Toυ Δημήτρη Τουλιάτου
Θα ξεκινήσω με το τελικό μου ερώτημα!
Συνήθως σου περιγράφω μια κατάσταση, παραθέτω τα χαρακτηριστικά της, ειδικά εκείνα που την διαφοροποιούν από το σήμερα.
Θετικά, ή αρνητικά δεν έχει σημασία. Αν και ελάχιστες φορές βρισκόμαστε πλέον μπροστά από θετικές και ευχάριστες εκπλήξεις.
Εκεί λοιπόν που έχω απλώσει στα πόδια σου το θέμα σαν τα καλούδια πάνω στην καρό κουβέρτα του πικ νικ, προσκαλώ τα μερμήγκια για να μας αλλάξουν την οπτική.
Αυτή τη φορά θα σε ρωτήσω στα ίσια
Θα έχουμε πραγματικά λόγους για να επιστρέψουμε από την επαυξημένη πραγματικότητα που μας περιμένει στη γωνία;
Για ποιο λόγο να απαγκιστρωθούμε στο μέλλον από τη νέα πραγματικότητα και τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, κομμένο και ραμένο στα μέτρα μας;
Να σου πω ένα παράδειγμα
Πριν από λίγες μέρες ο Μπρους Σπρίνγκστιν ανακοίνωσε μια χορταστική ευρωπαϊκή περιοδεία με δεκάδες σταθμούς (πλην Ελλάδας, για μια ακόμα φορά…).
Τεράστια γήπεδα και ιστορικοί χώροι, τεράστια πλήθη από 40 μέχρι 100 χιλιάδες κόσμου.
Μαγική ενέργεια, σε ένα μοναδικό πάρτι – εμπειρία που σε σφραγίζει για πάντα.
Θα προσπαθήσω να είμαι σε μια από αυτές.
Πάμε τώρα μια ψιλή φαστ φόργουορντ.
Όχι τίποτε το μακρινό.
3-4 χρόνια.
Είσαι στο σπίτι σου. Χτυπάει το κουδούνι, μπαίνει ο Σπίνγκστιν, καλησπερίζει και περνάει τη κιθάρα στο βύσμα. Αράζεις στον καναπέ. Στο βάθος όλη η μπάντα του. Τωρινή και διαχρονική. Ακόμα και ο θρύλος Κλάρενς Κλέμονς, ζωντανεύει ξανά και πιάνει το σαξόφωνο του ανιψιού του. Η μπάντα και ο Μπρους ξεκινάνε με το Δε ρίβερ.
Η Φυσαρμόνικα βγαίνει από την τσέπη τζιν παντελονιού και κάνει χαμό!
Τρελαίνεσαι!
Αράζεις καλύτερα στον καναπέ, ενώ ακούς τις πρώτες νότες από το Πέρπλ Ρέιν.
Ώπα, λες!
Δυο μικρές προσαρμογές και ξαφνικά στο ρεφραίν σκάει και ο Πρινς σε διφωνία.
Νιώθεις την ένταση, βλέπεις τον ιδρώτα να τρέχει και να στάζει στο πάτωμά σου.
Είσαι στον παράδεισο, ενώ είσαι στο σαλόνι σου.
Πολλαπλά επίπεδα επαυξημένης πραγματικότητας με όλα τα καλούδια της βίρτσουαλ εμπειρίας, σου προσφέρουν την εμπειρία της ζωής σου.
Και όχι μόνο τώρα. Κάθε φορά. Κάθε στιγμή.
Για την ακρίβεια, συνεχώς.
Και όταν βαρεθείς το «Αφεντικό» στο καθιστικό σου, μετατρέπεις το γύρω περιβάλλον σε όποιο στάδιο θες. Ή το γκαράζ σου, ή μια παραλία στη Κρήτη. Ή μια σπηλιά στο φεγγάρι.
Και με όποια παρέα θες. Δυο παλιόφιλοι, η απόλυτη φαντασίωσή σου να σου γαργαλάει τ’ αυτί, η η Βασίλισσα Ελισάβετ να σε ταΐζει σπληνάντερο.
Ότι φανταστείς, είναι εκεί, πριν καν το φανταστείς.
