Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…
Ή μάλλον καλύτερα, σε μια προοπτική!
Προχτές είχαμε πολύ πράγμα ολούθε!
Ένας πλανήτης σε ένταση και διαμαρτυρία.
Φωνή, φασαρία, διαμαρτυρίες…
Αν το δεις από απόσταση, λες ότι κάποιος γύρισε το διακόπτη της έντασης στα κόκκινα και παρακολουθεί ατάραχος την εξέλιξη.
Αλλά αν κάνεις τον σκύψεις λίγο, θα δεις ότι, παρά την ανάλογη ένταση, δεν υπάρχει καθόλου ανάλογη βαρύτητα.
Δηλαδή σκούζουμε και οι δυο: εγώ για το χτυπημένο μου δαχτυλάκι και ο άλλος για το κομμένο του χέρι!
Δηλαδή, χαμός στη Ρωσία με την αναγκαστική επιστράτευση για την εισβολή στην Ουκρανία, χαμός στο Ιράν για την δολοφονία της κοπέλας και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της γυναίκας, χαμός στα Εξάρχεια για να μη γίνει στάση μετρό!
Καταλαβαίνεις που το πάω, ε;
Χούντα ο Πούτιν, χούντα οι ιμάμηδες, χούντα και η Ελλάδα.
Χούντα ο Μητσοτάκης, χούντα οι προηγούμενοι, χούντα γενικώς!
Άλλωστε κατά το γνωστό σύνθημα: η χούντα δεν τελείωσε το ’73.
Πράγματι, το ’74 τελείωσε…
Μην αρπάζεσαι! Δεν με έπιασε αντι-αριστερή υστερία.
Σε διαβεβαιώνω ότι τα αυτιά μου και τα μάτια μου βλέπουν καλά ακόμα, ενώ και το μυαλό μου, τα καταφέρνει, προς το παρόν…
Απλά και με πρόσθετη αφορμή την Ιταλία, επανήλθε στο μυαλό μου το γεγονός πως, όσο απομακρυνόμαστε από κάποιο γεγονός, ή κατάσταση, τόσο ευκολότερο είναι να χάσουμε το νόημά του.
Οριακά θυμάμαι στοιχεία της χούντας. Κάπως περισσότερο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Και επειδή ήδη κινούμαι προς την άκρη του φάσματος, αυτό σημαίνει ότι όλοι οι μετά από εμένα, δεν έχουν ιδέα.
Δεν έχουν βιωματική εμπειρία, δεν έχουν προσωπική πληγή, δεν έχουν δυνατότητα ανάκλησης συναισθημάτων.
Μπορεί να έχουν ακούσει/διαβάσει/κουβεντιάσει.
Μπορεί να έχουν ψυχανεμισθεί.
Μπορεί, ακόμα, μπορεί…
Αλλά, φίλε μου, τίποτα δεν υποκαθιστά το βίωμα.
Γιατί όποιος έχει ζήσει και υποφέρει σε καθεστώς στέρησης ελευθερίας και δικαιωμάτων, γελάει όταν του μιλάς για χούντα σήμερα.
Γελάει όταν του μιλάς για έλλειψη έκφρασης και φίμωμα, όταν έχει 1 δισεκατομμύριο τρόπους επικοινωνίας, δικτύωσης αντίστασης και άμυνας.
Γελάει όταν του μιλάς για δικαιώματα, εννοώντας το κερασάκι πάνω από την σαντιγί, πάνω από το παγωτό , πάνω από το μπισκότο, ενώ αυτός τσακώνονταν με τα σκυλιά για τα αποφάγια.
Καταλαβαίνεις, υποθέτω, τη διαφορά.
Όπως, ελπίζω να καταλαβαίνεις και πως θέτω την αντιδιαστολή.
Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι όλα είναι καλά και άγια και ότι όλα τα όνειρα έχουν δικαιωθεί.
Αντιθέτως, νέα προβλήματα έχουν γεννηθεί και μας δυναστεύουν.
