Του Δημήτρη Τουλιάτου
Για την ακρίβεια γραμμές του πουθενά.
Όπως οι νέες γραμμές που εδώ και μέρες στρώνονται στην Ακτή Δυμαίων.
Ξηλώθηκαν όλες οι παλιές γραμμές, όλη η αρχαία υποδομή, που έκανε κάθε λίγο και λιγάκι τα τρένα να ξεστρατίζουν.
Χιλιομπαλωμένες και ταλαιπωρημένες, ασυντήρητες και αφρόντιστες, δέχονταν καθημερινά το φορτίο της κίνησης του προαστιακού.
Σιγά το φορτίο, θα μου πεις. Καμιά δεκαπενταριά πέρα δώθε και αυτό είναι όλο.
Πού είναι οι εποχές με τα τρένα Καλαμάτα – Πειραιά, με τα εμπορικά τρένα, με τα τοπικά τρένα για τους εργαζόμενους.
Πού είναι η εποχή που ο σταθμός του Αγ Ανδρέα ήταν η μεταφορική, αλλά και το κούριερ της εποχής;
Σβήσανε όλα με μιας. Δε νομίζω να υπάρχει άλλη περίπτωση χώρας στον κόσμο που απαξίωσε τόσο αισχρά το σιδηροδρομικό της δίκτυο.
Που να έχει καταφέρει να έχει το 1/3 του δικτύου που είχε 100 χρόνια πριν.
Που αφήνει σταθμούς, υποδομές και υλικό να σαπίζει.
Τα συμφέροντα, οι λαμογιές, οι βολεμένοι υπάλληλοι, οι αρπαχτές, η αδιαφορία, η κομματίλα, τα ΚΤΕΛ.
Ο καθένας από εσάς μπορεί να ιεραρχήσει τις αιτίες με όποιο τρόπο προτιμά.
Η ουσία είναι ότι από την γενιά μου και μετά το τρένο στέκεται βουβό.
Και όμως αποτελεί το ιδανικό μέσο.
Μαζικό, καθαρό, οικονομικό, με το μικρότερο αποτύπωμα.
Τα τελευταία χρόνια, που το επίκεντρο των εργασιών μου είναι η Αθήνα, αποτελεί το βασικό μου μέσο. Πάτρα, Κιάτο και Αθήνα, ή Πειραιά.
Δεν συγκρίνεται.
Ακόμα και αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση. Ακόμα και το δυστύχημα των Τεμπών, ακόμα και οι εγγενείς μας τραγικές συμπεριφορές, μοιάζουν ηπιότερες, συνοδευόμενες από τον απαλό και ρυθμικό ήχο του τρένου.
Αλλά και ο προαστιακός της Πάτρας, παρά τις περιπέτειες, παρά την υποβάθμιση, παρά τις τρικλοποδιές αποτελούσε και ακόμα αποτελεί, μια ανάσα και μια πολύ καλή λύση.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το τρένο είναι το πιο τίμιο και το πιο δημοκρατικό μέσο.
Δεν κάνει διαχωρισμούς, ενώ δίνει δυνατότητες κίνησης σε όλους. Ειδικά σε εκείνους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος μιας ιδιωτικής και αυτόνομης μετακίνησης.
Το τρένο, όπως και το μετρό, αλλάζουν την πόλη και την περιοχή. Δίνουν προσβασιμότητα σε όλους, αφαιρώντας τον παράγοντα απόσταση από την εξίσωση.
Άσε που το τρένο είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας του λιμανιού της Πάτρας!
Γιατί με τους νέους δρόμους η Πάτρα έχει γίνει ασύμφορη πλέον και για τουρισμό, αλλά και για εμπορεύματα.
Αν μάλιστα δεν είχαμε και τις ανηφοριές της Ιονίας Οδού, τα φορτηγά θα έστριβαν όλα στο Ρίο.
Κάτι που δεν θα χρειάζεται πλέον με την ολοκλήρωση του σπουδαίου Ε65
Γνωστά και αποδεκτά όλα τούτα, θα μου πεις.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί της αξία, την χρησιμότητα και την φιλοσοφική υπεροχή του τρένου; Κάθε τρένου.
Εμείς, θα σου πω απερίφραστα.
Εμείς που από το 2007 δεν έχουμε εκείνο που είχαμε από το 1884!
Είναι πολλά τα χρόνια, ακόμα και για τα δικά μας δεδομένα. Ξέρω ότι τα τελευταία χρόνια το τρένο έρχεται ακόμα πιο κοντά. Έφτασε ήδη στο Αίγιο και προχωράει.
Έχω δει τα έργα μέχρι το Ρίο, ξέρω ότι πλέον είναι σε καλό δρόμο.
Αλλά, μετά; Τι θα γίνει μετά;
Ξέρω τις προτάσεις, ξέρω τις μελέτες, ακούω και τα επιχειρήματα.
Είμαστε σε μια κατάσταση που όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο.
Καλά κάνει ο Δήμος και ζητάει το μάξιμουμ για την πόλη. Μπορεί αυτό να «ζορίζει» το πρότζεκτ, αλλά η δουλειά του Δήμου είναι ακριβώς αυτή: να ζητάει το μέγιστο για την πόλη και τους πολίτες.
Από την άλλη καταλαβαίνω τους διαχειριστές που πρέπει να συμβιβάσουν διαθέσιμους πόρους, προθεσμίες και αποτέλεσμα.
Αλλά, φίλε μου, δεν σε αναγκάσαμε να κάνεις αυτή τη δουλειά!
Εσύ το ζήτησες, εσύ το πάλεψες με κάθε τρόπο!
Άρα, δεν πρόκειται να σε λυπηθώ, ούτε να σου χτυπήσω την πλάτη.
Το τρένο πρέπει να έρθει γρήγορα, με ασφάλεια και το βλέμμα στο μέλλον.
Ακόμα και αν φτάσει μέχρι το Ρίο, προς το παρόν και όσο γίνεται η υπογειοποίηση.
Και αν προς το παρόν η υπογειοποίηση δεν καλύπτει όλο το μήκος, τίποτε δεν μας εμποδίζει να την μεγαλώσουμε στο μέλλον. Με το τρένο σε λειτουργία.
Γιατί όσο δεν λειτουργεί κάτι, χάνει έδαφος στην συνείδηση και τις προοπτικές του.
Πέρασε ήδη μια γενιά που δεν ξέρει τι σημαίνει τρένο στην Πάτρα.
Ας μην περάσει και δεύτερη.
Και αν θεωρείς την αγωνία μου αυτή, άσχετη και ανεπίκαιρη, δεν πειράζει.
Καλή καρδιά!
