Του Δ. Τουλιάτου
«Άλλος θα τον χαρακτήριζε Χατζηπαναγή πεταμένο στις πίστες της Νεοελληνικής διασκέδασης. Ας επιφυλαχτούμε. Λάκκος λεόντων η καλλιτεχνία: Θα επιβιώσει ο μονομάχος μάρτυρας;
Ποιος περίμενε ότι ο νεαρός τσιλιαδόρος αριστεριστών αφισοκολλητών των Βορείων Προαστίων θα όρθωνε μια μέρα το ανάστημα του, θα ‘βγαζε γλώσσα;
Γλώσσα αυθάδικη που σμπαραλιάζει, στόμα που φιλάει και δαγκώνει ταυτόχρονα. Ερωτικός και αποκρουστικός.
Τον απορρίπτεις ή τον δέχεσαι.
Αλλά πάντα πληρώνεις.»
Τζίμης Πανούσης, Ελευθεροτυπία Αύγουστος 1985
Ο Τζίμης Πανούσης σε λίγες ημέρες θα συμπλήρωνε τα 70 του χρόνια, μιας και γεννήθηκε στις 12 Φλεβάρη του 1954.
Κάτι τα πρόσφατα λογύδρια του Νταλάρα, κάτι η από καιρό πεθαμένη σάτιρα του Λαζόπουλου και η δημοσιοσχεσίτικη, γεροντοεφηβική πλάκα των «αρβύλα», νιώθουμε το κενό.
Τι θα έλεγε ο Τζιμάκος;
Αυτό αναρωτιόμαστε συνεχώς.
Πως θα πετσόκοβε τα καμώματα των σημερινών πολιτικών μας;
Αυτός που δεν δίστασε να τα βάλει με τα ιερά και μη τέρατα.
Να χρησιμοποιήσει «ιερά τοτέμ» της αριστεράς ως σεξουαλικά βοηθήματα.
Να αποσυμβολίσει ξόανα, στάσεις και συμπεριφορές.
Παλιά λέγαμε : Όλα τα έχουνε πει ο Νιόνιος, ο Άκης Πάνου και ο Τζιμάκος.
Και ισχύει!
Τουλάχιστον για 2-3 γενιές, που συνάντησαν την έκφραση της σκέψης, των συναισθημάτων, της ελπίδας, του πόθου και του καημού.
(Στο πλάι τους βέβαια, εγώ βάζω και τον Πορτοκάλογλου, με τον Δεληβοριά, αλλά αυτή η κουβέντα πάει αλλού)
Που είσαι Τζιμάκο;
Να εξηγήσεις στον κ. Νταλάρα ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να τα χώνεις εκ του ασφαλούς.
Να την πέφτεις στα παιδιά που προσπαθούν μέσα σε καθεστώς ομηρίας να ισορροπήσουν ανάμεσα στα όνειρα και την αδυσώπητη πραγματικότητα.
Δεν με νοιάζει τι λες. Ούτε αν έχεις δίκιο ή όχι.
Έχεις κάθε δυνατότητα να πεις και να κάνεις ότι θες, αλλά με ίσους όρους.
Δεν σου λείπουν ούτε οι ευκαιρίες, ούτε οι δυνατότητες.
Μην τα λες στο σαμάρι για να σ’ ακούσει το γαϊδούρι!
Εκατοντάδες σχόλια, αλλά ούτε ένα στην καρδιά.
Ούτε ένα να χτυπήσει τον Νταλάρα (και τον κάθε Νταλάρα) στο σταυρό!
Γιατί αυτό έκανε ο Τζιμάκος: εστίαζε και χτυπούσε στον σταυρό με τα βέλη της πικρής σάτιρας, που μεταφέρει κάθε αλήθεια.
Βέβαια, σήμερα η ανωτέρω συμπεριφορά «απαγορεύεται».
Η σάτιρα απαγορεύεται, κατ ουσίαν.
Γιατί αν δεν μπορείς να πας στα όρια, να τα θραύσεις και να πας ακόμα παραπέρα, ώστε να επισημάνεις την θέση σου, τι μένει;
Μένουν προσκυνημένες και συμβιβασμένες φωνές.
Πιστεύεις ότι ο Τζιμάκος θα είχε θέση στο σημερινό τοπίο;
Το γεγονός ότι εμείς τον αναπολούμε και τον μνημονεύουμε, νομίζεις ότι αφορά μια παγκόσμια κοινότητα, που διαρκώς ουδετεροποιείται και αδρανοποιείται;
Ή θα έβρισκε χώρο η Μαλβίνα στα σημερινά ΜΜΕ;
Μην μου πεις την γνωστή καραμέλα για πληρωμένα ΜΜΕ κλπ.
Ότι δεν ανασαίνει κάθε φωνή που αντιστέκεται τα συμφέροντα, τις εξουσίες και την κυβέρνηση.
Όσο και αν πληρωθούν τα ΜΜΕ, η ανάγκη μια κοινωνίας δεν φιμώνεται.
Σαν το ορμητικό νερό βρίσκει τον τρόπο και δημιουργεί νέους δρόμους και μονοπάτια, ώστε η θέληση να συναντήσει τις ανάγκες.
Θα σου κάνω έναν παραλληλισμό:
Τα επόμενα αυτοκίνητα θα αποκτήσουν πλήρη έλεγχο των μετακινήσεών σου.
Θα σε πάνε εκεί που «πρέπει» και όχι εκεί που θέλεις.
Όταν εκτιμούν ότι δεν πρέπει να πας κάπου, ή να πας με κάποιον τρόπο, θα σε προειδοποιούν και αν δεν συμμορφωθείς, θα διακόπτουν την λειτουργία τους.
Δεν θα μπορείς να πας στη δουλειά, αν χρωστάς στην εφορία.
Δεν θα μπορείς να πας στο μπαρ, αν δουλεύεις την άλλη μέρα.
Ή να πας έξω από τους δρόμους και τα πολυταξιδεμένα μονοπάτια.
Ο Τζίμης Πανούσης θα ήταν ένα σκληροτράχηλο Λάντα Νίβα, στην τρομακτική μετά-Τέσλα EV εποχή.
Ξέφυγα, όμως!
Δεν πρόκειται να σου μεταφέρω ατάκες του Τζιμάκου. Νομίζω ότι τις ξέρεις απ έξω.
Αν όχι, μπορείς να δεις/βρεις/ακούσεις/διαβάσεις.
Πολλοί δίσκοι, πολλά αποσπάσματα από παραστάσεις, πολλές εκπομπές, πολλά βιβλία.
Ο Δούρειος Ήχος ήταν ο τίτλος της πιο ακουσμένης ραδιοφωνικής εκπομπής του.
Ο Δούρειος Ήχος του Τζίμη Πανούση, καταφέρνει κάθε φορά να περνά κάτω από τα ραντάρ της σοβαροφάνειας και της επίκτητης ή και επιβαλλόμενης αισχύνης και αυτοπεριορισμού.
Ο Τζιμάκος δεν ήταν ποτέ διδακτικός, δεν έδωσε ποτέ «δελφικά παραγγέλματα» και νουθεσίες. Ήταν δηκτικός και διαρκής σαμποτέρ.
Ένας πανέξυπνος, μα αθώος συκοφάντης.
Κλείνω με την φράση του Τζίμη που φανερώνει το πόσο μας λείπει και που πρέπει να αποτελεί το διαρκές φίλτρο μας:
Στη νέα τάξη πραγμάτων, τα πράγματα είμαστε εμείς!