Αλλά είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουμε την προοπτική και τις διαφορές των πραγμάτων.
Και να προσπαθούμε να κάνουμε κανόνα της ζωής μας, ότι : δεν είναι όλα “πυρομαχικά” σε μια αντιπαράθεση. Και ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει κάποια μέσα.
Γιατί, αν ονοματίζεις “χούντα” το σήμερα στην Ελλάδα, δεν κάνεις κακό στο σήμερα και στους συντελεστές του.
Την πραγματική χούντα ξεπλένεις.
Κάνεις την ίδια ακριβώς δουλειά που κάνουν και οι : Κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Αλλά και οι “έκανε έργα και δρόμους”.
Μόνο που αυτοί το κάνουν συνειδητά και με σύστημα.
Εσύ, ο υποτιθέμενος προοδευτικός, γιατί το κάνεις;
Δεν καταλαβαίνεις ότι, επαγωγικά, ξεπλένεις την πιο μαύρη μεταπολεμική μας φάση;
Ή νομίζεις ότι δεν μας αφορά το παρελθόν;
Προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως αυτό το απλό πράγμα δεν γίνεται αντιληπτό.
Δηλαδή, πιστεύεις ότι έστω ένα από τα παλιά στελέχη της αριστεράς, όπως ο Κύρκος, ο Παπαγιαννάκης, ο Φλωράκης, αλλά και ο Παπανδρέου θα έλεγε την σημερινή, ή την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση, Χούντα;
Θα έλεγε δεκάδες χαρακτηρισμούς, με τους οποίους μπορεί να συμφωνείς, ή να διαφωνείς, αλλά ξέπλυμα της χούντας δεν θα έκανε.
Είναι αυτό ένα αντι-αριστερό κείμενο;
Εξαρτάται από το μέγεθος της παρωπίδας, φίλε μου.
Μπορείς να το δεις όπως θες.
Η δική μου κρίση και έκφραση δεν εξετάζει το πρόσημο, για να σχηματίσει άποψη.
Η δική σου, είναι ελεύθερη να κάνει ότι επιθυμεί.
Γιατί θεωρώ ότι η πραγματικότητα εμπεριέχει ήδη αρκετές αντιφάσεις και αντιμαχόμενες τάσεις, ώστε να τις φορτίζουμε επιπροσθέτως.
Αλλά, αυτό πιστεύω εγώ.
Εσύ, μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις.
Και μπορείς να το εκφράζεις, όπως θέλεις.
Και μπορείς να ντύνεσαι όπως θέλεις.
Και να κάνεις παρέα με όποιους θέλεις.
Και να διαθέτεις το μυαλό, το κορμί και την ψυχή σου, όπως θέλεις.
Γιατί, στην Ελλάδα σήμερα, μπορείς.
Όπως μπορείς να πηγαίνεις έξω από το εργοτάξιο της στάσης του μετρό και να διαμαρτύρεσαι για τη στάση.
Αλλά, επειδή οι περισσότεροι θέλουμε τη στάση και επειδή οι περισσότεροι αποφασίσαμε τη στάση, η στάση θα γίνει.
Γιατί, οφείλω να υπενθυμίσω, ότι δημοκρατία δεν σημαίνει ομοφωνία.
Σημαίνει πορεία σύμφωνα με τις επιλογές των πολλών, έχοντας ακούσει τις απόψεις όλων.
Δεν έχω επίλογο σε τούτο το κείμενο, ούτε συμπέρασμα.
Μπορείς να αποφασίσεις μόνος/η/ο για την δική σου θέση.
Μπορείς να ονοματίζεις όπως θες τη χώρα μας σήμερα.
Και ασφαλώς, μπορείς, αλλά και οφείλεις, να αποφασίσεις για την μελλοντική της πορεία.
Απλά να θυμάσαι ότι οι λέξεις καμιά φορά, γίνονται φίδια.
Επιστρέφουν και εκδικούνται
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
