Του Δημήτρη Τουλιάτου
Ναι, καταλαβαίνω.
Είναι το θέμα για το οποίο όλοι γράφουν, όλοι μιλούν και όλοι διαβάζουν.
Κορόιδο είμαι και εγώ…
Αφού το κύμα φουσκώνει, ας το καβαλήσω!
Βέβαια, υπάρχει ένα …μικρό πρόβλημα.
Πως θα σου γράψω/σχολιάσω την ταινία του Λάνθιμου, αφού δεν την έχω δει;
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να με σταματήσει.
Αλλά θα μου πεις ότι δεν σταμάτησε άλλους κι άλλους! Γιατί να κάνω πίσω εγώ;
Εδώ γράφουν ολόκληρα σεντόνια, με λόγια που καίνε το χαρτί και βραχυκυκλώνουν τα τηλέφωνα, χωρίς να έχουν πάρει μυρωδιά από ταινία.
Και το ωραίο είναι, ότι μπαίνουν και σε διάλογο με άλλους, που επίσης δεν έχουν δει την ταινία!
Κάπως το είχε πει ο Σαββόπουλος, αναφερόμενος σε άλλο θέμα βέβαια: «Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω»
Θα ήθελα να ήμουν από μια μεριά, μόλις ο συντάκτης έχει ολοκληρώσει το χολερικό του κείμενο και ετοιμάζεται να πατήσει το αποστολή/δημοσίευση.
Να δω την ηδονή της κορύφωσης στο βλέμμα του!
Και, ίσως να τον ακούσω να σφυρίζει μέσα από τα δόντια του: «Άρπα τη Λάνθιμε»
Είναι να απορείς τι είναι εκείνο το πράγμα που μας κάνει να τρελαινόμαστε!
Δεν θέλω να μπω στην κουβέντα περί κριτικής.
Είναι ένα αχανές θέμα, που πρωτοξεκίνησε παρατηρώντας κάποια βραχογραφία σε μια σπηλιά!
Μιλά για την ανάγκη που μας κάνει να τοποθετηθούμε, με ισχυρή θέση, ακόμα και όταν είμαστε εν αγνοία.
Προφανώς και δεν αφορά τον Λάνθιμο όλο αυτό.
Ούτως ή άλλως είναι πλέον ένα διεθνές μέγεθος που υπερβαίνει τον τόπο, τις συνθήκες και τα άτομα.
Μπορεί να υπήρξαμε αφετηρία του, επιρροές του κλπ, αλλά είναι αστείο να τον περιλαμβάνουμε στον δικό μας μικρόκοσμο.
Γραφικοί, σαν τους πολιτικούς που βγάζουν ανακοινώσεις εξ υποχρεώσεως και εκ του ρόλου τους.
0 Λάνθιμος βέβαια, μπορεί να έχει άλλα στο μυαλό του, όπως τα Όσκαρ, τη διανομή, τα επόμενα σχέδιά του κλπ.
Η σκόνη που άφησε πίσω του όμως, δίκην φαντάσματος, πυροδοτεί νέους διχασμούς και εμφυλίους.
Είναι τελικά αυτό ένα γονιδιακό μας κουσούρι;
Να αναζητούμε δηλαδή αφορμή για να πλακωθούμε;
Να πυροβολήσουμε;
Να χλευάσουμε;
Ασφαλώς και ναι!
Έχουμε το κοπιράιτ εδώ.
Εκεί που άλλοι ήταν στο gogito ergo sum, του Καρτεσίου, εμείς δοξάζουμε το pugno ergo sum, του Kenoh Agito, κορυφαίου χαρακτήρα anime από το Kenganverse.
Δεν μπορούμε να δούμε, ή να διαβάσουμε κάτι, που να μην ξυπνήσει μέσα μας την ανάγκη, να τοποθετηθούμε.
Ακόμα και για εκείνα που δεν γνωρίζουμε.
Και επειδή, νομοτελειακά, όσα δεν γνωρίζουμε, θα είναι πάντα απείρως περισσότερα, σκιαμαχούμε στο κενό.
Αλλά δεν μένουμε μόνοι μας για πολύ…
Σύντομα θα έρθει ο επόμενος, που θα έχει εντελώς διαφορετική άποψη, να κονταροχτυπηθεί μαζί μας.
Σπάνια έχει σημασία το ίδιο το ζήτημα.
Η μάχη είναι που μετράει, η αναμέτρηση.
Θα αναρωτηθεί κανείς αν πάντα ήταν έτσι σε τούτα εδώ τα μέρη.
Αν αυτή η αντίδραση είναι μιας μορφής άμυνα, μιας μορφής προετοιμασία.
Αν δηλαδή, όλο τούτο είναι σαν το τρόχισμα των μαχαιριών, ώστε να είναι ετοιμοπόλεμα, όταν θα χρειαστεί να δουλέψουν πραγματικά, σχίζοντας, σάρκες και προσωπικότητες.
Αν η ζωή μας δηλαδή σε αυτόν τον τόπο δεν είναι παρά μια διαρκής προπόνηση για μια μάχη που σπανίως έρχεται.
Μια διαρκής προσπάθεια αποδείξεως της αξίας και της ετοιμότητας.
Ένας αέναος αγώνας ενάντια στην τελμάτωση και την φθορά.
Μπορεί να είναι και κάπως έτσι τα πράγματα.
Αν είσαι ρομαντική ψυχή που αναζητά ευγενικά κίνητρα και στις πλέον αποτρόπαιες πράξεις.
Αν πιστεύεις ότι όλοι είμαστε ικανοί να ελέγχουμε τα πάθη μας και να φιλτράρουμε τις ενστικτώδεις αντιδράσεις μας και ζωώδη αντανακλαστικά.
Και ασφαλώς αυτό πρέπει να πούμε στα παιδιά και τους νεώτερους.
Ναι, πράγματι οι άνθρωποι έχουν εκ προελεύσεως θετικά και ευγενικά κίνητρα και προθέσεις, όπως, ασφαλώς και υπάρχει ο Αη Βασίλης.
Και αφού κάνουμε το χρέος μας, ας επιστρέψουμε στο μενού της ημέρας.
Στο επόμενο θέμα που θα μας κάνει έξω φρενών και θα πιάσουμε τις ντάπιες.
Μόνο, συμπαθάτε με για λίγο, να δω το Poor things και επιστρέφω.
Μην πλακωθείτε, χωρίς εμένα!
