Γενικά είμαι εναντίον κάθε αχρείαστου νεωτερισμού.
Βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε…
Για να γίνει κάτι κλασικό, παναπεί, ότι έχει περάσει από μια κρησάρα του χρόνου και έχει αντέξει στα διαρκώς μεταβαλλόμενα γούστα και τις μόδες.
Έχει δοκιμαστεί επαρκώς, δηλαδή, ώστε να μπορεί να σε κοιτάζει από το βάθρο που προορίζεται μόνο για νικητές.
Οπότε κάτι νεωτερισμοί, κάποιες προσπάθειες για παραλλαγές που βασίζονται περισσότερο στον εντυπωσιασμό και την εμπορική λειτουργία, συνήθως πέφτουν στο κενό.
Θυμίζουν τις προσπάθειες της κοκακόλας να αλλάξει την μυστική συνταγή, αλλά και της Camel παλιότερα να βγάλει τσιγάρα λάιτ!
Ή τις προσπάθειες του Έλον να φέρει το τουίτερ στα μέτρα του.
Και ήρθαν δειλά – δειλά, πριν από μερικά χρόνια κάτι μελομακάρονα με σοκολάτα. Στην αρχή είχαν μόνο μια ακρούλα στον πάγκο του ζαχαροπλάστη και σταδιακά, κάπως σαν τον Ερντογάν γύρεψαν να ξαναγράψουν τα σύνορα του πάγκου, προβάλλοντας ολοένα και περισσότερες αξιώσεις.
Βέβαια στην αρχή υπήρξαν σθεναρές αντιδράσεις και πολέμιοι, που έλεγαν: Εγώ τούτο το πράμα, δεν το βάζω στο στόμα μου. Από την άλλη αυτό το έχουμε ακούσει πολλές φορές και τις περισσότερες, όσοι το έλεγαν πιάστηκαν μπουκωμένοι.
Ενδιάμεσα υπήρξαν κάτι απελπισμένες προσπάθειες για γεμιστά μελομακάρονα, αλλά κανείς δεν τις θυμάται πια.
Και φέτος, εκεί που πιστεύαμε ότι είχαμε μια νέα ισορροπία, έχουμε έναν νέο κίνδυνο να εισβάλει στις συνήθειές μας.
Η καταιγίδα Ρεντ Βέλβετ, χτυπά αλύπητα και τα μελομακάρονα.
Όπου καταιγίδα Ρεντ Βέλβετ τείνει να γίνει μόνιμο καιρικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Από τότε που το ανακαλύψαμε στην Ελλάδα, μόνο φασολάδες με γεύση Ρεντ Βέλβετ δεν έχουμε δει. (Και ελπίζω να μην βάζω ιδέες …)
Ζούμε στην Ρεντ Βέλβετ εποχή. ‘Όπως είχαμε ζήσει την Φρόζεν Γιόγκουρτ τριετία πριν από καμιά δεκαριά χρόνια.
Στα γράφω όλα αυτά γιατί σήμερα ενέδωσα και εγώ στην περιέργεια του: Ρε, πώς να είναι ετούτο το πράγμα; Μα, να μην δοκιμάσω; Τι είμαι; Κανάς στριφνός μπάρμπας;
Περιχαρής λοιπόν και στο πλαίσιο κεράσματος, λέω στην πωλήτρια: μου βάζετε ένα κιλό από τούτα;
Το πρόσωπό της φωτίστηκε λες και της χάρισα 3 μέρες πληρωμένη άδεια μες τις γιορτές!
Α, εξαιρετική επιλογή κάνατε κύριε. Είναι μοναδικά. Θα ξετρελαθείτε!
Καταλαβαίνεις, ότι αυτόν τον αιφνιδιασμό δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω ασχολίαστο…
Γιατί, της λέω, τι έχουν μέσα;
Πόνταρα βλέπεις ότι θα είχε επιφανειακές γνώσεις και θα την έπιανα αδιάβαστη, οπότε θα μπορούσα να κάνω τον σπουδαίο!
Και εκεί φίλε μου, μου δίνει την απάντηση της δεκαετίας!
Δεν ξέρω τι έχουν μέσα, αλλά κάθε του μπουκιά, με κάνει και ανθίζω.
