Ο φόβος δεν φυλάει τους έρµους. Χτυπάει µε ένα µιξ αγωνίας και αδικαιολόγητης εαρινής κόπωσης. Όταν σε βρίσκει απροετοίµαστο, σε αιφνιδιάζει σαν ακροβολιστής και πρέπει να επουλώσεις –κάπως- το τραύµα. Η ρηµάδα η ζωή µου έµαθε το κόλπο της αναπνοής. Γειωµένα πόδια χωρίς παπούτσια, κλειστά µάτια σαν πολεµίστρες και αναπνοή από τη µύτη. Άσε τον σωλήνα της ραχοκοκαλιάς να δεχτεί όλο τον αέρα και κράτα αυτή την εισβολή µέσα για να γίνει έργο. Όταν η οξυγόνωση βαρέσει τη πόρτα, αφήνεις από το στόµα να βγει µια εκπνοή –µαµούθ σχεδόν και µείνε ακίνητος δεχόµενος το δώρο της αποσυµπίεσης. Αν χρειαστεί, επανέλαβε. Τα υπόλοιπα και κατά πόσο ο απρόσκλητος επισκέπτης δεν παίρνει χαµπάρι από αλάτι στην εξώπορτα είναι άλλο θέµα. Πάντα θυµάµαι τον τίτλο ενός δίσκου της Γαλάνη σε στίχους της Νικολακοπούλου: Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς. Γίνε και εσύ τεχνίτης πιάνοντας σκληράδια, φυσώντας τα και αλλάζοντάς τα σε ελαφρόπετρες.
Μιχ. Παπ.