Αηδίες και υπερβολές θα πεις.
Ναι, αλλά αν κοιτάξεις ψηλά, αυτή τη στιγμή ένα ελικοπτεράκι πετάει από μόνο του στον πλανήτη Άρη, υλοποιώντας την φαντασία κάποιου εδώ παρακάτω.
Ναι, αλλά στο Λονδίνο οι ψηφιακοί ΑΒΒΑ κάνουν χαμό κάθε βράδυ
Ναι, αλλά τα οικοπεδάκια στα διάφορα μέτα- μέτα βερς, έχουν φτάσει κάτι δισεκατομμύρια.
Ναι, αλλά όλη η τεχνολογία για να γίνουν όλα τούτα, είναι ήδη εδώ.
Χτες προχτές ήταν σαν το φιδάκι που έπαιξες στο ΝΟΚΙΑ 3310, χτες ήταν το SIMS του πρώτου IPHONE και σήμερα είναι ήδη το BEAT SABER στο Metaverse.
Οπότε μη μου λες ότι αυτό δεν έρχεται.
Και επιστρέφω στο ερώτημα: Με ποιον ακριβώς τρόπο θα «ξεκολλήσουμε» από το ιδανικό μας περιβάλλον.
Ένα περιβάλλον φτιαγμένο από το υλικό των ονείρων και των επιθυμιών μας. Ένα περιβάλλον μελετημένο με κάθε λεπτομέρεια για εμάς. Όχι όλους εμάς και one size fits all.
Μοναδικό σαν το DNA μας. Απολαυστικό σαν το πρώτο φιλί.
Αλλά κάθε φορά, πρώτο φιλί.
Πες μου λοιπόν γιατί να φύγεις από αυτό το αιώνιο τριπάρισμα.
Και ποια θα είναι τότε η πραγματικότητα;
Αφού όλες οι αισθήσεις θα ικανοποιούνται!
Αφού τα σήματα που φτάνουν στον εγκέφαλό σου, τον κάνουν να ανοίγει τους κρουνούς της ευτυχίας, της ικανοποίησης και της ηδονής.
Οπότε, τι είναι εκείνο που θα μας βγάλει από αυτό το λούκι;
Μήπως η ανάμνηση της αύρας κάτω από το αρμυρίκι;
Τρίχες! Θα αναπαράγεται καλύτερα, εντονότερα και χωρίς το φόβο της επερχόμενης ρακέτας, ούτε της καγκουροπαρέας με τον TRANNO τον Slime και το RACK αντάμα.
Και χωρίς κουνούπια, μύγες, 48 βαθμούς και ότι άλλη πληγή μας αξίζει.
Και μιλάμε για αναπαραγωγή με τα όλα της! Θα ακούς το κρακ του τζίτζικα που σκάει και θα γεύεσαι το αλάτι των βράχων.
Και ξαναρωτάω: πως θα βγούμε από εκείνο το λούκι.
Εγώ απάντηση δεν έχω βρει.
Θεωρώ ότι θα είναι το κουκούλι, η νέα μήτρα που θα μας κρατήσει ομήρους.
Θα είναι ωραία, απαλά, ήρεμα.
Θα είναι η τέλεια αντίθεση με ότι μέχρι χτες νόμιζες κανονικό.
Και θα είμαστε τόσο άνετα και αναπαυτικά στα ρωμαλέα μας άβαταρ, που το ψωραλέο μας σώμα, θα γίνει μια μακρινή ανάμνηση.
Οπότε τι θα μείνει;
Λες να βοηθούσε το μυαλό; Να μας δώσει τη δύναμη να πατήσουμε το όφφ!
Μα δεν θα υπάρχει πλέον οφφ! Μιλάμε για ΙοΤ και για ΑΙ με διαρκή διασύνδεση.
«Ο πολιτισμός τους τελειώνει, όταν πέφτει το ρεύμα» έλεγε ένας τοίχος τη δεκαετία του ’90!
Που να φανταζότανε που οδηγούσε η κουνελότρυπα!
Αγαπητέ Σάιφερ, καλή σου όρεξη.
Και μη φοβάσαι την καούρα!
Δεν υπάρχει στο νέο κόσμο μας!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
