Του Κώστα Σπαρτινού
Η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας που προκάλεσε η αξιωματική αντιπολίτευση, υπήρξε – κατά κοινή ομολογία – η ουσιαστική έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Μιας προεκλογικής περιόδου που θα ήταν καλό να προκηρυχτεί και επίσημα με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Συνηθίζεται να υποστηρίζεται στη δημόσια συζήτηση ότι η ακριβής ημερομηνία των εκλογών είναι προνόμιό του. Να θεωρείται δεδομένο. Ένα δεδομένο όμως που φαλκιδεύει την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη και «παίζει» με το Σύνταγμα και τις πρόνοιές του.
Με βάση αυτή την πρακτική, ο πρωθυπουργός μαδάει εδώ και μήνες πολλούς τη μαργαρίτα της εκλογικής ημερομηνίας. Προσπαθεί να κερδίσει πόντους και από αυτή την τακτική. Κάνοντας υπολογισμούς με τους επιτελείς του τί τον συμφέρει περισσότερο, πώς θα μπερδέψει την αντιπολίτευση, πότε θα είναι η καλύτερη στιγμή για τον αιφνιδιασμό. Αναποφάσιστος, με αποτέλεσμα να έχει μπερδευτεί και ο ίδιος, καθώς φαίνεται ότι οι στόχοι του δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από την ημερομηνία των εκλογών. Γιατί, πέρα από τους τακτικισμούς, τους ακισμούς, την επικοινωνία, τις δημοσκοπήσεις και την αλαζονεία, υπάρχουν και οι ανάγκες της κοινωνίας και η πολιτική που τις εκφράζει. Υπάρχει η ακρίβεια, η ανασφάλεια, μαζί με τις δουλίτσες των ημετέρων και τη διαπλοκή. Και τους τελευταίους μήνες έχει προστεθεί και το αίσχος των παρακολουθήσεων, το οποίο τις τελευταίες μέρες έχει φτάσει στο – τεκμηριωμένο από την επίσημη, αρμόδια αρχή – αποκορύφωμά του. Το μάδημα της μαργαρίτας δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Δεν έμεινε ούτε το κοτσάνι. Το «τάιμινγκ» του αιφνιδιασμού έχει εξατμιστεί.
Πρωτοφανείς καταστάσεις
Είναι πρωτοφανές στην πρόσφατη περίοδο της Ιστορίας του τόπου, αυτής που ακολουθεί την πτώση της χούντας, να αποκαλύπτεται ότι οι παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ, της οποίας προΐσταται ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αφορούν την στρατιωτική ηγεσία, αρχηγό κόμματος, υπουργούς, ευρωβουλευτές και δημοσιογράφους και να μην υπάρχει η παραμικρή αντίδραση δημοκρατικής ευαισθησίας και ανάληψης ευθύνης από κανέναν. Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο βουλευτή. Αντίθετα, στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, ακούσαμε από όλους τους υπουργούς και βουλευτές της ΝΔ (με ελάχιστες εξαιρέσεις, που δεν ήσαν βέβαια χωρίς νόημα) την ίδια βαρετή, παπαγαλίζουσα και ελάχιστα πειστική κασέτα αντιπερισπασμού. Μιθριδατισμός; Των κυβερνητικών στελεχών που προσπαθούν να τον διοχετεύσουν και στο κοινωνικό σώμα; Αδιέξοδο που οφείλεται στο δρόμο διαφυγής που επέλεξε από τον προηγούμενο Αύγουστο ο πρωθυπουργός; Ο λαός λέει ότι άμα μπεις στο «λούκι», είναι δύσκολο να βγεις. Να σταματήσεις να κατεβαίνεις στου κακού τη σκάλα.
Οικονομική ευημερία κάτω από το μάτι του «μεγάλου αδελφού» δεν υπήρξε ποτέ
Ταυτόχρονα ακούμε από τη μεριά της κυβέρνησης, των βουλευτών της πλειοψηφίας και όλων των πετσοταϊσμένων μέσων, ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για τις υποκλοπές και παρεμφερείς δημοκρατικές ευαισθησίες αλλά μόνο για την ακρίβεια και την επιβίωση. Πράγμα που σημαίνει ότι η άθλια οικονομική κατάσταση της κοινωνικής πλειοψηφίας αποτελεί ένα ευνοϊκό πεδίο για την κυβέρνηση, προκειμένου να λειτουργεί ανεξέλεγκτα, αντιθεσμικά και αντιδημοκρατικά. Είναι ακριβώς αυτό που αποδεικνύει ότι η δημοκρατία και η οικονομία συνδέονται απόλυτα μεταξύ τους και δεν είναι δυο άσχετα, ασύμβατα σύμπαντα. Οικονομική ευημερία κάτω από το μάτι του «μεγάλου αδελφού» δεν υπήρξε ποτέ ούτε μπορεί να υπάρξει.
Αλλά ποιος ευθύνεται για την ακρίβεια, την ανέχεια, την ανασφάλεια των πολλών, όπως και για την αισχροκέρδεια και την ανεξέλεγκτη κερδοφορία των λίγων; Ποιος ευθύνεται για μια από τις υψηλότερες τιμές της ενέργειας στην Ευρώπη; Για τις μεγαλύτερες αυξήσεις στα καταναλωτικά αγαθά πρώτης ανάγκης; Για την θλιβερή πρωτοπορία της χώρας σε νεκρούς αναλογικά με τον πληθυσμό της, λόγω του κορωνοϊού; Για τη συνειδητή διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας; Για την έλλειψη των φαρμάκων, ακόμα και των πλέον απαραίτητων για την εποχή; Για όλα φταίνε οι αόρατοι διεθνείς παράγοντες, ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο Πούτιν, οι Κινέζοι, οι Ινδοί, ο Ερντογάν και … ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δραματικά αναγκαία η προσφυγή στις κάλπες
Εκλογές λοιπόν. Η κατάσταση που ζούμε τις κάνει με δραματικό τρόπο αναγκαίες. Θα έπρεπε να γίνουν ακόμα κι αν θα απείχαμε πολύ από τη λήξη της θητείας αυτής της Βουλής. Ήρθε η ώρα ο καθένας και η καθεμιά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Γιατί οι εκλογές από μόνες τους μπορεί να μη λύνουν όλα τα προβλήματα αλλά μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στη σήψη, την παρακμή, την ανασφάλεια, την οικονομική και κοινωνική καταβαράθρωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, τον εμπαιγμό των αδύνατων από τους ισχυρούς. Και να δώσουν τη δυνατότητα στο λαϊκό παράγοντα να πρωταγωνιστήσει και πάλι, όχι παρέχοντας ψήφο ανάθεσης αλλά ψήφο συμμετοχής και αγώνα. Όσοι το αρνούνται, ή βολεύονται στα θολά νερά της σημερινής πραγματικότητας ή απολαμβάνουν την «επαναστατική» απραξία τους στη σιγουριά της ακινησίας.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
