Ανέκαθεν τα καλοκαίρια αποτελούσαν μια ιδιάζουσα περίπτωση εποχής για την Ελλάδα. Χώρα υψηλού τουρισμού με το 75% περίπου των συνόρων της να είναι θάλασσα, με 227 κατοικήσιμα ή κατοικημένα νησιά και περίπου 3000 προορισμούς για διακοπές. Είτε είναι οργανωμένες είτε όχι σε θάλασσα και βουνό. Αυτό ακριβώς εννοούν όσοι λένε ότι η Ελλάδα είναι χώρα καλοκαιρινή. Από τα έντεκα περίπου εκατομμύρια πληθυσμό και με ένα εκατομμύριο τουλάχιστον επισκέπτες μέσο όρο, από Μάιο μέχρι Σεπτέμβρη για κάθε μήνα ένας ολόκληρος κύκλος ανθρώπων, εργασιών, επαγγελματιών και επιστημών, οικονομικού και κοινωνικού περιεχομένου, αποτελεί την καθημερινότητα αυτού του τόπου το καλοκαίρι. Δηλαδή τα καλοκαίρια η Ελλάδα γίνεται μια άλλη χώρα, για τη λειτουργία της οποίας απ’ ότι αποδεικνύεται, απαιτείται πλέον εθνική στρατηγική. Μπορεί να μοιάζει υπερβολή και να ακούγεται ίσως αστείο, άλλα φαίνεται πως είναι αδύνατο η Ελλάδα να λειτουργεί πλέον τα καλοκαίρια χωρίς ένα σύγχρονο συνολικό και αποδοτικό σχέδιο συνύπαρξης κράτους πολιτών και επισκεπτών. Σ’ αυτή την ανάγκη προστίθεται ο εξωγενής παράγοντας ανταγωνισμού θερινών προορισμών της περιοχής, γύρω από τον οποίο προκύπτουν από τα πιο νόμιμα γεγονότα μέχρι τα πιο ύποπτα, όπως οι πυρκαγιές που φέτος μαίνονται περιέργως μόνο σχεδόν σε τουριστικά μέρη!
Η κινητήρια δύναμη της καλοκαιρινής Ελλάδας είναι ασφαλώς ο Έλληνας μόλις βγει απ το σπίτι του. Από το πιο απλό πράγμα όπως το να πάει για ένα μπάνιο, μέχρι να ταξιδέψει για τις διακοπές του. Μια ελευθεριάζουσα νοοτροπία διακατέχει τους πάντες και τα πάντα. Ο πολίτης έχει ένα ύφος κρυφού ετσιθελισμού και το κράτος μια αντίληψη του τύπου: αυτός πάει για τα μπάνια του και εγώ κάθομαι στο λιοπύρι να φυλάω τον κάθε ανόητο μη τα κάνει θάλασσα! Η οργάνωση της ίδιας της χώρας σε κάνει να βαρυγκωμάς που λέμε, επειδή είναι καλοκαίρι. Ελάχιστοι άνθρωποι με εξαίρεση τους τουρίστες έχουν καλή ψυχική διάθεση καλοκαιριάτικα σε μια χώρα που δείχνει να της φαίνεται εφιάλτης πλέον, η εποχή από την οποία περιμένει πολλά…
Θα μου πείτε και τι σημαίνει εθνική στρατηγική για το καλοκαίρι; Σημαίνει να προνοεί το κράτος σε όλη του την διάσταση και ο περιεχόμενο, για όλες τις ανάγκες της χώρας απ’ τα τέλη του Μαΐου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Να μοιάζει η χώρα ότι προετοιμάζεται για έναν «ακήρυχτο πόλεμο» με ελλείψεις, με συνέπειες της αλλαγής του κλίματος, με την υποστήριξη πολιτών και επισκεπτών από αυτές και με κάθε πιθανό παράγοντα αποσταθεροποίησης της λειτουργίας και της ζωής μας όπως π.χ οι πυρκαγιές. Δεν αντιμετωπίζεται καμία ανατρεπτική αλλαγή και στην Ελλάδα με δημόσιες σχέσεις και μάρκετινγκ. Και κυρίως θέλει χρήμα, τώρα που υπάρχει. Κανείς δεν θα πει τίποτα εάν αγοράσουμε αύριο με συνοπτικό τρόπο 5 ολοκαίνουργια πυροσβεστικά αεροσκάφη. Κανείς δεν θα πει τίποτε εάν φτιάξουμε και άλλη μια μοίρα στην αεροπορία για αυτό τον σκοπό και εκπαιδεύσουμε άλλα 500 άτομα σε ακραίες συνθήκες για να έχουμε προσωπικό και να αποφεύγεται η κόπωση και οι πιθανές συνέπειες της. Να αγιάσει η μάνα του Χρυσοχοΐδη που μάζεψε ένα σωρό οδηγούς απ το στρατό που προφανώς είχαν λιγότερη δουλειά και τους έστειλε στα νησιά για τα ασθενοφόρα. Είναι άλλο να πεθαίνει κάποιος γιατί δεν υπήρξε οδηγός για το ασθενοφόρο και άλλο να φωνάζει ο συνδικαλιστής ότι χρειάζεται οδηγό διασώστη, λες και ζούμε σε ακραίο επαγγελματικό ανταγωνισμό και φοβάται ο ένας μη του φάει τη θέση ο άλλος. Πολίτες και πολιτικοί έχουμε αράξει στους επί χρόνια ίδιους ρυθμούς λειτουργίας της χώρας και φωνάζουμε μόνο όταν αυτοί απειλούν τη δική μας παρουσία και τη ζωή μας. Αυτό πρέπει να τελειώνει.
Δεν περιμένει κανείς βέβαια να το καταλάβουν πρώτοι οι πολίτες. Ας το καταλάβουν οι πολιτικοί. Να σταματήσει η καλλιέργεια εφησυχασμού. Με ψηφίσατε; Μπράβο! Τώρα εγώ θα τα κάνω όλα τέλεια. Κάνω συνέντευξη, μοιράζω ευθύνες, κάνω επισκέψεις και εσείς μην ανησυχείτε για τίποτε. Και αύριο το πρωί πέφτει μια γέφυρα, πέφτει ένα αεροπλάνο που σβήνει φωτιές κλπ. Θα μου πείτε τι λες άνθρωπε μου; Αυτά είναι στην τύχη εντελώς. Όχι. Είναι δυστυχώς αφημένα στην τύχη… Υπάρχει διαφορά…
