Το παρόν εγράφη σε συνθήκες ακραίας ικανοποίησης και ραθυμίας, στο Μεγανήσι, στα Σπήλια, στο παραθαλάσσιο καταφύγιο του «Άγριου».
Όπου «Άγριος», ένα από τα απόλυτα must του Ιονίου, για μια ακόμα χρονιά, σε αντίθεση με τον απαράδεκτο, για μια ακόμα χρονιά, διπλανό του.
Δεν είναι καινούργιο. Είναι διαχρονικό.
Το αυτονόητο, δηλαδή η ομόνοια, η συνεργασία και η κοινή δράση, υμνούνται σαν μια σπάνια συνθήκη, ένα θαυματουργό και σπάνιο διάλλειμα.
Ένας κομήτης που περνάει με αυτόβουλη και αυτάρεσκη συχνότητα.
Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,
καθενός χαμογελάει, «παρ’ το» λέγοντας «και συ».
Το έχει και ο Ύμνος εις την Ελευθερία, η μήτρα του Εθνικού μας Ύμνου.
Νοιώσαμε την ανάγκη να το βάλουμε «ταμπέλα»!
Μήπως για να το ξορκίσουμε; Μπα!
Μάλλον για να μην ξεχνάμε τη φτιαξά μας.
Παρακάτω λέει:
«Εάν μισιούνται ανάμεσό τους,
δεν τους πρέπει Ελευθεριά»
Νομίζω ότι πουθενά αλλού δεν ευδοκιμεί τόσο πολύ ο σπόρος της διχόνοιας.
Θες το κλίμα, θες το χώμα, θέλεις το νερό…
Θέλεις ότι πάντα έμεναν υπόλοιπα, προηγούμενα και βεντέτες…
Όσο πίσω στο χρόνο και να πάω, μπορώ να σου αραδιάσω δεκάδες παραδείγματα.
Αλλά εγώ δεν είμαι ούτε ιστοριοδίφης, ούτε στοχαστής.
Για απλός συμπερασματολόγος, προσπαθώ να περάσω.
Στην θερμοδυναμική, αν θυμάμαι καλά, η εντροπία οδηγεί στην ομογενοποίηση των διαφορετικών υγρών και την πλήρη αποδιοργάνωση και αδρανοποίηση.
Μόνο στη ζωή προκύπτει ως φυσική κατάσταση η δημιουργία οργάνωσης και τάξης της ανόργανης ύλης, μειώνοντας την εντροπία.
Εμείς εδώ γυρεύουμε μανιωδώς την κατάρριψη κάθε νόμου.
Δε θέλουμε ηρεμία και οργάνωση, ρε φίλε!
Δος μας χάος και πανικό!
Εκείνος ο τυπάκος με τα μεγαλύτερα του συνήθους γυαλιά, (αυτός είναι ο πολιτικά ορθός χοντρά γυαλιά, χωρίς να σε πουν ρατσιστή) ο Χρ. Σαρτζετάκης, μετά το «Είμεθα Έθνος ανάδελφον» έπρεπε να προσθέσει και Αβόλευτον!
Δεν βολευόμαστε με τίποτα!
Με καμιά συνθήκη, με καμιά πολιτική, με καμιά κυβέρνηση!
Η πραγματικότητα μας πέφτει στενή στα μανίκια!
Και όχι ο τομέας της πραγματικότητας που αναφέρεται σε τρίτους!
Το συναμετάξι μας είναι που μας τρελαίνει.
Υπήρχε πάντα διχαστικός λόγος και διχασμός ως στρατηγική.
Υπήρχαν οι μεγάλοι «μάγιστροι» που ξεκίναγαν τους ανένδοτους αγώνες και άλλοι τους ανέκδοτους!
Υπήρχαν άλλοι που το όνομά τους εξασφάλιζε απόσταση από τα διαζευκτικά της καταστροφής και άλλοι που η φλογέρα του λαϊκισμού τους μας οδήγησε στα πιο πικρά νερά.
Υπήρχαν και οι μεγάλοι «εργαλειο-ποιητές» της ιστορίας και οι χαμάληδές της.
Τα λέω όλα τούτα, αποφεύγοντας να μπω στην ουσιαστική αφορμή του σημειώματος αυτού.
Την εντεινόμενη προσπάθεια νέας πόλωσης και διχασμού.
