Μετά από αυτόν τον τίτλο έχεις δυο επιλογές.
Μένεις, ή φεύγεις.
Εγώ στη θέση σου θα έφευγα.
Αν ισχύει, έχω καλύτερους τρόπους να αξιοποιήσω τις μέρες μου.
Αν, όχι, χάνω τον καιρό μου με μπαρούφες.
Αφού έμεινες, κάτι πρέπει να σου πω. Τι εννοώ δηλαδή.
Μεγαλώσαμε βασισμένοι και στηριγμένοι σε κοινές παραδοχές και αντιλήψεις.
Για παράδειγμα, έχουμε συμφωνήσει ότι δεν τρώμε ο ένας τον άλλο.
Ή ότι η γνώση είναι κάτι πολύτιμο και άξιο σεβασμού.
Ή πως κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μια άποψη και να την λέει ελεύθερα, παράλληλα όμως συμφωνήσαμε να ζούμε με τις απόψεις και επιθυμίες της πλειοψηφίας.
Δέκα χρόνια τώρα, όλα όσα έχουμε συμφωνήσει καταρρέουν.
Το όνειρο της συνεχούς βελτίωσης, από γενιά σε γενιά.
Η πίστη σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η κατάκτηση νέων επιπέδων σκέψης και σοφίας.
Όλα αυτά χάνονται.
Είναι σα να είμασταν μέσα σε ένα αμάξι που έτρεχε με 200 την ώρα και ξαφνικά κάποιος «καρφώνει» την όπισθεν.
Αυτό ακριβώς ζούμε.
Ο θόρυβος που ακούς, είναι τα γρανάζια που κινούσαν τον πολιτισμό μας.
Ξεδοντιάζονται ένα, προς ένα.
Μας κινεί η αδράνεια, μας αδρανοποιεί ένα παχύ στρώμα ιδεοληψιών και ταπεινών ενστίκτων που διασχίζουμε.
Όπως στις ταινίες με τα ζόμπι!
Οδηγείς και παρουσιάζεται μπροστά σου το πρώτο. Το χτυπάς και συνεχίζεις. Και μετά, κι άλλο, κι άλλο, ώσπου βρίσκεσαι περικυκλωμένος από μια θάλασσα μεταλλαγμένων ανθρώπων, που καταπίνουν εσένα, τις ελπίδες και ο υπερφίαλο εγώ σου.
Άλλωστε, αυτό σε οδήγησε μέχρι εδώ.
Η αίσθηση ότι είσαι μοναδικός και ανίκητος υπεράνθρωπος. Ότι προορίζεσαι μόνο για σπουδαία πράγματα και υψιπετείς απολαύσεις.
Ότι, όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα, αρκεί να προσπαθήσουν για 5-6 λεπτά.
Με λίγα λόγια, φταίει η μάνα σου και οι δάσκαλοί σου.
Τι; Όχι;
Αυτοί δεν σου καλλιέργησαν την άκρατη μοναδικότητα και σπουδαιότητα που νιώθεις;
Αυτοί δεν προσπάθησαν να σου εμφυσήσουν την ιδέα ότι είσαι ανίκητος, αλάνθαστος και αιώνιος;
Ποιος δημιούργησε τη φούσκα απομόνωσης και προστασίας που σε έκανε δυσλειτουργικό;
Προσπαθώντας να μας προφυλάξουν από παρελθόντα δεινά, μας οδήγησαν σε μια κατάσταση ιδεοληπτικής δυσανεξίας του βίου.
Εδώ μπορείς να πεις Ώπα κάπου!
Τα άτομα με τις αγνότερες προθέσεις και αγωνίες, μας λες ότι φταίει για το επερχόμενο τέλος του πολιτισμού;
Πόσο επιπόλαιο και ρηχό επιχείρημα!
Κι όμως το δίχτυ ασφαλείας που δημιούργησαν, έγινε σαν τα δίχτυα που σέρνουν πίσω τους οι μηχανότρατες και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο.
