ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Εδώ, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η πλειοψηφία λέει ψέματα.
Οι περισσότεροι λένε ότι τους αρέσει, μια και θα ήταν ομολογία μεγάλης ήττας το αντίθετο.
Πως να πεις ότι έχεις παγιδευτεί σε μια σχέση και μια κατάσταση που δεν σου αρέσει και που οριακά αντέχεις;
Άλλωστε η φράση «πως την παλεύεις», είναι απολύτως ενδεικτική.
Ακόμα όμως και εκείνοι που λένε ότι τους αρέσει, πασχίζουν να κρύψουν μια αβεβαιότητα στο βλέμμα τους.
Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που σου λένε, ευθέως Ναι!
Χωρίς καμιά περιστροφή, χωρίς κανένα δισταγμό. Είναι συνήθως κάποιοι, λίγοι και τυχεροί, που η ζωή και η τύχη στεφάνωσαν με επιτυχία τις επιλογές τους, all the way!
Γιατί χρειάζεται ένα μεγάλο σερί σωστών επιλογών, ώστε να μην τσακίσει η διαδικασία πουθενά!
Υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να βολευτούν από την πρώτη στιγμή στο μονοπάτι που ανοίχτηκε, ή τους άνοιξαν και το περπατάνε με την ανεμελιά μιας φρεσκογεννημένης πεταλουδίτσας.
Αλλά και άλλοι που σέρνουν τα βήματά τους σαν αιχμαλώτου ανθρωποφάγων στο δρόμο για την μαρμίτα.
Μεγάλα ερωτήματα και μεγάλοι προβληματισμοί, που διαχρονικά, έχουν βασανίσει πολύ κόσμο και κοσμάκη!
Αλλά σήμερα δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα μας!
Σ’ αρέσει, δε σ’ αρέσει, αυτό είναι το προβλεπόμενο μαρτύριό σου.
Μπορείς να το αλλάξεις αν θες, αλλά, ως γνωστόν, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά, πολύ!
Πρόσφατα λοιπόν διάβαζα τα ρεπορτάζ για την κατάσταση στον τουρισμό και την εστίαση.
Εκεί που η εκρηκτική τουριστική ανάπτυξη έχει δημιουργήσει ένα νέο πρόβλημα.
Σήμερα το «Θα σας ειδοποιήσουμε» στον κλάδο αυτό, το λέει η άλλη πλευρά.
Για πολλά χρόνια υπήρχαν δεκάδες υποψήφιοι για μια θέση στον κλάδο αυτό. Και τώρα το πράγμα ήρθε τούμπα και υπάρχουν πολλές προσφερόμενες θέσεις για κάθε υποψήφιο.
Καλά, μπορεί και να υπερβάλλω λίγο για να δημιουργήσω το κλίμα, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι και πολύ μακριά.
Με το ντουφέκι κυνηγάνε σαιζόν-ίτες στα νησιά και σε απόγνωση στις μη τουριστικές πόλεις τα «μαγαζά».
Διαφορετικοί λόγοι, ίδιο πρόβλημα!
Μπορεί τα νέα παιδιά να έχουν υπομονή, δυνατότητες και αντοχές, αλλά κορόιδα, τέλος!
Το «τάλιρο» της σαιζόν, σε πολλές περιπτώσεις είναι «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας»!
Και, σου λέει, οκ να δεχθώ μινιμαλ συνθήκες, οκ να δουλέψω παραπάνω, αλλά «σκλάβος, σε γαλέρα» τέλος.
Δεν γίνεται να μην αποτελεί το εργατικό κόστος παράγοντα στο επιχειρηματικό σου σχέδιο.
Θα κλέψεις, την εφορία, θα κλέψεις τον δήμο, θα κλέψεις τα τετραγωνικά, θα κλέψεις τον τουριστάκο…
Ε, δώσε και κάνα φράγκο παραπάνω στη κοπέλα που μετά από 12 ώρες δουλειά βάζει τα πόδια της στη λεκάνη να ξεπλύνει το αίμα!
Δώσε ένα κωλοδωμάτιο στο αγόρι που έχει σπάσει τη μέση του να σου κουβαλάει κάθε μέρα τους τόνους των μισοληγμένων, που θα μοσχοπουλήσεις σα χρυσάφι!
Υπολόγισέ το ρε φίλε από την αρχή. Δεν είναι τίποτε σπουδαίο.
Και σου υπόσχομαι ότι θα βρεις τα καλύτερα παιδιά. Ουρά και πανικό θα κάνουν να δουλέψουν σε σένα, δίνοντας το 120% που μπορούν.
Γιατί τα καλά νέα, ταξιδεύουν.
