Σαν κεραυνός ήλθε η πληροφορία που λέει ότι σύμφωνα με τις μετρήσεις του πληθυσμού της χώρας που γίνονται ανά μια δεκαετία , η Πάτρα μειώθηκε τόσο , που μπορεί να χάσει την τρίτη θέση κατά σειρά αριθμού κατοίκων , ανάμεσα στα αστικά κέντρα της Ελλάδας. Θα μου πείτε σε ποιόν ήρθε κεραυνός; Ποιος το κατάλαβε; Ποιός το έμαθε και ποιος προβληματίστηκε; Ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα της Πάτρας.
Όχι το ότι συρρικνώνεται πληθυσμιακά , αλλά το ότι αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν! Για τον απλό λόγο του ότι κανένας δεν αντιλαμβάνεται τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το μέλλον της τρίτης κοινωνίας της χώρας, επειδή είτε δεν τον ενδιαφέρει παραπάνω από το παρόν , είτε γιατί δεν υπάρχουν πια άνθρωποι σ’ αυτή την πόλη που ξέρουν και μπορούν να της παράξουν μέλλον. Δυστυχώς αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι όσοι διαχειρίζονται σήμερα τις τύχες της πόλης αναδεικνύονται ή επιβιώνουν μέσα από αυτό το πρόβλημα. Από τη γενική συρρίκνωση του ρόλου της τρίτης κοινωνίας στην Ελλάδα.
Ακόμη και ο πρώτος πολίτης την πόλης ο καλός και συμπαθής Κώστας Πελετίδης σε συνέντευξη του εδώ στην ίδια εφημερίδα που μας φιλοξενεί , παρουσίασε το όραμα του για την Πάτρα με τίτλο: « θα παραμένω όσο υπάρχουν ανάγκες!». Ένα μήνυμα που αυτοπεριορίζει τον ίδιο το ρόλο του Δημάρχου στη διαχείριση μόνο προβλημάτων και αναγκών και όχι διεξόδων και οραμάτων για το αύριο. Σε πλήρη αντιστοιχία και με την πολιτική κουλτούρα που πλειοψηφεί στο Δήμο σήμερα με την ψήφο και την ευθύνη των πολιτών από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που είτε παραιτήθηκαν είτε έχουν λειψανδρία τοπικών ηγετών. Η τοποθέτηση του Δήμαρχου είναι σαφής και ειλικρινής .
Με λίγα λόγια δηλαδή έχουμε μια πόλη γεμάτη ανάγκες και προβλήματα όπου αυτό σημαίνει ότι πάνε πίσω σχέδια βιωσιμότητας της στο αύριο και η στασιμότητα απαιτεί να χάνουμε κόσμο που δεν μπορεί να κάνει εδώ, αυτό που θέλει ή να μην μας επισκέπτεται κανείς γιατί δεν θέλει ή γιατί δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να έρθει . Είμαστε συνεπώς ως πόλη αναγκών και μόνο , ελκυστική για συνδικαλιστές , προγράμματα αντιμετώπισης της φτώχειας, δημοσίους υπαλλήλους , συνταξιούχους , και γενικά περιφερόμενους δημοσιοσχεσίτες του τίποτε.
Η τηλεκπαίδευση λόγω κορονοϊου στα ΑΕΙ έδιωξε περίπου 2000 φοιτητές κυρίως όσους δεν έχουν εργαστήρια ή κλινικές , η τηλεργασία επίσης σε συνάρτηση με τους νέους αυτοκινητοδρόμους μείωσε ακόμη πιο πολύ τους επισκέπτες εργασίας , οι γεννήσεις παιδιών μειώθηκαν όπως λένε οι αριθμοί και οι νέες δουλειές περιορίστηκαν ως επί το πλείστον στην παροχή υπηρεσιών και λίγο στις εξειδικευμένες τεχνολογίες για λίγους. Αυτό δεν είναι το ελκυστικό μέλλον της τρίτης κοινωνίας της χώρας.
Τα αστικά κέντρα αυξάνουν τον πληθυσμό τους , όπου αυξάνεται η πιθανότητα να επιβιώσει αυτός ο πληθυσμός οικονομικά και κοινωνικά. Όπου συμβαίνει το αντίθετο , ο πληθυσμός μειώνεται. Ασφαλώς αυτό συμβαίνει και στην Πάτρα και δεν της φταίει ο καπιταλισμός ούτε οι προηγούμενες δημοτικές αρχές. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και πιο σύνθετο. Γιατί η Πάτρα έχει « κολλήσει» στα ίδια , τουλάχιστον μια εικοσαετία από τότε που ταυτίστηκε με το πολίτικο χρήμα χωρίς να βρίσκει τρόπους να μη το έχει ανάγκη ποτέ ξανά στο μέλλον. Όποτε αυτό ξανάρθει, αν έρθει.
Στενοχωριέμαι για τον τόπο που γεννήθηκα να βλέπω την αφαιρετική ικανότητα να κυριαρχεί στη ζωή του. Λυπάμαι που δικαιώνονται όσοι εγκαταλείπουν αυτή την πόλη εδώ και χρόνια « ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους». Η μόνη δύναμη που έχω εγώ είναι να σκάφτομαι φωναχτά και να γράφω ότι σκέφτομαι. Δεν βλέπω τίποτε άλλο, βλέπω να προσχωρώ σύντομα στην ήρεμη και βολική ευτυχία της μιζέριας.
