Του Διονύση Ζακυνθινού
«Συγνώμη, αλλά για σήμερα είμαστε κλεισμένοι». «Μόνο αύριο, αλλά θα πρέπει να κλείσετε ραντεβού». «Έχουμε πολλή δουλειά και περιμένουμε κι άλλους πελάτες, δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε».
Το απόγευμα της Παρασκευής ήταν πιο εύκολο να συναντήσεις τον… Μητσοτάκη από το να βρεις κομμωτήριο για να κουρευτείς. Για τους άνδρες οι πιθανότητες ήταν περισσότερες να βρουν κάποιο μέρος για να κόψουν τα μαλλιά τους εάν στρέφονταν στα κουρεία, στα οποία έχουν προστεθεί αρκετά νέα που λειτουργούν με τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές, μακριά από τα παραδοσιακά μπαρμπέρικα.
Έστω και με τα ζόρια, καταφέραμε και κουρευτήκαμε. Για ψώνια σε σούπερ μάρκετ, ούτε λόγος να γίνεται. Εκεί κι αν γινόταν χαμός. Η κατάσταση θύμιζε μια χώρα στα πρόθυρα πολέμου. Γιατί, όμως, όλος αυτός ο πανικός; Τα κομμωτήρια και τα κουρεία ήταν αναμενόμενο να έχουν τεράστια ζήτηση, από την ερχόμενη Δευτέρα κλείνουν. Αλλά γιατί να σχηματίζονται ουρές έξω από τα σούπερ μάρκετ που και σ’ αυτό το lockdown θα παραμείνουν ανοικτά;
Το λεγόμενο κατοχικό σύνδρομο, ίσως, είναι μια εξήγηση. Το κατοχικό σύνδρομο που έχει περάσει από γενιά σε γενιά και έχει διαποτίσει τα γονίδια μας. Να μην ξεμείνουμε από μακαρόνια, από ρύζι, και όλα τα καλά. Να τα προμηθευτούμε σε μεγάλες ποσότητες. Γιατί, πού ξέρεις; Μετά από καμιά εβδομάδα μπορεί να κλείσουν και τα σούπερ μάρκετ κι εμείς να… πεινάσουμε. Να μην έχουμε κάνει τα κουμάντα μας; Και άσε τους άλλους, αυτούς που επιμένουν στην κοινή λογική, να λένε τα δικά τους.
Αυτές είναι τρίχες καραντινάτες. Όπως αυτές που έμειναν συσσωρευμένες στα κομμωτήρια και στα κουρεία μετά από την επέλαση των νεοελληνίδων και των νεοελλήνων.
Παρεμπιπτόντως, οι μεγάλες πιένες που γνώρισαν τις τελευταίες μέρες τα πάσης φύσεως καλλωπισμού καταστήματα, με το που θα τραβήξει η καραντίνα, θα θυμίζουν στους ιδιοκτήτες τους και στους εργαζόμενους τους περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις…
