Ήταν εκείνη η ώρα, ανάμεσα στο ξύπνιο και τον ύπνο, που ένας περίεργος συνειρμός έσκασε μέσα στο μυαλό μου.
Για κάποιο λόγο κάποιος σε ένα pod που με νανούριζε, ανέφερε κάτι για κουκουνάρι. Και αμέσως σκέφτηκα ότι έχω πολύ καιρό να φτιάξω κάτι με κουκουνάρια. Καμιά σαλάτα, κανά φαί, ή μια τυρόπιτα με φύλλο κανταΐφι και κουκουνάρι.
Μετά σκέφτηκα την τελευταία φορά που είχα βρει νόστιμο κουκουνάρι και όχι εκείνα τα αδιάφορα σπόρια από την Τουρκία.
Και αμέσως το μυαλό μου πήγε στα καλύτερα κουκουνάρια που έχω φάει ποτέ!
Ήταν τα καλοκαίρια στην Καλόγρια. Όταν είχε ανοίξει το Καλόγρια Μπητς και ήταν ένας τέλειος και μοδάτος προορισμός Σαββατοκύριακου.
Η τέλεια παραλία, τα μικρά μπανγκαλόου, το γενικό κλίμα γιορτής, έκανε τους δικούς μου και τις παρέες τους να πηγαίνουν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο εκεί.
Μπάνιο το Σαββάτο το μεσημέρι και τ απόγευμα, επιστροφή στους χώρους του ξενοδοχείου, πριν τα κουνούπια ανακαταλάβουν την παραλία, κάτι γιορτές και παιχνίδια από Γάλλους ανιματέρ και ύπνος. Αυτό ήταν το παιδικό μου πρόγραμμα το Σάββατο στην Καλόγρια.
Και στα ενδιάμεσα, μάζεμα κουκουναριών! Πολλές και ψωμωμένες οι πεσμένες κουκουνάρες, με δεκάδες κουκουνάρια να περιέχει η κάθε μια τους.
Τις σπάζαμε και τα μαζεύαμε όλα σε σακούλες που είχαμε γι αυτή τη δουλειά.
Και έρχονταν το μεσημέρι της Κυριακής! Μετά τα πρωινά, τα μπάνια, τις ρακέτες και τα φαγητά, έρχονταν η ώρα της τηλεόρασης και της Φόρμουλα 1. Για κάποιο λόγο στις αναμνήσεις μου είχε πάντα Φόρμουλα 1 τα κυριακάτικα μεσημέρια στην Καλόγρια. Τώρα ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατον. Αλλά, άντε να σβήσεις με τη λογική, από το μυαλό, κάτι που έχει χαράξει η καρδιά, με το συναίσθημα.
Εκεί λοιπόν, μέσα από τους ήχους των τότε μοτέρ, κανείς δεν άκουγε το τσίκι τσίκι που κάναμε στο βάθος.
Τα μοτέρ του Τζάκι Στιούαρτ και του Έμερσον Φιτιμπάλντι κάλυπταν σίγουρα τον ήχο που έκαναν οι πέτρες σπάζοντας το σκληρό κέλυφος από τα κουκουνάρια.
Α, είχαμε γίνει μάστορες στο σπάσιμο. Φέρε στο μυαλό σου το πόσο μικρό είναι και τι δύναμη χρειάζεται. Παρ όλα αυτά, ελάχιστες φορές η πέτρα λάθευε, μελανιάζοντας το δάχτυλό μας.
Από τον Στιουαρτ και τον Φιτιμπάλντι, στον Λάουντα και τον Χάντ.
Μεγάλες μάχες, που παρακολούθησα να συμβαίνουν πολύ πριν αναλάβει το Νέτφλιξ να τις μυθοποιήσει.
Με ζωντανές αντιδράσεις από ένα πολυεθνικό ακροατήριο, με τους Γάλλους να έχουν το πάνω χέρι!
Εκεί και τότε αγάπησα για πάντα την Ferrari : Με τον Νίκι Λάουντα στο τιμόνι, τρώγοντας κουκουνάρια στο Kalogria Beach Hotel.
Αυτά κλείδωσαν τόσο γερά, τόσο αναπόσπαστα, ώστε είναι αδύνατον να ανακαλέσεις το ένα στην μνήμη σου, χωρίς να σπεύσουν και όλα τα υπόλοιπα, σαν βαγόνια ενός αργόσυρτου γελαδάρικου τρένου στο Τέξας.
