Θα είδες βέβαια την καταστροφή που προκάλεσε το κύμα κακοκαιρίας των πρώτων ημερών της νέας χρονιάς στη γειτονιά μας, από τα νησιά του Ιονίου μέχρι και το δικό μας παραλιακό μέτωπο.
Και ήταν τόσο μεγάλη η ένταση των κυμάτων και του αέρα που σχεδόν διέλυσαν το περίφημο ναυάγιο της Ζακύνθου, το τσιγαράδικο Παναγιώτης.
Θα είδατε και τις φωτογραφίες με όλα τα πλαϊνά του σκαριού φευγάτα, με την άμμο να έχει καταπιεί το μεγαλύτερο μέρος του.
Και το πρόβλημα είναι ότι όταν το «Παναγιώτης» εξαφανισθεί, αργά, ή γρήγορα θα φύγει μαζί του και η διάσημη παραλία, δημιουργώντας ένα μεγάλο πρόβλημα στο γειτονικό μας νησί.
Θα μου πεις βέβαια, τι μας νοιάζει εμάς;
Διαφωνώ, φίλε μου!
Το πρόβλημα του γείτονα, είναι και δικό μας πρόβλημα!
Αν θέλουμε να λέμε ότι λειτουργούμε ως περιφερειακή μητρόπολη, πρέπει να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες μας.
Μια τέτοια πόλη, με τέτοιους παράγοντες, θεσμούς και ιδρύματα, οφείλει να έχει και τις λύσεις!
Για να συμβάλλω και εγώ σε τούτη την προσπάθεια, σε τούτο το διάλογο, καταθέτω μερικές σκέψεις μου
Αρχικά ας δούμε τι χρειαζόμαστε:
Θέλουμε να βάλουμε κάτι που να έχει αποδεδειγμένη αντοχή!
Που να αντιστέκεται πεισματικά και να μένει αναλλοίωτο στον χρόνο.
Που να μην καταλαβαίνει τίποτα από τις αλλαγές του χρόνου και των καιρών.
Που να φωνάζει με στεντόρεια φωνή: «Χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω»
Αρχικά λοιπόν σκέφτηκα το περίφημο κρουαζιερόπλοιο, που είχαμε δεμένο μπροστά από τον Σταθμό Επιβατών Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Εντάξει, έπεφτε λίγο μεγάλο, αλλά κάπως θα το καταφέρναμε!
Άσε που το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ζακυνθινών θα ανακάλυπτε νέες χρήσεις!
Αλλά, η «Βασίλισσά» μας την έκανε και πήγε στην φιλόξενη αγκαλιά του Αστακού, που δεν ενοχλείται από τις δεκάδες χιλιάδων ευρώ που το καράβι πλήρωνε κάθε μήνα…
Μετά από αυτό, επόμενη πρότασή μου είναι η περιμετρική της Πάτρας, γνωστή ως το έργο που ποτέ δεν τελειώνει!
Ο αέναος κύκλος κακοτεχνιών και επισκευών, η απόλυτη αποτύπωση του εκσυγχρονιστικού μας κύκλου, το σύγχρονο «Γιοφύρι της Άρτας».
Ένα έργο επικίνδυνο και προβληματικό, μια χαρά θα ταίριαζε να πάει στη Ζάκυνθο, αφού μετατραπεί στα μπάζα από τα οποία προέρχεται.
Αν πάλι σου πέφτει μεγάλη η Περιμετρική, τότε προτείνω το Εργοστάσιο Τέχνης, την απόλυτη απόδειξη ανικανότητας της πόλης μας.
Ένα έργο – μνημείο ηλιθιότητας!
Από τον σχεδιασμό του, όταν κατέστρεψε το σημαντικότερο «οικόπεδο» της πόλης, μέχρι την ύποπτη απαξίωση του, «δι’ ασήμαντον αφορμήν»
Και από την εγκληματική αδιαφορία από το 2008 μέχρι και σήμερα.
Από το Φούρα, που έκανε την αρχή στον Δημαρά και από τον Πελετίδη, στον… Πελετίδη!
Α! Τώρα είπα Πελετίδη και μια άλλη ιδέα μου πέρασε από το μυαλό!
Γιατί να μην φτιάξουμε ένα ομοίωμα του Πελετίδη, σε διαστάσεις Σοβιετικού υπερρεαλισμού. Και να το κάνουμε από μάρμαρο!
Πελετίδης, ο άνθρωπος από Μάρμαρο!
Μια κατασκευή επικών διαστάσεων που θα κυριαρχεί και θα επιβάλλεται στο τοπίο.
Φαντάσου μονάχα ένα δεκάμετρο παχύ μουστάκι από μάρμαρο, να κανοναρχεί την παραλία!
Και για να μην είναι μοναχό του ομοίωμα του Πελετίδη, μπορούμε να αναπτύξουμε και Πελετιδο-φρουρούς! Να μην αφήνουν τίποτα: ούτε να ανθίσει, ούτε να πέσει κάτω.
Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να αντιπαλέψει τα πάντα και να επιβιώσει!
Μιλώντας για επιβίωση, δεν μπορεί το μυαλό μας πάει μονάχα σε έναν και μοναδικό Πατρινό.
Τον άνθρωπο που επιβιώνει συνεχώς από το 1977.
Αυτόν που δεν γνωρίζει τι σημαίνει ήττα, υποχώρηση,
Που κάνει τις πληγές, παράσημα και τις δυσκολίες, ευκαιρία!
Τον χάιλαντερ της Πάτρας!
Το λιοντάρι της Αγίας Τριάδας!
Τον Νίκο Νικολόπουλο!
Τι; Διαφωνείς;
Ξέρεις πολλούς με τόση και τέτοια διαδρομή;
Ξέρεις πολλούς που κάθε φορά ανακαλύπτουν μια καινούργια πρόκληση και μια καινούργια αφετηρία;
Μακροβιότερος βουλευτής, αιώνια ταγμένος στα Δημοτικά της Πάτρας.
Παράτησε το υπουργείο, που τόσο ήθελε, με αφορμή τα μνημόνια.
Από την άλλη μεριά, όταν του μπει μια ιδέα, δεν καταλαβαίνει τίποτα!
«Πυροβολεί» αδίστακτα και αδιακρίτως, καμιά φορά και τα πόδια του!
Αυτόν τον χαλκέντερο γίγαντα τσέπης, μπορούμε να τον στήσουμε αιώνιο στήριγμα της παραλίας και φόβητρο εχθρών και φίλων!
Αυτά είχα να σου πω εγώ φίλε μου.
Διαλέγεις και παίρνεις!
Ή προτείνεις και τα δικά σου.
Μόνο, βιάσου!
Η αδελφή Ζάκυνθος, μας καλεί
