Του Δημήτρη Τουλιάτου
Η γοητεία που ασκεί η Άπω Ανατολή είναι απόλυτη.
Όχι, όλη. Ειδικά η Ιαπωνία.
Αποτελεί έναν άλλο πλανήτη. Μια εξαίρεση πάνω στην Γή.
Μια εξαίρεση σε όλα όσα ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Γιατί ενώ τα περιέχει και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό, τα βιώνει διαφορετικά απ ότι όλος ο άλλος κόσμος.
Έχω δηλώσει εδώ και πολλά χρόνια τον έρωτά μου για την Ιαπωνία. Την φανταζόμουν πριν καν την επισκεφτώ και ήταν από τις ελάχιστες φορές που η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία.
Είχα την τύχη να πάω τρεις φορές και να μείνω αρκετό καιρό κάθε φορά. Από δέκα μέρες, μέχρι ένα μήνα. Είχα επίσης την τύχη να ταξιδέψω σχεδόν σε όλες τις περιοχές της, Βορρά, Νότο και νησιά.
Παράλληλα, είχα την τύχη να συνεργαστώ με πάρα πολλούς Ιάπωνες, από τυμπανιστές της Οκινάουα, μέχρι τον CEO της ΝΥΚ και της TOYOTA στο Αϊτσί!
Να φάω στο εστιατόριο του Kill Bill και να χαλαρώσω σε μαγικό Onsen στην Sakura.
Από τότε ένα κομμάτι της καρδιάς μου κτυπά διαφορετικά, με άλλο τόνο, με άλλο ρυθμό.
Πολλοί το αναγνωρίζουν ως τοπικό μικροκλίμα Τουλιάτου…
Ας είναι όμως. Δεν στα λέω όλα τούτα για να σου εξιστορήσω τα έργα και τις ημέρες μου.
Αλλά για να σου περιγράψω πόσο έτοιμο με έχει βρει το κύμα των τελευταίων ετών.
Αυτή η Τζαπανίλα, που λέει ειρωνικά ο Θείος Λεωνίδας, που ήσυχα, αθόρυβα και αυθεντικά ιαπωνικά, κάνει την εμφάνισή της παντού.
Πρόσφατα είχαμε την ιδιαίτερη χαρά να συναντηθούμε μαζί της στην ταινία του Βέντερς.
Εκεί μας αγκάλιασαν οι Τέλειες Μέρες και το KOKOROBI.
Η ευτυχία στην ρουτίνα, την απλότητα και την γνώση.
Γνώση όχι ως αυτοσκοπός, ή πολεμοφόδιο.
Γνώση ως εργαλείο παρατήρησης, κατανόησης, σεβασμού και ευτυχίας.
Το ΣΟΓΚΟΥΝ επανήλθε για να μας βάλει ξανά στις ράγες της τιμής, ενώ πολλές λογοτεχνικές σπίθες έχουν άρωμα Ιαπωνίας. «Πριν κρυώσει ο καφές», τα βιβλία του Μισίμα, η επιστημονική φαντασία του Κobo Abe.
Αλλά τι είναι εκείνο που μας κάνει να χρειαζόμαστε την Ιαπωνικότητα στη ζωή μας.
Γιατί μην ξεχνάμε, ότι για κάθε παρατήρηση ενός γιαπωνέζικου κήπου, υπάρχουν οι ένστολοι που σπρώχνουν πέραν κάθε φαντασίας τους επιβάτες να μπουν στο μετρό.
Πίσω από κάθε ζεν στιγμιότυπο, υπάρχει ένας υπάλληλος που τελειώνει δουλειά στις 8 το βράδυ, κοιμάται σε μια κάψουλα και πάει σπίτι του κάθε Παρασκευή.
Τι είναι εκείνο που γέρνει την πλάστιγγα στο συν;
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην έννοια του σεβασμού.
Του σεβασμού του εαυτού σου και την περιποίηση του «ναού» που σε φιλοξενεί, του σώματός σου δηλαδή.
Η ιεροτελεστία καθαριότητας, περιποίησης και περιβολής, δεν έχουν όμοιό τους!
Αλλά και του σεβασμού προς την φύση, με την πεποίθηση ότι κάθε μικρή της πτυχή είναι άξια προσκυνήματος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ φίλο μου Ιάπωνα, κάθε φορά που περνούσαμε από τον Ισθμό της Κορίνθου, με παρακαλούσε να σταματήσουμε στην παλιά γέφυρα, για να περπατήσει στην μέση και να αποδώσει ευχαριστίες στη φύση που συναινεί να αλλοιωθεί προς χάριν των ανθρώπων!
Τέλος και βασικότερο, του σεβασμού προς τον άλλο.
Είναι απίστευτη η έννοια της ατομικότητας και της ιδιωτικότητας που έχουν.
Οι μικροί, λιτοί τους χώροι είναι παλάτια ουρανομήκη και κάστρα άπαρτα.
Εκεί απομονώνονται για να επικεντρωθούν στον εαυτό τους. Τα μικρά τους καβούκια, αποτελούν γαλαξία ολόκληρο.
Και αυτό φίλε μου είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα που βλέπω σήμερα στις κοινωνίες μας.
Το αντάλλαγμα της ανοιχτωσιάς, ήταν η απώλεια του σεβασμού.
Δεν ήταν η χούντα που κράταγε τα παράθυρα ανοιχτά, ήταν ο σεβασμός.
Δεν είναι οι νόμοι που θα ορίσουν την συμπεριφορά μας και του τρόπους του βίου μας. Είναι ο αυτοσεβασμός που απωλέσθη, στο όνομα μιας ισοπέδωσης.
Δεν καταλάβαμε εκείνο που οι Ιάπωνες βιώνουν: μπορούμε να είμαστε ίσοι, χωρίς να είμαστε ίδιοι.
Και δεν είναι απαραίτητο να έχουμε όλοι τα ίδια όνειρα.
Όπως και δεν είναι απαραίτητο να επιβάλουμε τον δικό μας χαμηλό ορίζοντα, σε κείνους που χάνονται παρατηρώντας τα επιστρέφοντα χελιδόνια.
Αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκε το Ιαπωνικό ΗΑΝΑΜΙ.
Που είναι η ενατένιση των ανθισμένων κερασιών.
Αποτελεί ένα εθνικό γεγονός: καθημερινά οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων ανακοινώνουν που έσκασαν τα πρώτα μπουμπούκια και ποιες είναι οι ελεύθερες μέρες σε κάθε περιοχή για να κάνεις το πιο απλό πράγμα του κόσμου: να παρακολουθήσεις την φύση να νικά.