Δεν θα μπω σε παραδείγματα. Είναι τόσα πολλά και αυτονόητα που πραγματικά θα σπαταλήσω το χρόνο σου.
Δες γύρω σου. Αλλόφρονες άνθρωποι έτοιμοι να ακολουθήσουν την κάθε αηδία που περνάει από μπροστά τους.
Έτοιμοι να χειροκροτήσουν κάθ υπερβολή, κάθε αβάσιμη θεωρία. Ένας ανθρώπινος όχλος και συρφετός που καραδοκεί σαν τους αρουραίους στους υπονόμους να ορμήσει, έτσι χωρίς πρόγραμμα.
Κατά πάντων, δικαίων και αδίκων.
Με κάθε αφορμή, σημαντική ή ασήμαντη. Ή ακόμα και χωρίς καν αφορμή.
Το 1989, ήδη ο Σαββόπουλος διέγνωσε:
Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,
πλημμύρισε σκουλίκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.
Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.
Προφανώς επηρεασμένος και αυτός από την υπέρτατη διάψευση και το κλίμα της εποχής ( σου θυμίζω το: Ήμασταν πάντοτε της ήττας, που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθει αληθινά, τι τραγωδία) εστίασε στην Ελλάδα.
Αλλά δεν ήταν τοπικός ο σεισμός που αισθανόταν ο Σαββόπουλος να έρχεται.
Ήταν οι πρώιμοι κραδασμοί της επερχόμενης κατάρρευσης. Τα στοιχεία ήταν εκεί, το ίδιο και οι συνθήκες. Έλλειπαν μόνο οι επιταχυντές, οι καταλύτες και η δικτύωση.
Και τώρα είμαστε κομπλέ!
Δεν μαmς λείπει τίποτε.
Ο θείος Mark μας ένωσε και έδωσε τη δυνατότητα στον τρελό του καφενείου, να γίνει γκλόμπαλ ινφλουένσερ!
Σα να λέμε ο Τσάκωνας, από τα Φτηνά Τσιγάρα, να Φωνάζει: Ναι ρε, αθλούμαι, κλπ σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο και να γίνεται πλανητάρχης!
Υπερβολές θα πεις! Άντε το πολύ- πολύ να επηρεάσουν πρόσκαιρα και επιφανειακά τα πράγματα.
Ναι αλλά αν ενώσεις όλα αυτά τα «πρόσκαιρα και επιφανειακά, καταλήγεις άκοπα στο τσουνάμι που οδηγεί σε καθολικές καταρρεύσεις.
Και τούτο το τσουνάμι, που κάνει τη λογική να σιωπά, μάθανε να το καβαλάνε αδίστακτοι σέρφερ της παραπλάνησης και του λαϊκισμού, που η πρόσκαιρη επιτυχία τους, δημιουργεί στρατιές μιμητών.
Και το σπιράλ χώνεται όλο και βαθύτερα στα σκατά!
Με αφορμή τις φωτιές του καλοκαιριού μάθαμε, εκτός από τους Ρουμάνους πυροσβέστες, ότι η φωτιά, σε ότι αφορά ένα οικοσύστημα, δεν είναι καταστροφή, αλλά φυσική διαδικασία για την εξυγίανση και την αναγέννησή του.
Προσοχή για τη φύση μιλάω, όχι για εσένα που πας και ανακατεύεσαι στις υποθέσεις της.
Ποιος ξέρει… Μπορεί να χρειαζόμαστε μια τέτοια καταστροφή, ένα τέτοιο ξεθεμελίωμα, μια ολική επανεκκίνηση.
Μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια όμως εδώ και δεν είναι σκοπός μου.
Ποιος είναι; Να διατυπώσω τον φόβο και το άγχος μου.
Αλλά και την ελπίδα ότι θα μπορέσει το αυτοκίνητο της ανθρωπότητας, αν και «λιώμα σε γκρεμό» την τελευταία στιγμή, με μια επιδέξια χειροφρενιά, σαν εκείνες του Dominik Toreto, να ντριφτάρει προς ένα καλύτερο αύριο.
(απο την εφημερίδα “Νεολόγος).
