Tα θέατρα

Ένας μίνι προγραμματισμός για γρήγορο θεατρικό τουρ στην πρωτεύουσα μας έφερε αντιμέτωπους με αυτό που διαβάζαμε, ψυχανεμιζόμασταν ,ξέραμε ίσως , αλλά το διαπιστώσαμε κιόλας. Δεν βρίσκεις εισιτήριο ούτε με μέσο κολλητού βουλευτή. Και δεν μιλάμε για μια , δυο, πέντε παραστάσεις . Μιλάμε για σειρά θεαμάτων που λες «κάτι δε πάει καλά , με τρολάρουν».  Έχουν δημοσιευτεί άρθρα επί άρθρων για αυτό το καλλιτεχνικό επιδημικό κύμα που οφείλεται σε πολλούς λόγους με πρώτο και κυριότερο την «επιστροφή στην κανονικότητα» αλλά ψάχνω πάντα για κάτι πιο βαθύ σε αυτές τις περιπτώσεις χωρίς να το κάνω και ιερό δισκοπότηρο. Τι μπορεί να κάνει αυτή τη νέα γενιά των καναπέδων , της μαλθακότητας, των εθισμένων από τα σόσιαλ , να γεμίζουν τις θεατρικές αίθουσες ; Δε ξέρω αν αν είναι παροδικό, της εποχής , viral ή οτιδήποτε γραφτεί. Είμαι τυχερός που το ζω, έστω και με δύο ώρες απόσταση.