ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Τέτοιες ημέρες, πριν από δέκα χρόνια, είχα την τύχη να επισκεφθώ το εσωτερικό του επιβλητικού κτιρίου του Σκαγιοπουλείου. Κατά την τότε επίσκεψή μου, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, το κτίριο παρέμενε ερμητικά κλειστό επί 13 χρόνια….
Ακόμα θυμάμαι, από τη μία το δέος να μπαίνεις σε ένα κτίριο που έχει χαρακτηρίσει ως μνημείο Νεώτερης Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς και από την άλλη, τη θλίψη για το γεγονός ότι το κτίριο αυτό ήταν ερμητικά κλειστό. Εκεί μέσα, ο χρόνος φαινόταν ότι είχε σταματήσει, όταν οι μάστορες είχαν, σχεδόν, τελειώσει τις εργασίες τους, έχοντας αφήσει μια αδιόρατη υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν. Το μαρτυρούσαν όλες εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες, που έβλεπες ότι έλλειπαν για να ολοκληρώσουν το μεγάλο αρχιτεκτονικό έργο.
Τα πόμολα από τις ντουλάπες που έλειπαν, τα καλώδια που έχασκαν, οι πρίζες από τα κλιματιστικά που είχαν αφεθεί πρόχειρα στο ολοκαίνουργο ξύλινο πάτωμα.
Εκείνο όμως, που μου προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση, κατά την προ δεκαετίας επίσκεψή μου στο εσωτερικό του Σκαγιοπουλείου, ήταν το παχύ στρώμα της σκόνης. Ένα στρώμα σκόνης, που κάλυπτε ομοιόμορφα και βαριά το δάπεδο, τα χρυσαφένια πόμολα από τις ψηλές πόρτες των δωματίων, την κουπαστή από την ξύλινη σκάλα. Κάτι τέτοιο, ομολογώ, δεν είχα ξανά δει στη ζωή μου.
Και από κοντά τα πρώτα, τα πρώτα σημάδια της πολυκαιρινής αδράνειας: Ένα μικρό σπασμένο τζάμι, από μια πέτρα που κάποιο ανθρώπινο χέρι την έστειλε εντελώς απρόσκλητη να διαταράξει τη λήθη του νεοκλασικού κτιρίου, λίγη σκουριά στα θερμαντικά σώματα, τα βρώμικα τζάμια στα παράθυρα.
Η επίσκεψή μου στο κτίριο, είχε γίνει συνοδεία του τότε πρόεδρου του κληροδοτήματος, του αείμνηστου πια Τάκη Γκίκα, ο οποίος γεμάτος όρεξη και πείσμα, με διαβεβαίωνε ότι θα κατέβαλλε κάθε προσπάθεια, ώστε το κτίριο να αξιοποιηθεί και να αποκτήσει ζωή στο πνεύμα του Παναγιώτη Σκιαγόπουλου.
Η αλήθεια είναι ότι, τα λόγια του Τάκη Γκίκα, με έκαναν να ελπίζω ότι κάτι επιτέλους να γίνει, μιας και είχα παρακολουθήσει από κοντά και από την αρχή όλες τις προσπάθειες για αξιοποιηθεί το κτίριο.
Βέβαια, λίγους μήνες αργότερα από την επίσκεψή μας, ο Τάκης Γκίκας θα παραιτείτο από τη θέση του προέδρου, ομολογώντας πως όλες οι προσπάθειές του είχαν πέσει στο κενό.
Σε αυτά τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν το νεοκλασικό αρχιτεκτονικό μνημείο των 2.500 τετραγωνικών μέτρων, εντός έκτασης 35 στρεμμάτων υψηλού πρασίνου, ελάχιστες φορές άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό, πριν από χρόνια για πολιτιστικές εκδηλώσεις, ωστόσο η προσπάθεια δεν συνεχίστηκε.
Είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ο πατρινός επιχειρηματίας Κώστας Δημητριάδης, έδινε τρία δισεκατομμύρια δραχμές, ως δωρεά στη γενέτειρά του ανακαινίζοντας πλήρως το κτίριο με σκοπό αυτό να μετατραπεί σε Εστία Επιστημών, σε ένα χώρο ανοικτό στην αναζήτηση της Γνώσης, αυτό παραμένει κλειδωμένο, καταδικασμένο από κάποια ανώτερη δύναμη αδράνειας.
Η Εστία Επιστημών, που οραματιζόταν ο Δημητριάδης, έγινε σε άλλο σημείο της Πάτρας και με άλλο καθεστώς, με εξαιρετικές εγκαταστάσεις και εκπληκτικό επιστημονικό εξοπλισμό ωστόσο η πόλη, που βιώνει ακόμη την παρακμή της παραδοσιακής βιομηχανίας, έχασε την ευκαιρία να μπει από νωρίς και δυναμικά στο χώρο των νέων τεχνολογιών.
Και δεν είναι η μοναδική ευκαιρία που χάθηκε. Σε αυτές τις δύο δεκαετίες υπήρξαν αρκετές ευκαιρίες να αξιοποιηθεί το κτίριο, ωστόσο καμία δεν τελεσφόρησε και για αυτή την κατάσταση υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες.
Βέβαια, το κτίριο του Σκιαγιοπουλείου, επιμένει να αντιστέκεται στην καταδίκη του, περιμένοντας ότι κάποιος θα βάλει το κλειδί στη βαριά δίφυλλη εξωτερική του πόρτα, θα την ανοίξει διάπλατα και θα το παραδώσει στην κοινωνία.
Αλλά μέχρι πότε; Κάποια στιγμή θα παραδοθεί και αυτό στη φθορά του χρόνου, εάν δεν έχει ήδη αρχίσει να το κάνει.