Ξαφνικά, γίνανε δύο πράγματα ταυτόχρονα.
Πρώτον το βούλωσα και δεύτερον, έλιωσα μέσα μου.
Ξαφνικά το μισοδαγκωμένο Ρεντ Βέλβετ μελομακάρονο που με είχε δώσει σαν κέρασμα, απέκτησε μαγικές ιδιότητες. Η γεύση του χύθηκε μέσα μου και απλώθηκε παντού. Το σκούρο κόκκινο χρώμα που πρόβαλε μέσα από το λευκό κουκούλι, έδιωξε μακριά την εσωτερική μου ξινίλα και γκρίνια.
Το μισό, μικρό μελομακάρονο μεταμορφώθηκε σαν ένα ολιστικό αντιόξινο που ανακούφισε τις πληγές του βίου μου.
Δεν με ένοιαζε πλέον ούτε το χρώμα του, ούτε η αλλαγή στην γεύση, αλλά και ούτε η κατάπτωση της παράδοσης.
Μπορούσα κάλλιστα να δω τη ζωή μου να συνεχίζει σε άλλη τροχιά.
Σαν κάποιος να γύρισε ένα κλειδί στις ράγες και οδήγησε αποφασιστικά το αργοκίνητο κουφάρι μου σε νέα ρότα.
Ποιητής εκ του προχείρου, θα μου πεις για ένα τόσο δα μελομακάρονο;
Ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι τα ίδια τα πράγματα που σε αιφνιδιάζουν.
Τα ίδια πράγματα, σε άλλες συνθήκες μπορεί να με είχαν οδηγήσει να σου γράφω εδώ ύμνους για τη χαμένη τιμή της μελωμένης τόσο-όσο κανελότητας!
Και μύδρους για τους βαρβάρους που απειλούν τις σταθερές μας, αλλά και πολλά επιχειρήματα ότι όλα είναι μάρκετινγκ και προσπάθεια για την ποδηγέτηση των επιθυμιών και καταναλώσεών μας.
Αλλά, φίλε μου, τα Χριστούγεννα θα προβάλλουν σύντομα, πολύ σύντομα.
Και μπορεί να είναι μια επινοημένη τομή στο χρόνο που οριοθετεί την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή, αλλά, ακριβώς γι αυτό, επιτρέπει στις καρδιές να ξεκουράζονται.
Σαν ένα ετήσιο μαλακτικό που έχουμε τόσο ανάγκη για να μην καταντήσουν οι καρδιές μας γανιασμένες λινάτσες.
Με χαρά αγόρασα και πλήρωσα τα Ρεντ Βέλβετ μελομακάρονά μου και με ακόμα μεγαλύτερη χαρά τα προσέφερα, κέρασμα για τη γιορτή της κόρης μου.
Και ήταν τόσο η χαρά μου και η αγάπη στο βλέμμα μου, που η μέρα στο γραφείο πήρε άλλες διαστάσεις. Πολλαπλασιάστηκε και μεταδόθηκε με μια δύναμη περίεργη.
Προφανώς και τα προβλήματα δεν έφυγαν. Όπως δεν άλλαξε και η πιεστική καθημερινότητα.
Αυτό που άλλαξε είναι η οπτική γωνία που τα προσλαμβάνεις όλα αυτά. Άλλαξε το φίλτρο μέσα από το οποίο τα βλέπεις. Και τα έκανε πιο στρογγυλά, πιο απαλά, πιο γλυκά.
Που πάει να πει, ότι είναι στο χέρι μας ο τρόπος που θα βλέπουμε τα πράγματα.
Μπορούμε να τα δούμε με την βία και την ένταση της εποχής και να αφήσουμε εκείνους που την συδαυλίζουν να σηκώσουν κεφάλι. Μπορούμε, όμως, να τα δούμε και με περισσότερο ανθρώπινο μέτρο, με λογικότερη ενάργεια.
Με την εσωτερική αισιοδοξία για την οποία δημιουργήθηκε το μικρό κόκκινο μελομακάρονο.
Καταφανώς ερήμην των δημιουργών του.
Και ίσως αυτή η αυτοτέλεια, είναι που του επιτρέπει να μας βγάζει αλήτικα την βαθυκόκκινη γλωσσίτσα του!
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
