Του Γιώργου Κοντογιάννη
Σε πενήντα τέσσερις μέρες φεύγει το 2020! Νομίζω ότι πλέον αυτή είναι η πιο αισιόδοξη είδηση που μπορεί να απασχολεί όλους τους Έλληνες και όχι μόνο. Δεν γνωρίζει κανείς τι θα φέρει η ζωή τη νέα χρονιά, αλλά εάν υπάρχει ένας λόγος που το συζητάμε από τώρα, είναι γιατί ξέρουμε τι μας έφερε το δίσεκτο 2020 είτε από σύμπτωση είτε γιατί η εξέλιξη της ζωής μας σε αυτή τη Γή που την πατούμε, που λέει και η παροιμία ήρθε μαζεμένη μέσα σε ένα χρόνο. Μάλιστα είναι τέτοια η ταχύτητα αλλαγών και στη χώρας μας που απλές καθημερινές συνήθεις που είχαμε πριν την εμφάνιση της πανδημίας του κορονοϊου φαίνονται ήδη πολύ μακρινές. Σκεφτείτε πόσες μέρες έχουμε π.χ. να δούμε ξενύχτηδες στις έξι η ώρα το πρωί στο δρόμο να τρώνε σάντουιτς! Σκεφτείτε πόσο καιρό έχουμε να πάμε για φαγητό στις έντεκα το βράδυ και να σηκωθούμε από το εστιατόριο στη μία αφού έχουμε φάει και έχουμε πιει την Άρτα και τα Γιάννενα!
Οι αλλαγές που έφερε στον τρόπο ζωής των Ελλήνων, η πανδημία μπορεί όταν φύγει να μην γίνουνε απόλυτο καθεστώς αλλά σίγουρα θα μείνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ελληνική κοινωνία, η οποία σημειωτέον είναι από τις τελευταίες στην Ευρώπη που είχε απομείνει με άλλους ρυθμούς και άλλα ωράρια… Οι συνέπειες των αλλαγών δεν θα φανούν βέβαια άμεσα και μην νομίζουμε ότι είναι το πόσοι άνθρωποι έχασαν την δουλειά τους ή θα τη χάσουν στην εστίαση και την αναψυχή, τον τουρισμό, τον πολιτισμό ή το λιανεμπόριο. Είναι οι προϋποθέσεις που δημιουργεί είδη η νέα ζωή στην λειτουργία ολόκληρων επαγγελμάτων, στην επιβίωση άλλων και στη δημιουργία νέων αναγκών, στη καθημερινότητα μας.
Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση αρχίζουν σιγά-σιγά να εφαρμόζονται. Σε κανα δυο χρόνια όσο θα αυξάνονται, θα παρασύρουν σε μείωση ή και σε εξαφάνιση πολλές άλλες λειτουργίες, συνήθειες και κόστη στους πολίτες και στο κράτος. Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρες αγορές που βασίστηκαν οικονομικά στη δια ζώσης παρουσία και διαβίωση ανθρώπων που τώρα θα δουλεύουν και θα ζουν μακριά ή από το σπίτι μέσω υπολογιστή θα χάσουν έσοδα ή θα αλλάξουν κατεύθυνση για το μέλλον. Στη Πάτρα του 2025 ή και νωρίτερα π.χ. είναι σίγουρο πως δεν θα ζουν 40χιλιάδες φοιτητές αλλά πολύ λιγότεροι. Ένας ολόκληρος κύκλος επαγγελμάτων που στήθηκε εδώ και μια τριακονταετία περίπου γύρω από την ζωή των φοιτητών στην πόλη θα αναγκαστεί να αλλάξει εντελώς αντικείμενο για να ζήσει. Κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μόνο αλλαγής ζωής στην δική μας κοινωνία. Σκεφτείτε πόσες άλλες αλλαγές προοιωνίζονται για ένα μέλλον που τελικά έρχεται ταχύτερα, εσπευσμένα και με τρόπο φοβικό και αναγκαστικό. Θα μου πείτε τα έχουμε πει πάλι και τα έχουμε ήδη καταλάβει όλα αυτά. Τι να κάνουμε τώρα;
Προς το παρόν παίζουμε μόνο άμυνα. Για την υγεία μας σωματική και ψυχική πρώτα και για την επιβίωση μας μετά. Άλλοι ζουν με την προσδοκία ότι η άνοιξη και το καλοκαίρι του 2021 θα είναι περίπου σαν το 2009 ή έστω το 2019! Άλλοι θεωρούν ότι αυτή η ζωή τελείωσε οριστικά και έρχονται μέρες ανατροπών και περιορισμών της ελευθερίας με έλεγχο τον τρόπο ζωής για διάφορες αιτίες. Ο κόσμος αλλάζει! Εδώ οι μαύροι ψηφίσανε Τραμπ στην Αμερική! Η αλήθεια βέβαια είναι κάπου στη μέση. Και λέω, άραγε στην Ελλάδα οι τοπικές κοινωνίες προετοιμάζονται για τρόπους διαφυγής προς αυτό το μέλλον το αβέβαιο με λιγότερο κόστος για τις ίδιες και τους πολίτες; Αλλά τι λέω… Εμείς στην Πάτρα για το μόνο που προετοιμαζόμαστε είναι η οργάνωση της επόμενης πορείας στη Μαιζώνος και τη Γούναρη…..