Μπορεί οι οδηγοί που λάτρεψα στα επόμενα χρόνια, όπως ο Προστ και ο Σένα, να μην οδήγησαν ποτέ τον κόκκινο έρωτά μου.
Μπορεί να χρειάστηκε να μεγαλώσω αρκετά, να πάω Αμερική, να γυρίσω και να κάνω δικό μου σπίτι για να ζήσω τον Σουμάχερ να ξαναβάφει τους τίτλους κόκκινους, αλλά, φίλε μου, ότι έγραψε τότε, δεν ξεγράφει ποτέ.
Όπως δεν μπορεί να επαναληφθεί ποτέ και η γεύση εκείνων των κουκουναριών.
Γιατί, προφανώς δεν ήταν τα καλύτερα κουκουνάρια στον κόσμο.
Είχαν όμως 3 συστατικά που τα έκανε υπεργκουρμεδιές: προσωπικό κόπο για να τα μαζέψεις και να τα καθαρίσεις ένα προς ένα, εξάσκηση στην υπομονή και την εγκράτεια, ώστε να μαζέψεις μια ολόκληρη χούφτα καθαρισμένο καρπό, πριν τον γευτείς και, ασφαλώς, την γλυκεία και ανεπανάληπτη γεύση των πρώτων επιλογών και κατορθωμάτων στην παιδική μας ηλικία.
Beat that Σωτήρη Κοντιζά!
Ακολούθησαν εκατοντάδες αγώνες φόρμουλα 1, δεκάδες χώρες, δεκάδες πίστες δεκάδες οδηγοί. Αδιανόητες τραγωδίες, υπέροχες ιστορίες, αναπάντεχοι θρίαμβοι.
Η φόρμουλα ένα παντρεύτηκε στο μυαλό μου με βουνό, με θάλασσα και όλες τις εποχές
Με καναπέ στο σπίτι, με ραδιοφωνική περιγραφή στο COC στον Άραξο, με τηλεορασίτσα σε σκάφος, με αναζήτηση σε ξένα μέρη τρόπου για να την δεις και πρόσφατα από το τηλέφωνο ή το τάμπλετ.
Την συνόδεψαν κάθε είδους εδώδιμα και αποικιακά!
Συνήθως καφέδες και γλυκά, λόγω ώρας, αλλά πολλές φορές πίτσες, μπέργκερς, παγωτά, μπισκότα. Μέχρι και ωραιότατα ζεσταμένο, χθεσινό σουφλέ, σε κάτι μεταδόσεις αχάραγα!
Αλλά εκείνο το κοκτέιλ της Καλόγριας με μοτέρ που ούρλιαζαν φτάνοντας τα ηχειάκια στο τέρμα, ιαχές σε διάφορες γλώσσες και μια χούφτα κουκουνάρια στο στόμα, δεν το ξαναπέτυχα.
Είμαι σίγουρος ότι όλα εκείνα σήμερα θα ήταν σχεδόν ανούσια. Η τηλεόραση μικρή και με παράσιτα, οι περιγραφές στο όριο του εκνευρισμού, όσο για τα χέρια μου και εγώ να μισοβλέπω από την άκρη του σαλονιού.
Καμιά σχέση με τις σημερινές συνθήκες όπου οι 55 ίντσες, το surround, οι επιλογές ήχου στην περιγραφή και τα παράλληλα feeds πληροφοριών σε βάζουν μέσα στην εμπειρία.
Δεν ξέρω αν έχεις αντέξει να παρακολουθείς την σκέψη μου μέχρις εδώ.
Αν ναι, τότε καταλαβαίνεις και εσύ δυο πράγματα.
Η διαδικασία που χρειάζεται για να μας διαμορφώσει είναι συνήθως απλή, πάρα πολύ απλή.
Μπορεί να είναι διαφορετική στον καθένα, να χρειάζονται δηλαδή διαφορετικές συνθήκες.
Αλλά όπως μάθαμε και στη Χημεία: Οξύ και βάση ίσον άλας και νερό.
Πάντα δηλαδή όταν βάλεις τα σωστά συστατικά, θα προκύπτουν δυναμικά και ανάλογα αποτελέσματα.
Το δεύτερο, που μάλλον θα έχεις καταλάβει, είναι ότι μάλλον πρέπει να περιορίσω τα βραδινά pods!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