Προσπερνώ και δεν επαναλαμβάνω την πλέον απαράδεκτη φράση που έχει ειπωθεί από τη μεταπολίτευση και μετά, αποδίδοντάς την στην αγωνία για την αναζήτηση τρόπου να καβαλήσει το κύμα της τσαντίλας.
Δεκατρία χρόνια κρίσης, εκ των οποίων δέκα χρόνια μνημόνια, ένας μίνι πόλεμος με Τουρκία, μια παγκόσμια Πανδημία και 500 πυρκαγιές, θα έφερναν οργή ακόμα και στον Παράδεισο.!
Δεν αποκλείεται να ακούγαμε και συνθήματα για του Άγιου Πέτρου τη μάνα!
Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν και τόσα διαχρονικά απωθημένα με το Μητσοτακέικο, ως «φονέα του χώρου».
Αλλά το γεφυράκι που χωρίζει αυτή την προδιάθεση, μέχρι το κάλεσμα για να «λογαριαστούμε», δεν έχει επιστροφή.
Είναι ο σύγχρονος Ρουβίκωνας.
Τριαντατρία χρόνια πριν, το 1989, ο Νιόνιος σημείωνε:
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθει αληθινά, τί τραγωδία!
Ή, όπως είχε νωρίτερα πει ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Εδοξάσθει κρυπτόμενος και κατεποντίσθει εμφανιζόμενος»
Για να μην έχουμε παρανοήσεις:
Κανενός δικηγόρος και υπερασπιστής δεν είμαι.
Παρατηρώ τις σαφείς βελτιώσεις σε πάρα πολλούς τομείς, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες που θυμάμαι.
Κρίσιμες επιλογές και αποφάσεις σε τομείς, αγκυλώσεις και καταστάσεις δεκαετιών.
Από την άλλη μεριά, σημαντικά λάθη στην εφαρμογή, κυρίως από τους επόμενους κρίκους της αλυσίδας.
Πολλά λάθη ύφους και εικόνας, σε μια εποχή που δεν συγχωρεί ούτε μια στραβή γκριμάτσα.
Θες να αφήσω χώρο για να προσθέσεις κι άλλα;
Ορίστε:
……………………………………………………….
……………………………………………………….
……………………………………………………….
……………………………………………………….
Εντάξει τώρα; Λαμπρά!
Υπάρχει τίποτε στα ανωτέρω που να μη λύνεται με εκλογές;
Υπάρχει κάτι που απαιτεί να βγουν οι «γκράδες;
Όχι, αν είναι να το ξέρω, να ζωστώ!
Ας ηρεμήσουμε λιγάκι.
Κατανοητή η πρεμούρα όλων, ειδικά όσων η κλεψύδρα αδειάζει.
Κατανοητό και το «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε», των άλλων.
Αλλά, ρε σεις, εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι το έχουμε ξαναζήσει αυτό το έργο!
Με την απλή αναλογική του Κουτσόγιωργα, το «βρώμικο ‘89», τα «κωλόσπιτα», το σάντουιτς του Κοσκωτά και τα «δεξιά σκουλήκια που πρέπει να πατάς στο κεφάλι»
Ξέρουμε που οδήγησαν, πόσα χρόνια χάσαμε!
Γιατί πρέπει, ντε και καλά, «στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε»;
Γιατί πρέπει και οι κόρες μου να ζήσουν σε επανάληψη, όλη αυτή τη νοσηρότητα, έστω και σαν καρικατούρα;
Όπου γεννιέται αυτή η κουβέντα, αργά, ή γρήγορα προκύπτει η φράση: Μα εδώ 72 εκατομμύρια Αμερικανοί ΞΑΝΑ-ψήφισαν τον Τραμπ, τι τα θες;
Τέλος πάντων δεν θα το λύσουμε εδώ και σίγουρα δεν θα το λύσω εγώ.
Μια απορία διατυπώνω, βλέποντας λιγάκι τα πράγματα από μια σχετική απόσταση, κυρίως ψυχική.
Πόσα είσαι διατεθειμένος να υπομείνεις για να συνεχίσεις, αλλά και πόσα είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να αναλάβεις;
Αν η απάντηση και στα δυο είναι «Τα πάντα», έχουμε πρόβλημα.
Γιατί, να με συμπαθάς φίλε μου, δεν έχω καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στην ευθυκρισία μας.
Συγνώμη αν πρέπει να σου χαλάσω τη νιρβάνα, αλλά η συλλογική μας βλακεία, τείνει στο άπειρο!
Καλή επιστροφή.-
