίζει εκείνη την καμπάνια «Παστίλιες για τον πόνο του άλλου» Ωραίος ο Μπαρδέμ, ωραίο και το κόνσεπτ, αλλά αδιανόητη η ανάγκη που τα προκαλεί.
Μπορείς να αναζητήσεις τις αιτίες και τις αφορμές όπου θέλεις…
Στον στυγνό καπιταλισμό, που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως αναλώσιμα στοιχεία με μονοθεματική χρησιμότητα, την κατανάλωση.
Μπορείς να εντοπίσεις τα αίτια στις κάθε λογής φιλοσοφικές θεωρίες και εξ αποκαλύψεως, πίστεις, που θεωρούν την παρούσα κατάστασή μας ως ένα ενδιάμεσο στάδιο, εν αναμονή υψηλότερου πεπρωμένου.
Μπορείς να δεις ότι, παρά το ραφινάρισμα των αιώνων και του πολιτισμού για τον οποίο πανηγυρίζουμε, δεν είμαστε παρά άτριχα θηλαστικά που προσπαθούμε να επιβιώσουμε, με όποιο τρόπο ορίζει η φύση μας.
Για μισό λεπτό όμως…
Πως ξεκινήσαμε από το κλίμα των ημερών που ορίζεται από την υπέρ του Ανθρώπου Θυσία και φτάσαμε στο «τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα»;
Όσο να πεις, υπάρχει μια απόσταση, ένα άλμα, ή μια αντίφαση.
Αλλά, φίλε μου, αυτές οι αντιφάσεις είναι που αποτελούν το μείγμα που δίνει την έκρηξη.
Το μείγμα που παράγει την δύναμη για να κινήσουν το πιστόνι της ζωής.
Όπως το καύσιμο που ψεκάζεται πρέπει να συνδυαστεί με το κατάλληλο μείγμα οξυγόνου για να υπάρξει η έκρηξη που θα δώσει την κίνηση, έτσι και τις δικές μας ζωές καθ-ορίζουν δυο διαφορετικά πράγματα.
Ένα εκ φύσεως και ένα επινοημένο.
Ο αέρας και το καύσιμο στη μηχανή είναι εκ φύσεως και συνδυάζονται με την σκέψη και την ικανότητα του ανθρώπου να παράγει διατάξεις και μηχανές.
Έτσι και το ένστικτό της επιβίωσης και της διαιώνισης του είδους είναι εκ φύσεως και συνδυάζονται με την ικανότητα του ανθρώπου να παράγει ιδέες και ιδανικά.
Άρα μια χαρά ταιριάζουν όλα τούτα, ώστε να παράγουν αποτέλεσμα, κάθε φορά.
Προσοχή δεν σου είπα τέλειο αποτέλεσμα..
Όπως και στην μηχανική, έτσι και στον ανθρώπινο αγώνα, η εξέλιξη είναι επίπονη και διαρκής.
Αλλά και το αποτέλεσμα είναι διαρκώς αναβαθμιζόμενο και ποιοτικά καλύτερο.
Μπορεί να λοξοδρομούμε κάποιες φορές. Να κάνουμε επώδυνα λάθη. Αλλά αυτή είναι η μόνη διαδικασία που ξέρουμε από την ώρα που σηκωνόμαστε στα δυο μας πόδια. Να πέφτουμε και να ξαναπερπατάμε.
Να συνδυάζουμε τα αντίθετα, παράγοντας κάθε φορά κάτι διαφορετικό.
Από την πρώτη φορά που ο αντίχειρας στάθηκε απέναντι στα άλλα δάχτυλα, δίνοντας το σύνθημα για την κούρσα της εξέλιξης, μέχρι σήμερα που οι αντίχειρες έχουν επιμηκυνθεί κατά 10% για να φτάνουν με αστραπιαία ταχύτητα όλο το πληκτρολόγιο του σμάρτφον, έχουν συμβεί και έχουν αλλάξει πολλά. Και όσο γράφω αυτές τις γραμμές, αλλάζουν κι άλλα.
Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι το ποτάμι της εξέλιξης, είναι η δύναμη να κάνουμε ένα ακόμα βήμα, λίγα ακόμα μέτρα.
Κουβαλώντας πάντα εκείνο που αναγνωρίζουμε σαν σταυρό. Εκείνο, του οποίου την ευθύνη έχουμε αναλάβει. Όχι με την προτροπή του Καζαντζάκη για το Χρέος, αλλά από το περίεργο εκείνο μείγμα που μας κάνει, τον καθένα, αυτό που είμαστε.
Άφησα επίτηδες για το τέλος εκείνο που επιτρέπει σε όλα τούτα να συμβούν. Τον θείο καταλύτη.
Για να επιστρέψω στο παράδειγμά της μηχανής εσωτερικής καύσης, όσο καύσιμο και όσο αέρα και να συνδυάσεις, αν δεν δώσει σπίθα το μπουζί, εκεί να μείνεις, φίλε μου!
Έτσι και σε μας!
Αν δεν δεχτούμε και αποδεχτούμε την θεϊκή πνοή στην καρδιά μας, ζώα θα παραμείνουμε.
Άτριχοι, εγωιστικοί πίθηκοι, που θα ασφυκτιούμε στα εαρινά κουστουμάκια μας!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