Ίσως πιο αργά από τα κακά, αλλά ταξιδεύουν σίγουρα!
Προς το παρόν, λούζεσαι τις συνέπειες της τελευταίας δεκαετίας.
Μιας δεκαετίας κακομεταχείρισης, απάτης και κουτοπονηριάς, έφερε την κατάσταση ακριβώς εκεί.
Και όσο τα πράγματα ήταν μέτρια, προ covid, μπορούσαν να λειτουργούν έτσι. Σήμερα όμως που η ανάπτυξη κάνει μπουμ και οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν, τα πράγματα σκούρυναν.
Εννοείται ότι όλα τούτα δεν αφορούν το σύνολο των επιχειρήσεων, δεν αφορούν το σύνολο των εργοδοτών. Αλλά, δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο ποσοστό.
Τους φαντάζομαι εκεί στις κρύες νύχτες του χειμώνα, να την λένε σε όποιον έδινε τα νόμιμα και είχε καλές συνθήκες, πόσο χαζός και θύμα είναι!
Και να τους λένε πόσα λεφτά παραπάνω βγάζουν νοικιάζοντας και την τελευταία τρύπα που υπάρχει, αφήνοντας για τους εργαζόμενους μονάχα κάτι ανήλιαγα υπόγεια, ή σάπια κοντέινερ.
Από την άλλη μεριά, ακούω ότι πολλά μαγαζιά στις μη τουριστικές περιοχές, δυσκολεύονται να ανοίξουν, μια και δεν υπάρχει προσωπικό ούτε για δείγμα.
Αναζητούν όλοι την τύχη τους στα νησιά και κάποιοι στο εξωτερικό, για καλύτερα μεροκάματα.
Και αυτά τα καταστήματα αντιμετωπίζουν πραγματικό αδιέξοδο, μια και δεν έχουν καμιά γραμμή άμυνας!
Δεν έχουν τρόπο να μεταφέρουν το κόστος αλλού. Δεν μπορούν να πουλήσουν τη μπύρα 10€ το μπουκάλι, γιατί απλά θα φύγουν και οι τελευταίοι τους πελάτες.
Νομίζω ότι είμαστε σε μια φάση τεράστιας διόρθωσης των πραγμάτων. Μια εποχή τέλειωσε, χωρίς να μπορούμε να δούμε ακόμα καθαρά εκείνο που έρχεται.
Νομίζω ότι μπαίνουμε σε μια εποχή λογικής και πολυπαραμετρικών επιλογών.
Δεν θα υπάρχει πολύς χώρος και περιθώριο για αρπαχτές και κουτοπονηριά.
Πλέον υπάρχει σε πραγματικό χρόνο εικόνα για το ποιος είσαι, τι πουλάς, πως το πουλάς, πόσο το πουλάς, πως το παράγεις.
Υπάρχει γνώση και κριτική για την πραγματική σου θέση και στάση απέναντι στα πράγματα.
Αλλά και τα «εν οίκω» σου είναι πλέον ορατά. Ποιοι δουλεύουν, πως δουλεύουν, αν πληρώνονται κλπ.
Δεν μου αρκεί το ντεκόρ, δεν μένω στα χαμόγελα. Βλέπω κριτικές, βλέπω σχόλια και διαβάζω εμπειρίες που μοιράζονται άλλοι, που έκαναν αυτή την επιλογή, πριν από εμένα.
Δύσκολα κανείς κρύβεται πλέον. Η οικιοθελής θραύση της ιδιωτικής σφαίρας, αφήνει πολύ κόσμο εκτεθειμένο.
Πολλοί «βασιλιάδες» πιάστηκαν ξεβράκωτοι και πολλές τίμιες προσπάθειες βγήκαν στο φως.
Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο αρχικό ερώτημα του τίτλου. Αν σου αρέσει η δουλειά σου, μοιράσου το και με μάς. Πες μας για τον εργοδότη και την επιχείρησή του. Μοιράσου ότι την κάνει ξεχωριστή, για να την στηρίξω και εγώ!
Αλλά και στην άλλη περίπτωση, μην διστάσεις. Πρέπει να μας πεις το πρόβλημα για να το κάνεις αφετηρία αλλαγής και λύσης.
Για ποιο λόγο να επιβραβεύσω εκείνο που σιχαίνομαι;
Εκείνο που δεν θέλω να συμβεί στο παιδί μου, ή στο παιδί σου.
Αν λοιπόν σου αρέσει η δουλειά σου, μοιράσου το!
Και αν όχι, επίσης πες το μας!
Για το καλό μας, σε κάθε περίπτωση.
