Του Γιώργου Κοντογιάννη
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουμε τον πρώτο απολογισμό του τηλεοπτικού χειμώνα, έχοντας πλέον κατασταλάξει στις επιλογές μας, όχι μόνο σύμφωνα με όσα καταγράφονται στις έρευνες τηλεθέασης, άλλα και με όσα κουβεντιάζουμε μεταξύ μας. Η δύση ηλίου στις 17:30 το απόγευμα οδηγεί αναπόφευκτα ένα μεγάλο μέρος πληθυσμού που δεν έχει κάτι να κάνει εκείνη την ώρα, να ανοίγει την τηλεόραση. Ευτυχώς μετά από τριάντα δύο χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα έχουμε πλέον αναπτύξει κάποια κριτήρια επιλογής προγραμμάτων, έχουμε αποδείξει ή απομυθοποιήσει πολλά και πορευόμαστε ανάλογα. Ο φετινός χειμώνας έχει κυριολεκτικά βομβαρδισμό τηλεοπτικών σίριαλ. Από τη δύση του ηλίου μέχρι τα μεσάνυχτα, σε σημείο που κάποια έγιναν απλά για να παίξει κάτι ανταγωνιστικό την ίδια ώρα το ένα κανάλι απέναντι από το άλλο. Το βλέπεις με την πρώτη ματιά. Χιλιοπαιγμένα σενάρια, άνευρη πλοκή και υποκριτική μεταξύ υπερβολής και βαριεστιμάρας…
Αν όμως θελήσουμε μέχρι στιγμής να πούμε ποιό είναι το κυριότερο συμπέρασμα από τα πρώτα βήματα της φετινής τηλεοπτικής σεζόν, ένα είναι σίγουρο : ο ευτελισμός, για να μη πω η απόλυτη αδιαφορία για τα ριάλιτι. Ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής δεν ενδιαφέρεται πλέον για το ποιος θέλει να γίνει μάγειρας, ούτε ποιος θέλει να κάνει καριέρα σουπερ μόντελ και κυρίως αδιαφορεί για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει η γυναικεία προσωπικότητα, η οποία θα μετριέται πλέον σε μπάτσελορ! Ακόμη και τα πιο δημοφιλή παλιότερα ριάλιτι έχουν γίνει φαγητό ξαναζεσταμένο χωρίς ουσία , πλοκή και ενδιαφέρον και αυτό φαίνεται ακόμη και από τους παρουσιαστές τους. Αντέχει λίγο το Voice αλλά αν δεν ανανεωθεί δεν το βλέπω άλλη χρονιά, ξεφτιλίστηκε το Big Brother και στο GNTΜ το σύγχρονο υποτίθεται μάρκετινγκ του modeling αγγίζει συχνά τα όρια μιας ακατάληπτης ‘’ τηλεδιαστροφής ‘’…
Ακόμη και το Master chef που διαφημίζεται , κρατάει ενδιαφέρον όχι για το περιεχόμενο του, αλλά για τους τρείς συμπαθέστατους chef- κριτές, παρουσιαστές του. Όσο για το Survivor , αυτό σώζεται λίγο και μένει να φανεί και φέτος, από τις εικόνες του και τις δοκιμασίες . Από την άλλη δικαιολογημένα μονοπωλούν τρία σήριαλ που ξεχωρίζουν για προφανείς λόγους. Ισχυρό καστ ηθοποιών, εξαιρετικά γυρίσματα και καλό σενάριο. Ο Σασμός κρατάει τα πρωτεία γιατί απλά έχει θέμα. Έχει στόχο, ιστορία και πλοκή σε αντίθεση με τη Γη της Ελιάς που ‘’μπάζει ‘’ λίγο σεναριακά και τη σώζει το καλό team πρωταγωνιστών. Ούτε τα λιοστάσια, ούτε η απεγνωσμένη προσπάθεια τόσων Κύπριων ηθοποιιών να μην φαίνεται ότι μιλούν ακαταλαβίστικα. Οι Άγριες Μέλισσες έπεσαν λίγο και μερικές βραδιές πέφτουν πολύ , γιατί αντέστρεψαν το περιεχόμενο τους. Όλοι περιμέναμε στην αρχή με ενδιαφέρον την άπαικτη κυριολεκτικά μυθοπλασία να έρθει στα χρόνια της χούντας, όπου οι ήρωες θα καθορίζουν την τύχη τους ανάλογα με την εποχή. Έγινε το άκρως αντίθετο! Η πολιτική περίοδος καθορίζει τους ρόλους των πρωταγωνιστών σε βαθμό κουραστικό πια και το σενάριο σέρνεται κυριολεκτικά. Κάτι πήγαν να κάνουν τα ‘’Κομάντα και Δράκοι’’ αλλά μάλλον δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι στην Ελλάδα για ‘’ stranger things‘’ και μεταφυσικές ιστορίες.
Θα μου πείτε βρε αδερφέ, μας έχεις ξανά πει για όλα αυτά πάλι στο ξεκίνημα της τηλεοπτικής σεζόν. Ναι, αλλά τώρα είμαστε αρκετά μέσα στη σεζόν και έχουμε ασφαλή συμπεράσματα. Και τα γράφω αυτά γιατί θέλω να ξέρω αν κατά τις 7 που κρατάω το τσαγάκι μου στο χέρι και κάνω ζάπινγκ, έχουμε τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες σκέψεις. “Και τι θες να αποδείξεις μ’ αυτό;” Θα πει κάποιος. Ότι μεγαλώνουμε με απελπιστικά ίδιο τρόπο όλοι κάθε μέρα…. Καλά να είμαστε… Ευτυχώς δεν συμπαθώ τις γάτες…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Νεολόγος» των Πατρών
